Στα 82 του χρόνια, ο Χόσνι Μουμπάρακ είναι ο μακροβιότερος
ηγέτης της χώρας των Φαραώ μετά τον θρυλικό Αρβανίτη από την
Καβάλα, Μοχάμεντ Αλι Πασά. Αρχηγός της Πολεμικής Αεροπορίας,
ορίστηκε αντιπρόεδρος της Αιγύπτου από τον διάδοχο του Νάσερ,
Ανουάρ Σαντάτ, το 1975 και έγινε απροσδόκητα πρόεδρος το 1981, όταν
ο Σαντάτ δολοφονήθηκε από αντάρτες αξιωματικούς, που διαφωνούσαν
για την «προδοτική» συνθηκολόγησή του με το Ισραήλ.
Η πολιτική μακροημέρευση του Μουμπάρακ αποδίδεται στην ικανότητά
του να ανέχεται ή και να κατασκευάζει ρεύματα της αντιπολίτευσης,
ώστε να δίνει διέξοδο στη λαϊκή δυσφορία για τις κραυγαλέες
ανισότητες και την παροιμιώδη διαφθορά. Παράλληλα, εκμεταλλεύεται
το φόβητρο των Αδελφών Μουσουλμάνων για να υπερασπιστεί, έναντι της
Δύσης, τις απολυταρχικές μεθόδους του, με το επιχείρημα ότι
πραγματικά δημοκρατικές εκλογές θα φέρουν στην εξουσία δυνάμεις
τύπου Χεζμπολάχ. Υπό το πρίσμα αυτής της μακιαβελικής τακτικής, οι
Αδελφοί Μουσουλμάνοι αφέθηκαν να εκλέξουν (ως «ανεξάρτητους») το
25% των βουλευτών στις εκλογές του 2005.
Οσοι όμως προσδοκούσαν το σταδιακό εκδημοκρατισμό, προσγειώθηκαν
ανώμαλα στις εκλογές της 28ης Νοεμβρίου 2010. Αρκετές ώρες προτού
κλείσουν οι κάλπες, το YouTube και το Facebook κατακλύστηκαν από
βίντεο πολιτών, αδιάσειστα τεκμήρια της πιο ξεδιάντροπης νοθείας:
εκλογικά κέντρα άδεια από ψηφοφόρους, όπου δημόσιοι υπάλληλοι
γέμιζαν τις κάλπες με ψηφοδέλτια – προκάτ. Δικαστικοί λειτουργοί να
εμποδίζονται να φτάσουν στον προορισμό τους και να τίθενται υπό
προσωρινή κράτηση μέχρι να κλείσουν οι κάλπες. Διαδηλωτές του ίδιου
του NDP να καίνε τα γραφεία του κόμματός τους σε ένδειξη
διαμαρτυρίας για το καλπονοθευτικό όργιο.
Το ερώτημα είναι για ποιο λόγο ο Μουμπάρακ επέλεξε τη σκλήρυνση,
διακινδυνεύοντας διεθνή εξευτελισμό και εσωτερική αποσταθεροποίηση.
Η πιο εύκολη εξήγηση είναι ότι θέλει να έχει ένα απολύτως
ελεγχόμενο Κοινοβούλιο για να μεταβιβάσει την εξουσία στον γιο του,
Γκαμάλ, στις προεδρικές «εκλογές» που προβλέπονται για φέτος.
Πιθανότερο, ωστόσο, είναι ότι προσπαθεί να προλάβει την προϊούσα
πολιτικοποίηση του κοινωνικού ριζοσπαστισμού: στις μεγάλες
διαδηλώσεις και απεργίες της περυσινής χρονιάς, η παρουσία
εκλεγμένων βουλευτών έδινε μια άλλη πολιτική δυναμική στην
κοινωνική διαμαρτυρία, θέτοντας δυνητικά ζήτημα εξουσίας.
Ωστόσο, η απολυταρχική «φυγή προς τα εμπρός» απειλεί να
αποδειχθεί μπούμερανγκ. Την ημέρα που το νόθο Κοινοβούλιο
εγκαταστάθηκε επισήμως, στις 13 Δεκεμβρίου, πλήθος πρώην βουλευτών
της αντιπολίτευσης σχημάτιζε, στην Γκίζα, «παράλληλη, λαϊκή Βουλή»,
στην οποία εκπροσωπούνται φιλελεύθεροι, αριστεροί και μειοψηφική
μερίδα των Αδελφών Μουσουλμάνων. Παρόμοιες πρωτοβουλίες
αναπτύσσονται στην κοινωνία των πολιτών, με «παράλληλα» συνδικάτα,
φοιτητικούς συλλόγους, ενώσεις μηχανικών, δικαστικών και γιατρών,
που αμφισβητούν τις ελεγχόμενες από το καθεστώς οργανώσεις. Κύκλοι
της δημοκρατικής αντιπολίτευσης στην Αίγυπτο μιλούν για την ανάδυση
μιας «παράλληλης εξουσίας», που διεκδικεί να θέσει τέλος στην
εξουσία του «τελευταίου των Φαραώ».
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
