Βασιλική Καραγιάννη, η ήρεμη δύναμη
Η σοπράνο κολορατούρα της Λυρικής Σκηνής τραγουδάει στον «Μαγικό
αυλό» και απολαμβάνει την αγάπη του κοινού
Του Νικου Βατοπουλου
Με την ήρεμη αυτοπεποίθησή της, η σοπράνο Βασιλική Καραγιάννη αρκεί
να αρχίσει να τραγουδάει για να κερδίσει το κοινό. Η φωνή της είναι
πιο ώριμη παρά ποτέ, η παρουσία της μετρημένη, η εμφάνισή της
λαμπρή, οι επιλογές της σωστές. Αυτή την περίοδο τραγουδάει και
πάλι τον ρόλο της Βασίλισσας της Νύχτας στον «Μαγικό αυλό» του
Μότσαρτ, στη Λυρική Σκηνή, ένα ρόλο που, όπως λέει, «απαιτεί μια
φωνή πυροτέχνημα». Αυτό τον ρόλο, μαζί με εκείνον της Ολυμπίας στα
«Παραμύθια» του Χόφμαν, τον έχει τραγουδήσει περισσότερο από κάθε
άλλον. «Αισθάνομαι πιο ώριμη από ποτέ», λέει. «Η φωνή μου είναι
πλέον πιο μεστή και γεμάτη, διατηρώντας (ευτυχώς) την άνεση στην
υψηλή περιοχή. Πατάει στη γη, ωστόσο. Δείχνει έναν ρεαλισμό, που
της επιτρέπει να προχωράει συνετά. Στο Μιλάνο, στη Σκάλα, είχε
πρόσφατα μια μεγάλη επιτυχία (με τα «Παραμύθια του Χόφμαν»). «Αυτό
που πραγματικά δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η αντίδραση του κοινού (το
πιο αυστηρό του κόσμου!) που με χειροκροτούσε στην άριά μου επί
σχεδόν 4 λεπτά. Μου ήρθαν δάκρυα επί σκηνής».
Ωστόσο, η Βασιλική Καραγιάννη, με το μεγάλο κοινό που την ακολουθεί
και στην Ελλάδα, δίνει τον καλύτερο εαυτό της στη Λυρική Σκηνή, με
αγάπη και αφοσίωση παρά τις δύσκολες συνθήκες. «Η Λυρική μου έχει
δώσει την ευκαιρία να ντεμπουτάρω τους περισσότερους από τους
ρόλους του ρεπερτορίου μου. Οταν τους ξανατραγουδάω στο εξωτερικό
έχω ήδη την εμπειρία της πρώτης φοράς».
Σταδιακά, η δουλειά που γίνεται στην Ελλάδα έχει κεντρίσει το
ενδιαφέρον παραγόντων του εξωτερικού (μάνατζερ, διευθυντών λυρικών
θεάτρων, κ.λπ.). «Σίγουρα δεν είναι στον ίδιο βαθμό της υπόλοιπης
Ευρώπης, ωστόσο είναι σε καλό δρόμο». Η μεγάλη διαφορά είναι οι
συνθήκες εργασίας.
«Αυτό που έχω ζήσει στο εξωτερικό και εδώ όχι, είναι οι ιδανικές
συνθήκες προετοιμασίας. Εννοώ τους χώρους και την οργάνωση που
απαιτούνται ώστε ο καλλιτέχνης να μην ασχολείται με τίποτε άλλο
εκτός από το να τραγουδήσει! Αυτό που λείπει από τη χώρα μας, από
τη Λυρική Σκηνή είναι να αποκτήσει το δικό της σπίτι! Το δικό μας
θέατρο! Οι συνθήκες που υπάρχουν στο Θέατρο Ολύμπια είναι τραγικές
για τους καλλιτέχνες. Μοιραζόμαστε το ίδιο πολύ μικρό καμαρίνι, δυο
και πολλές φορές τρεις τραγουδιστές. Είναι αδιανόητο! Δεν υπάρχει
τρόπος να κάνεις το ζέσταμα και τις ασκήσεις σου πριν από την
παράσταση. Ούτε να συγκεντρωθείς και να χαλαρώσεις. Η ευθύνη του
λυρικού τραγουδιστή είναι τεράστια και εδώ δεν υπάρχουν
στοιχειώδεις προϋποθέσεις!».
Αυτό όμως που εντυπωσιάζει στη Βασιλική Καραγιάννη είναι ότι όσα
καταμαρτυρεί είναι από αγάπη και ευθύνη για το κοινό καλό. Δεν
διαμαρτύρεται για να κρατήσει αποστάσεις. Κολυμπάει στα βαθιά. Λέει
χαρακτηριστικά, πως «η αγάπη όλων για την τέχνη τους τους κάνει να
δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, δίνοντας παραστάσεις που δεν έχουν
να ζηλέψουν από εκείνες του εξωτερικού! Αθλος! Σκεφτείτε τι έχουν
να δώσουν οι Ελληνες καλλιτέχνες σε ιδανικές συνθήκες».
Στην Ελλάδα, εισπράττει αφειδώς την αγάπη και την αφοσίωση του
κοινού. «Νιώθω ότι υπάρχουν άνθρωποι που σταθερά με παρακολουθούν.
Με ρωτούν, μέσω Διαδικτύου, ή φροντίζουν να μάθουν για τις
εμφανίσεις μου και τους βλέπω μετά, ή μού γράφουν πάλι στο
Διαδίκτυο. Είναι πραγματικά συγκινητικό».
Γεννημένη σε ένα σπίτι που αγαπούσε τη μουσική σε ερασιτεχνικό
επίπεδο, η Βασιλική Καραγιάννη πήρε από τους γονείς της την πρώτη
ενθάρρυνση, όταν εκείνοι διέκριναν την κλίση της. «Εμαθα πρώτα
ακορντεόν, που έπαιζε και ο μπαμπάς μου, κι έπειτα πιάνο. Υπήρξε
στιγμή στη ζωή μου που βρέθηκα στο δίλημμα αν θα ακολουθήσω καριέρα
στο πιάνο ή στο λυρικό τραγούδι. Το ένστικτο βέβαια και η ζωή σού
δίνουν τις σωστές απαντήσεις! Αυτό όμως που κυρίως περιλαμβάνουν τα
σχέδιά μου ανελλιπώς είναι χρόνος όλο και περισσότερος για την
οικογένειά μου και κυρίως για τον γιο μου, που όσο μεγαλώνει με
χρειάζεται όλο και πιο πολύ».
– Μότσαρτ, «Ο μαγικός αυλός», 22, 23, 27, 28, 29/3.
