Από τη στιγμή που η Πολυτίμη Μπόζνου πήρε στα χέρια της τη βέσπα της, ήξερε ότι η μοτοσικλετιστική της πορεία δεν θα ήταν συνηθισμένη. «Η μικρή μοτοσικλετιστική μου “καριέρα” ξεκίνησε με μια βέσπα, που ακόμα αγαπώ πολύ και δυστυχώς δεν την έχω αν και ελπίζω να αποκτήσω ξανά μια μέρα», λέει, αναπολώντας την αρχή του ταξιδιού της πριν από 15 χρόνια.
Ντρέπεται που το παραδέχεται, αλλά τότε ξεκίνησε να περιπλανιέται στους δρόμους της Αθήνας χωρίς δίπλωμα, νιώθοντας την αίσθηση της ελευθερίας που προσφέρει η μοτοσυκλέτα. Λίγα χρόνια μετά, αποφάσισε να αποκτήσει δίπλωμα μηχανής και αγόρασε μια μηχανή 650 κυβικών. «Αρχισα να πηγαίνω 30-40 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου και νόμιζα ότι είχα κάνει κάτι σπουδαίο», εξηγεί, γελώντας με την ανάμνηση της αθωότητας εκείνης της εποχής.
Χωρίς παρέα ή γνωριμίες στον κύκλο των μοτοσικλετιστών, ξεκίνησε μόνη της, ανακαλύπτοντας σταδιακά τη χαρά και την πρόκληση των μεγάλων αποστάσεων. Με την πάροδο του χρόνου, η ίδια άρχισε να ανεβαίνει σε κυβικά μηχανής, να βελτιώνει τις δεξιότητές της με μαθήματα οδήγησης και να διευρύνει τους ορίζοντές της με μεγάλα ταξίδια σόλο.
Ταξίδεψε με τη μηχανή της από το Ακρωτήριο Ταίναρο στην Ελλάδα, μέχρι το Βόρειο Ακρωτήρι στον Αρκτικό Κύκλο, ενώ έχει «γράψει» χιλιόμετρα στην Β. Αμερική και την Αυστραλία, αλλά και σε δεκάδες άλλους προορισμούς. Το όνειρο των Ιμαλαΐων υπήρχε στο μυαλό της για πολύ καιρό. «Το επεξεργαζόμουν για ενάμιση περίπου χρόνο», σημειώνει. Τα Ιμαλάια αποτελούν έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς για μοτοσικλετιστές από όλο τον κόσμο. «Συναντήσαμε πολλά γκρουπ Ινδών και Ευρωπαίων», σχολιάζει, επισημαίνοντας τη διεθνή απήχηση της περιοχής. Η πρόκληση να τα δεις με μοτοσυκλέτα είναι τεράστια, ειδικά σε σύγκριση με την επιλογή ενός τετρακίνητου αυτοκινήτου και οδηγού. «Με τα αυτοκίνητα το κούνημα είναι υπερβολικά πολύ και δεν ξέρω σε τι κατάσταση καταλήγεις στον προορισμό σου», προσθέτει.
Η οργάνωση του ταξιδιού δεν ήταν απλή υπόθεση. Η εύρεση παρέας αποδείχτηκε δύσκολη, καθώς δεν υπήρχαν ενδιαφερόμενοι από τον κοντινό της κύκλο. Μετά από πολύ ψάξιμο, αποφάσισε να κλείσει ένα τουρ μέσω ευρωπαϊκού γραφείου και να ταξιδέψει με γκρουπ αγνώστων. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όμως, δύο φίλες της μοτοσικλετίστριες από τη Βόρεια Ελλάδα, με τις οποίες είχε γνωριστεί σε ένα ταξίδι πριν από δέκα μήνες, της πρότειναν να πάνε παρέα. «Δέχτηκα με μεγάλη χαρά και τις ευγνωμονώ για αυτό, διότι κατέληξε να είναι ιδανικό», λέει. Ο διοργανωτής του τουρ, ένας ντόπιος από το Ladakh, τους έβαλε σε ένα ξεχωριστό γκρουπ μόνο τις τρεις τους, με έναν πλοηγό και ένα αυτοκίνητο υποστήριξης που μετέφερε τα πράγματά τους και τις ακολουθούσε σε όλο το ταξίδι.
Το ταξίδι τους ξεκίνησε από το Leh, πρωτεύουσα του Ladakh, σε υψόμετρο 3.500 μέτρων. Το Ladakh, μια από τις πιο αραιοκατοικημένες περιοχές της Ινδίας, συνδυάζει τον πολιτισμό και την ιστορία του με αυτές του Θιβέτ. «Είναι πιο διάσημο για τα μαγευτικά τοπία, τους κρυστάλλινους ουρανούς, τα ψηλότερα ορεινά περάσματα, τις συναρπαστικές δραστηριότητες περιπέτειας, τα βουδιστικά μοναστήρια και τα φεστιβάλ», εξηγεί η Πολυτίμη. Η διαδρομή τους ήταν κυκλική, ανεβαίνοντας στα ψηλότερα περάσματα για να καταλήξουν πάλι στο Leh. «Το ταξίδι διήρκεσε 13 νύχτες, 14 μέρες. Είχε πολλές προκλήσεις, όπως οδήγηση εκτός δρόμου, περάσματα από διαβάσεις με πολύ νερό, λάσπες και έρημο με βαθιά άμμο».
