Νικ Κέιβ και Bad Seeds: «επανασυστήνονται»
Το καινούργιο «Push the Sky Away» είναι το 15ο άλμπουμ του Nick
Cave με τους Bad Seeds, αλλά κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το πρώτο
– το πρώτο ενός νέου ξεκινήματος.
Του Σπύρου Γιαννακόπουλου
Μετά μία τόσο πλούσια δισκογραφία, διάφορες δοκιμές και ακροβασίες,
πολλά τραγούδια που συγκίνησαν, ύστερα από 30 χρόνια ροκ
μεταμορφώσεων, η μπάντα έχει κάνει τον κύκλο της, με τους μουσικούς
της να έχουν εξελιχθεί από ατίθασα punk μετεφηβικά ρεμάλια, σε
βαθύτατα μελωδικές και στοχαστικές περσόνες.
Στίχοι με θαλπωρή
Και όμως επιστρέφουν, ώριμοι μέσα από τις περιπλανήσεις τους, και
συστήνονται εκ νέου με ένα δίσκο με πολλές αναφορές στα περασμένα
και τίποτα όμοιο με τα μέχρι τώρα. Εχοντας φωνάξει και ξεσπάσει
μέσα από τους Grinderman, το εκρηκτικό alter-ego των εκλεκτών του
Nick Cave, και έχοντας με αυτό τον τρόπο δώσει μια διέξοδο στην
οργή που ενίοτε τους πλημμυρίζει, οι καινούργιοι Bad Seeds
εμφανίζονται γαληνεμένοι και κάπως διαφορετικοί. Ισως είναι το
άγγιγμα Mick Harvey που λείπει. Ηταν το δεξί χέρι του Nick Cave από
τις αρχές του ’70 και την Boys Next Door εποχή, μέχρι το 2009, όταν
αποχώρησε από τους Bad Seeds τόσο για επαγγελματικούς όσο και για
προσωπικούς λόγους. Και είναι ο ρόλος του Warren Ellis που με τα
έγχορδά του καλύπτει το κενό που αφήνει στις συνθέσεις ο Mick
Harvey.
Οι ονειροπολήσεις του Cave είναι σε τόπους σκιερούς, δυσοίωνους,
και ο τρόπος που είναι στολισμένες οι σκέψεις του είναι με
κομψότητα λιτός· αποτέλεσμα, ένας μίνιμαλ δίσκος, σκοτεινός και
γνήσια μελαγχολικός. Οι ποιητικοί, άλλοτε συναισθηματικοί, άλλοτε
σουρεαλιστικοί, στίχοι και η ζεστασιά με την οποία ο Cave τούς
ερμηνεύει συγκρίνονται σε στιγμές με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί
στο άκουσμά του ο Leonard Cohen.
Αειθαλής ομάδα
Και αν αναζητήσουμε προς σύγκριση παλιές, ίσως εφάμιλλες στιγμές
των Bad Seeds: στο «Push the Sky Away» oι μελωδικές γραμμές και οι
συνθέσεις δεν είναι τόσο καθαρές και εύκολες όσο στο «No More Shall
We Part», ο τόνος δεν είναι τόσο απροκάλυπτα δυναμικός όσο στο
«Murder Ballads», η ένταση όμως υπάρχει, είναι κρυμμένη και ψάχνει
εξόδους.
Το «Push the Sky Away» είναι άλλο ένα δυνατό «παρών» μιας αειθαλούς
ομάδας μουσικών, με μπροστάρη έναν αεικίνητο και δαιμόνιο μουσικό
που καταφέρνει κάθε φορά, είτε φωνάζοντας οργισμένα είτε
ψιθυρίζοντας ερωτευμένα, να ακουστεί και να ξεχωρίσει.
