«Μέχρι να πεθάνω θα ηχεί στα αυτιά μου το κελαριστό γέλιο της, θα θυμάμαι τα λαμπερά της μάτια και την αισιοδοξία που ακτινοβολούσε το πρόσωπό της. Κυρίως θα θυμάμαι την αγάπη και το νοιάξιμό της για τους άλλους ανθρώπους. Η Εύη ήταν μία “μεγάλη καρδιά”. Ηταν ένα πνεύμα σπάνιο, ένας άνθρωπος με πολλά χαρίσματα. Νιώθω ότι η κοινωνία μας φτώχυνε γιατί έφυγε από ανάμεσά μας».
Με σπασμένη φωνή, η δημοσιογράφος Βάσω Μώραλη μιλά στην «Κ» για τη επισμηναγό Εύη Ανδρεαδάκη, τη 40χρονη νοσηλεύτρια του 251 ΓΝΑ, που σκοτώθηκε την περασμένη Κυριακή στο τροχαίο δυστύχημα στη Λιβύη, ταξιδεύοντας με την ελληνική ανθρωπιστική αποστολή για να προσφέρει βοήθεια στους πληγέντες από τις καταστροφικές πλημμύρες. Η Μώραλη υπήρξε όχι μόνο η νονά της, αλλά και μία από τις πιο στενές φίλες της οικογένειας Ανδρεαδάκη. Η γνωριμία της με τους γονείς της Εύης πηγαίνει πίσω στο 1980, όταν ως νεαρή ρεπόρτερ χρειάστηκε να καλύψει τον θάνατο του Βάσσου Ανδρεαδάκη, θείου της επισμηναγού και πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας, ο οποίος είχε χάσει τη ζωή του εν ώρα καθήκοντος. Ηταν το πρώτο μεγάλο πλήγμα που είχε δεχθεί η οικογένεια.
Ο αεροπόρος θείος υπήρξε ο ήρωάς της
«Ο Βάσσος Ανδρεαδάκης θυσιάστηκε για να σώσει αθώους ανθρώπους πάνω από τη Λαμία, όταν το μαχητικό αεροσκάφος που οδηγούσε έπαθε βλάβη. Ενώ είχε πάρει εντολή να εκτιναχθεί ώστε να σωθεί ο ίδιος, προτίμησε να παραμείνει στο αεροσκάφος μέχρι την τελευταία στιγμή για να μην πέσει σε κατοικημένη περιοχή. Το κάρφωσε σε έναν λόφο πολύ κοντά στη Λαμία, χάνοντας τη ζωή του. Ηταν ο μεγάλος αδελφός του πατέρα της Εύης, μόλις 26 χρόνων», περιγράφει η ίδια.
Η Εύη γεννήθηκε τρία χρόνια μετά. Παρότι δεν είχε προλάβει να γνωρίσει τον θείο της, μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου η ανάμνησή του ήταν πάντα ζωντανή. Στο σαλόνι τους, ήταν κρεμασμένος ένας πίνακας με τη φωτογραφία του, που υπενθύμιζε κάθε μέρα τη μεγαλειώδη του πράξη.
«Ο θείος της ήταν το πρότυπο, ο ήρωάς της και για αυτό ήθελε από μικρή να περάσει σε κάποια στρατιωτική σχολή, κατά προτίμηση στην Αεροπορία, όπως εκείνος. Η Εύη ήταν αριστούχος στο σχολείο και είχε έφεση στις ξένες γλώσσες. Κατάφερε να φοιτήσει στη Στρατιωτική Σχολή Αξιωματικών Νοσηλευτικής και, αφού πήρε το πτυχίο της, επέλεξε να υπηρετήσει τον κλάδο της Αεροπορίας», λέει η νονά της.
Διψούσε συνεχώς να αποκτήσει καινούργιες γνώσεις και εμπειρίες.