Η Πολυτίμη υπογραμμίζει πόσο σημαντική είναι η επιθυμία και η αποφασιστικότητα για να ξεκινήσει κανείς ένα τέτοιο ταξίδι. «Το βασικό είναι να το θέλεις πολύ και να είσαι αποφασισμένος να φύγεις από την άνεση του σπιτιού σου και το λεγόμενο “comfort zone”». Οπως σχολιάζει, η Ινδία είναι μια χώρα με ιδιαίτερη κουλτούρα και διαφορετικές προκλήσεις, απαιτεί προετοιμασία και προσαρμοστικότητα. Οι ετοιμασίες των τριών γυναικών είχαν ξεκινήσει μήνες πριν την αναχώρηση, προκειμένου να βρεθούν οικονομικά αεροπορικά εισιτήρια και να δρομολογηθούν τα πρακτικά ζητήματα. «Επρεπε να κουβαλήσουμε τον μοτοσικλετιστικό εξοπλισμό μας ο οποίος ζύγιζε περίπου 10 κιλά: κράνος, μπότες, στολή. Να μελετήσουμε και να κάνουμε ότι έπρεπε σχετικά με τα ιατρικά, να βγάλουμε την βίζα μετά από πολλή γραφειοκρατία και πολλά ακόμα. Στα ιατρικά, το βασικό θέμα ήταν να μην πάθουμε τη “νόσο του υψομέτρου”, λόγω πολύ αραιού οξυγόνου σε αυτά τα υψόμετρα». Ευτυχώς, η ομάδα της Πολυτίμης δεν αντιμετωπίσε κανένα πρόβλημα με το υψόμετρο, αν και άκουσαν διάφορα προβλήματα από άλλα γκρουπ που συνάντησαν στη διαδρομή τους.
Η συνοδοιπόροι της ήταν δύο φίλες που μοιράζονταν το πάθος της για την περιπέτεια και την εξερεύνηση, μαζί με τον έμπειρο πλοηγό και τον οδηγό του βαν υποστήριξης. «Οταν αντιμετωπίζαμε δύσκολα εδάφη ή τρομακτικές αλλαγές υψομέτρου, μπορούσαμε να παρακινήσουμε και να ανυψώσουμε η μία την άλλη», τονίζει, αναφέροντας τη σημασία της ομαδικής συνεργασίας και υποστήριξης. «Το να έχεις παρέα σημαίνει και υποστήριξη όταν χρειάζεται. Τις στιγμές της αμφιβολίας ή της κούρασης, τις καθησύχαζε συχνά η επιβεβαίωση των φίλων δίπλα μου».
Δεν ξέρουμε αν είμαστε οι πρώτες Ελληνίδες που ταξιδέψαμε με τις μηχανές μας μέχρι εκεί, πιθανότατα, αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία για εμάς. Η στιγμή που φτάσαμε μου φάνηκε εντελώς σουρεαλιστική, σαν να ήμασταν στην κορυφή του κόσμου. Κάναμε ένα διάλειμμα για να βουτήξουμε στη μαγευτική θέα – οι χιονισμένες κορυφές, η απεραντοσύνη του ουρανού και μια βαθιά αίσθηση ολοκλήρωσης γέμισαν τον αέρα.
Η στιγμή που έφτασαν στο υψηλότερο πέρασμα στον κόσμο, στα 19.024 πόδια, ήταν καθοριστική για την Πολυτίμη. «Δεν ξέρουμε αν είμαστε οι πρώτες Ελληνίδες που ταξιδέψαμε με τις μηχανές μας μέχρι εκεί, πιθανότατα, αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία για εμάς. Η στιγμή που φτάσαμε μου φάνηκε εντελώς σουρεαλιστική, σαν να ήμασταν στην κορυφή του κόσμου. Κάναμε ένα διάλειμμα για να βουτήξουμε στη μαγευτική θέα – οι χιονισμένες κορυφές, η απεραντοσύνη του ουρανού και μια βαθιά αίσθηση ολοκλήρωσης γέμισαν τον αέρα», θυμάται. «Μοιραστήκαμε ιστορίες και γέλια, στοχαζόμενες πόσο μακριά είχαμε φτάσει μαζί. Θα θυμάμαι για πάντα το δροσερό αεράκι και τη ζεστασιά της συντροφικότητας μας σε αυτό το υψόμετρο που κόβει την ανάσα, αποδεικνύοντας ότι τα όνειρα δεν προορίζονται απλώς να για κυνηγηθούν, αλλά για να τα ζήσουμε».
Για την Πολυτίμη Μπόζνου, το ταξίδι δεν είναι απλώς μια διαδρομή προς έναν προορισμό, αλλά η ίδια η εμπειρία της διαδρομής. «Το ταξίδι είναι όλα τα μικρά και μεγάλα πράγματα που συνέβησαν στο δρόμο σου προς τον προορισμό», καταλήγει. «Οταν κοιτάζω το συνολικό ταξίδι, ο προορισμός είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι του μεγαλύτερου παζλ. Είναι σημεία στο δρόμο που χτίζουν μια μεγαλύτερη ιστορία. Και για αυτήν την ιστορία γίνονται όλα».
