Δημοσθένης Παπαδόπουλος: «Στο Βερολίνο είμαι ανοιχτός σε μία
καινούργια ζωή»
Έφυγε από την Ελλάδα τον Ιούνιο του 2011, αμέσως μόλις βραβεύτηκε
για την ερμηνεία του στη «Λήθη» του Δ. Δημητριάδη στο θέατρο
Πορεία.
Της Ιωάννας Μπλάτσου
Photo: Christian Schneegass
Προορισμός του το Βερολίνο, μια πόλη που αγαπούσε πολύ και ήθελε να
ζήσει σε αυτή. Δεν γνώριζε Γερμανικά, δεν είχε καν βλέψεις να
δουλέψει στο γερμανικό θέατρο. Πήγαινε απλώς για να δει πως είναι η
ζωή εκεί, για όσο καιρό τον έβγαζαν τα χρήματα που είχε στο μεταξύ
αποταμιεύσει. Και πριν καλά-καλά το καταλάβει, βρέθηκε να δουλεύει
ως ηθοποιός στις παραστάσεις «Geister in Princeton» στο Renaissance
Theater στο Βερολίνο, στο «Mein Kampf» στο Ernst Deutsch Theater
στο Αμβούργο και τον περασμένο μήνα στο «Richtfest» στο Renaissance
Theater στο Βερολίνο -και οι τρεις παραστάσεις σε σκηνοθεσία του
Τόρστεν Φίσερ.
Γιατί αποφασίσατε να φύγετε από την Ελλάδα και μάλιστα αμέσως
μετά από τη βράβευσή σας για την ερμηνεία σας στη «Λήθη»;
Τα τελευταία πέντε χρόνια πριν φύγω, δεν ένιωθα ευχαριστημένος από
την ποιότητα της ζωής μου. Ως μόνιμος κάτοικος του κέντρου της
Αθήνας, εκτός του ότι έβλεπα την μιζέρια στους δρόμους όλο και
περισσότερο, παρατηρούσα και περίεργες ανθρώπινες συμπεριφορές. Κι
ενώ σε επαγγελματικό επίπεδο τα πράγματα πήγαιναν φαινομενικά
σταθερά καλά, η ατμόσφαιρα της πόλης με επηρέαζε αρνητικά. Άρχισα
λοιπόν να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να φύγω. Και αμέσως ένιωσα να
ενεργοποιείται μέσα μου κάτι πολύ θετικό. Η σκέψη και μόνο ότι
αρχίζω από το μηδέν μου έδωσε μία ενέργεια, που είχα να νιώσω απ’
όταν ήμουν δεκαοκτώ ετών. Ένα έντονο αίσθημα, πολύ σημαντικό για
ένα σαραντάρη που έχει αρχίσει να λιμνάζει. Κάπου διάβασα πρόσφατα
ότι «οι μεγάλες αποφάσεις χρειάζονται ένστικτο, οι μικρές απλά
λογική». Είχα, ενδεχομένως, ένα περίεργο ένστικτο για το «τσουνάμι»
που ερχόταν στην Ελλάδα. Πάντα, άλλωστε, αυτό που με κινητοποιούσε
στη ζωή μου ήταν η προσπάθειά μου να ξεφύγω από την μιζέρια. Είναι
το μόνο που δεν αντέχω.
Γιατί επιλέξατε το Βερολίνο ως τη νέα σας πόλη;
Για το χαμηλό κόστος ζωής, την πολυπολιτισμικότητα και την ιστορία
της με το θέατρο και τις τέχνες.
Είναι εύκολο για έναν Ελληνα ηθοποιό να σταδιοδρομήσει σε μία
αλλόγλωσση χώρα, να δικτυωθεί εκ νέου σε ένα ξένο επαγγελματικό
σύστημα;
Καταρχάς, ερχόμενος στο Βερολίνο δεν πίστεψα ποτέ ότι θα κάνω
καριέρα ως ηθοποιός. Η απόφασή μου να ξεκινήσω από την αρχή
αφορούσε όλα τα επίπεδα. Ήμουν ανοιχτός σε μία εντελώς καινούργια
ζωή όπως και ακόμα είμαι. Δεν κυνηγώ την καριέρα. Μία ζωή με
ποιότητα ζητούσα. Αλλά ναι, είναι πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε
ξένο ηθοποιό να ενσωματωθεί στα γερμανικά δεδομένα, κυρίως λόγω
γλώσσας. Αλλά υπάρχουν ήδη και πολλοί άνεργοι Γερμανοί
ηθοποιοί.
Θα λέγατε ότι πλέον έχετε προσαρμοστεί στην εκεί
πραγματικότητα και καθημερινότητα;
Από τη στιγμή που δουλεύω ήδη στο θέατρο, ζω από την δουλειά μου
και έχω ήδη καινούργιους φίλους, μόνο ευχαριστημένος μπορώ να πω
ότι είμαι. Η ίδια η καθημερινότητα της πόλης σε βοηθά πολύ να
προσαρμοστείς.
Εχετε δεχθεί ρατσιστική αντιμετώπιση ή αρνητικά σχόλια από
τους ντόπιους λόγω της εθνικότητάς σας;
Ποτέ. Μου κάνει απίστευτη εντύπωση ότι όλοι είναι πραγματικά
θετικοί και ένα μεγάλο ποσοστό ενθουσιασμένοι. Αγαπούν πολύ την
Ελλάδα και εκτιμούν βαθιά τον πολιτισμό και τη γλώσσα μας.
Σκέφτεστε να επιστρέψετε κάποια στιγμή στην Ελλάδα;
Το ότι θα επιστρέψω είναι σίγουρο. Γιατί αγαπώ την χώρα μου, τους
φίλους και την οικογένειά μου. Για το πότε δεν ξέρω. Αυτό θα
εξαρτηθεί κυρίως από το πώς πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα και από το
πώς συνεχίζεται η ζωή μου εδώ.
Τι σας λείπει από την Ελλάδα και τι καθόλου;
Μου λείπει ο ήλιος, η οικογένεια και η φίλοι μου. Δεν μου λείπουν
οι βρόμικοι δρόμοι και οι γκρίζες πολυκατοικίες με τις κεραίες να
πετάνε σαν κέρατα. Δεν μου λείπει καθόλου η γραφειοκρατία και η
υπαλληλική ευθυνοφοβία. Οι ναρκομανείς, οι άστεγοι και οι πουτάνες
στο κέντρο της Αθήνας. Δεν μου λείπει ο φόβος και η απάθεια των
ανθρώπων.