Ομως, δεν σταμάτησε εκεί. Ηταν ένα «ανήσυχο πνεύμα», περιγράφει η ίδια, που διψούσε συνεχώς να αποκτήσει καινούργιες γνώσεις και εμπειρίες. «Αρχισε μία σειρά μεταπτυχιακών σπουδών με έμφαση στην Ιατρική και συγκεκριμένα στην Καρδιολογία. Hταν ένας κλάδος που την ενδιέφερε πάρα πολύ. Φέτος μάλιστα ολοκλήρωνε το διδακτορικό της, ύστερα από τρία μεταπτυχιακά», λέει και δεν κρύβει τη συγκίνησή της για την ενημέρωση που έλαβε η οικογένεια αυτές τις μέρες από την Ιατρική Σχολή της Αθήνας. «Μας είπαν ότι σήμερα θα απονείμουν το διδακτορικό της. Αυτό που θα απένεμαν σε εκείνη μετά από ένα μήνα, θα το απονείμουν στους γονείς της».
Αποφασιστικότητα, αισιοδοξία και δίψα για ζωή
Το 2005, όταν η Εύη ήταν είκοσι δύο, έχασε τον μόλις κατά έναν χρόνο μεγαλύτερο αδερφό της, Βασίλη, σε τροχαίο δυστύχημα. Η οικογένεια Ανδρεαδάκη περνούσε τη δεύτερη ισχυρή δοκιμασία της.
«Αυτό το κορίτσι είχε μάθει να μην το βάζει ποτέ κάτω. Της το έλεγα από τότε που ήταν μικρή και με καμάρι την παρακολουθούσα να το κάνει πράξη στη ζωή της. Να στέκεται όρθια πάνω σε κάθε δυσκολία. Εβλεπα την αποφασιστικότητά της, την αισιοδοξία της, τη δίψα της για ζωή», λέει η νονά της και περιγράφει τον φιλότιμο χαρακτήρα της που έκανε τους πάντες να την εκτιμούν.
Η επισμηναγός είχε πρόσφατα εκπαιδευτεί σε ένα πρόγραμμα του ΟΗΕ γύρω από τις τελευταίες γνώσεις σε θέματα νοσηλείας και περίθαλψης στις εμπόλεμες ζώνες και τις ζώνες κρίσεων.
«Ηταν ο άνθρωπος που προσπαθούσε να βοηθήσει με κάθε τρόπο. Στη δουλειά της αναλάμβανε τις δύσκολες βάρδιες, για να διευκολύνει τους άλλους που ίσως είχαν περισσότερη ανάγκη από την ίδια. Πάντα οι άλλοι ήταν προτεραιότητά της, τον εαυτό της τον έβαζε πιο πίσω. Με το χαμόγελο πάντα στα χείλη και με έναν καλό λόγο να σε στηρίξει, να σε ξεκουράσει, να σε ανακουφίσει».
Μέσα από το επάγγελμά της, η Εύη όλα αυτά τα χρόνια είχε μάθει να προσφέρει. Το ταξίδι στη Λιβύη θα ήταν ωστόσο το πρώτο που θα έκανε ως μέλος ανθρωπιστικής αποστολής. Η επισμηναγός είχε πρόσφατα εκπαιδευτεί σε ένα πρόγραμμα του ΟΗΕ γύρω από τις τελευταίες γνώσεις σε θέματα νοσηλείας και περίθαλψης στις εμπόλεμες ζώνες και τις ζώνες κρίσεων.
«Ουσιαστικά κλήθηκε σε αυτό το ταξίδι να κάνει πράξη αυτά που είχε μάθει, αν και η αποστολή της ήταν να εκπαιδεύσει και άλλους συναδέλφους της στις Ενοπλες Δυνάμεις πάνω στις νέες εξελίξεις. Ηταν ένα πάρα πολύ απαιτητικό πρόγραμμα που είχε καταφέρει να βγάλει εις πέρας».
Η οικογένεια είχε επιφυλάξεις για το ταξίδι στη Λιβύη
Επειδή η ίδια ήταν ατρόμητη, αποδέχτηκε την εντολή της μετακίνησής της με περηφάνια. Ηξερε ότι εκεί που θα πήγαινε θα ήταν χρήσιμη στους συνανθρώπους μας.
Η Εύη είχε παντρευτεί μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο στο Παρίσι με τον αγαπημένο της σύντροφο Κώστα, με τον οποίο όπως λέει η νονά της έκαναν πολλά όνειρα για το μέλλον. Στα σχέδιά τους ήταν κι ένα παιδί. Αυτός υπήρξε κι ένας από τους λόγους, εξηγεί η ίδια, που η οικογένεια διατηρούσε κάποιες επιφυλάξεις για το ταξίδι στη Λιβύη.
