Οδεύοντας προς τις μικρές ενδοχώρες του βαθέος άστεως, όσα ανοίγονται στο βλέμμα φέρουν και μια δόση μυστηρίου. Μυστηριώδης είναι η αποκωδικοποίηση της αστικής Αθήνας, κοπιώδης η καταγραφή της, φευγαλέα η αποτύπωσή της.

Στις ήσυχες γειτονιές της Αθήνας, εκεί όπου τα απομεσήμερα το καλοκαίρι μοιάζουν ναρκωμένα, μπορεί να συναντήσει κανείς αναπάντεχες όψεις.

Ολόκληρες συνοικίες και προάστια γεννήθηκαν στην Αθήνα μετά το 1922. Παραχωρήθηκε γη, χτίστηκαν σπίτια, παράγκες και συνοικισμοί, και σήμερα βλέπουμε τα υπολείμματα, τα θραύσματα, τα ξέφτια μιας μεγάλης κοινωνικής περιπέτειας, μιας μαζικής μετεγκατάστασης που άλλαξε την Αθήνα για πάντα.

Η βαθιά αστικότητα της Αθήνας παγιώθηκε με το φαινόμενο της «πολυκατοικίας», φαινόμενο με πολλές παραμέτρους που είχε ήδη σφραγίσει το ευρωπαϊκό αστικό τοπίο από το 1850-1860 και μετά.

Διαγωνίως απέναντι από τη μεγάλη πλατεία του Αγίου Ιωάννη Ρέντη, στην οποία δεσπόζει ο επιβλητικός ναός, παρατηρούσα το παλιό εκείνο σπίτι, ανάμεσα σε νεότερες οικοδομές, που μόνο του πλέον έστεκε ως παράταιρος αφηγητής ξεχασμένων ιστοριών. Είναι ένα σπίτι κλειστό και αμπαρωμένο, όπως τόσα σε όλη την Ελλάδα. Βρίσκεται στο βάθος του οικοπέδου, και μπροστά θα […]

Υπάρχει μια περιοχή ψηλά στα Εξάρχεια, κάτω από τον Λόφο του Στρέφη και κοντά στο Μουσείο, μια περιοχή, δηλαδή, από παλιά υφασμένη στον πέπλο μνήμης της Αθήνας, που διατηρεί έναν χαρακτήρα απόκοσμο. Και ελαφρώς παραμυθένιο. Είναι τόσο υποβλητική η αίσθηση ενός αστικού μαυσωλείου μέσα σε άγρια και ατίθαση βλάστηση, που μπορεί κανείς να αγνοήσει την […]

Ο ανεξάντλητος πλούτος της Αθήνας δεν περιορίζεται σε κάποια σημαντικά αρχιτεκτονήματα και σε ορισμένα σπίτια που συνθέτουν την ιστορική φυσιογνωμία της πόλης, αλλά επεκτείνεται σε μια τεράστια παρακαταθήκη μοτίβων και διακοσμητικών στοιχείων που ιστορούν την αισθητική γλώσσα.

Το υπ. Πολιτισμού επιθυμεί την απαλλοτρίωση του κτιρίου, η ιδιοκτήτριά του αντιτίθεται και εξηγεί στην «Κ» τους λόγους.

Με τα δύο νέα ξενοδοχεία που θα ανεγερθούν από τον ίδιο φορέα έργου στην περιοχή γύρω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο αντιλαμβάνεται κανείς την προσδοκία για ανάκαμψη της Πατησίων.

Αν σταθεί κανείς στην Πνύκα για να χαρεί τη θέα της Ακρόπολης, αρκεί να στρέψει το βλέμμα για να αγκαλιάσει την πόλη που απλώνεται ασφυκτικά χτισμένη. Η παρατήρηση της πόλης δεν αιφνιδιάζει.

Η συνάντηση των Ιλισίων με τη συνοικία του Ζωγράφου γίνεται με όρους μιας γοητευτικής αθηναϊκότητας, που συχνά μένει στο περιθώριο.