«Υπήρχε μία ανησυχία και κάποιες επιφυλάξεις, κυρίως επειδή θα άρχιζαν αυτή την προσπάθεια για οικογένεια. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, με τις ευχές και τις προσευχές όλων ξεκίνησε να πάει. Κι επειδή η ίδια ήταν ατρόμητη, αποδέχτηκε την εντολή της μετακίνησής της με περηφάνια. Ηξερε ότι εκεί που θα πήγαινε θα ήταν χρήσιμη στους συνανθρώπους μας που βασανίζονταν από αυτή την τόσο μεγάλη δοκιμασία».
Και για εμάς προκύπτουν κάποια αναπάντητα ερωτήματα τα οποία, όπως αντιλαμβάνεστε, αφορούν την αρτιότητα της οργάνωσης της αποστολής.
Μετά και την εισαγγελική παρέμβαση για τη διερεύνηση των συνθηκών του τροχαίου δυστυχήματος στη Λιβύη, η οικογένεια της Εύης ζητάει απαντήσεις. Η Βάσω Μώραλη λέει ότι αγωνιούν για το τι θα ακολουθήσει, καθώς οι γονείς δεν έχουν λάβει ακόμη κάποια σχετική πληροφόρηση.
«Παρακολουθούμε τον Τύπο για τις εξελίξεις που θα υπάρξουν από πλευράς επίσημων ερευνών γιατί και για εμάς προκύπτουν κάποια αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία όπως αντιλαμβάνεστε αφορούν την αρτιότητα της οργάνωσης της αποστολής. Η Εύη ήταν διατεταγμένη να πάει, η άλλη κοπέλα που ήταν μαζί της, η Γλυκερία, προσφέρθηκε ως εθελόντρια για να συνοδεύσει την αποστολή. Περιμένουμε λοιπόν να δούμε κατά πόσο τηρήθηκαν τα πρωτόκολλα ασφαλείας και όλα τα προβλεπόμενα μέτρα για μία τέτοια αποστολή. Ηταν ένα ταξίδι που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε μέσα σε 3-4 μέρες».
Με άδεια αγκαλιά στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας
Αυτές τις μέρες η δημοσιογράφος ταξίδεψε στην Αθήνα από την Καβάλα για να στηρίξει με όλες της τις δυνάμεις τους γονείς της Εύης, οι οποίοι καλούνται να αντιμετωπίσουν το τρίτο σκληρό χτύπημα της ζωής, χάνοντας από τη μία στιγμή στην άλλη τη μονάκριβη κόρη τους.
«Η οικογένεια το αντιμετωπίζει πολύ στωικά, με περηφάνια για την Εύη, αλλά και με μια πικρία γιατί ήταν το δεύτερο και τελευταίο τους παιδί. Στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας, αυτοί οι γονείς μένουν τώρα με άδεια αγκαλιά».
Ακόμη και ο Ακρίτας, ο σκύλος της Εύης, με τον οποίο ήταν πολύ δεμένη, την περιμένει να γυρίσει. «Τον είχε σώσει όταν ήταν κουτάβι. Τώρα είναι στα 16, γέρος πια, δεν ακούει. Αλλά κάθε στιγμή που ανοίγει η πόρτα στηλώνει τα μάτια πάνω της και περιμένει να τη δει να μπαίνει στο σπίτι».
Μήνυμα συμπαράστασης στις άλλες οικογένειες
Μέσα στη βαθιά θλίψη της, η οικογένεια της επισμηναγού βρίσκει τη δύναμη να στείλει, μέσω της κ. Μώραλη, ένα μήνυμα συμπαράστασης στις οικογένειες που έχασαν τα παιδιά τους, αλλά και σε εκείνες που τα περιμένουν να γυρίσουν στο σπίτι μετά το νοσοκομείο.
«Ευχόμαστε καλή δύναμη στις οικογένειες, οι οποίες επίσης θρηνούν τα δικά τους παιδιά. Καλή ανάρρωση σε όσες και όσους συνόδευαν την Εύη μας στο τελευταίο της ταξίδι και δοκιμάζονται αυτή τη στιγμή στο νοσοκομείο. Η ευχή μας είναι να επιστρέψουν όλοι καλά στα σπίτια τους για να συνεχίσουν τη ζωή τους τόσο για λογαριασμό της Εύης όσο και εκείνων που χάθηκαν μαζί της».
