Παναγιώτης Καλαντζόπουλος: «Μας έμεινε μόνο το live»
Τις τέσσερις πρώτες ημέρες στο youTube τα «Λόγια του αέρα» είχαν
48.000 χτυπήματα και 300 κοινοποιήσεις στο facebook.
Της Γιώτας Συκκά
Είναι το καινούργιο τραγούδι του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, τρυφερό
και χαρούμενο σε ρυθμό σουίνγκ. Φαινομενικά ερωτικό αλλά με
περισσότερα κρυφά νοήματα. «Είναι αυτά τα λόγια του αέρα που
συνήθως αποδέχεσαι για κάτι που ποθείς και θέλεις να αποκτήσεις,
είτε στον έρωτα είτε στην πολιτική». Τότε, όπως λέει ο δημιουργός
του, «δέχεσαι ακόμη και τα παραμύθια».
Ιδιαίτερο κι αυτό, με αίσθημα και χαρακτήρα, σαν τα: «Με τα μάτια
κλειστά», «Λευκό μου γιασεμί», «Summertime in Prague», τραγούδια
που μας δίνει ανά διαστήματα από τη δεκαετία του ’90. Γιατί πού να
ρωτήσεις αν τα «Λόγια του αέρα» αποτελέσουν μέρος ενός καινούργιου
cd. Ο Π. Καλαντζόπουλος είναι αποστομωτικός: «Οχι φυσικά, άλλωστε
πού να πουληθεί; Είναι σαν να ψήνεις σουβλάκια χωρίς να υπάρχει
σουβλατζίδικο». Πράγματι όλα αλλάζουν, από κοντά και η δισκογραφία
που ζει τις δικές της αναταράξεις. Ολοι ενώνουν τις δυνάμεις τους
διαφορετικά. «Υπάρχει μια αυταπάρνηση και αλληλοϋποστήριξη».
Κάπως έτσι εξηγεί και τη μουσική συνάντηση που πέτυχε στο «Μικρό
Παλλάς». «Eίναι ένα απονενοημένο βήμα με τρία σχήματα, 13
μουσικούς, μία τραγουδίστρια σε τρεις Τρίτες (ακολουθούν 23,
30/4)». Ο ίδιος και η Ορχήστρα του Δρόμου, η Αγγελική Τουμπανάκη
(νέα δύναμη στον χώρο και δημιουργός των «Buzz Bastardz») και οι
«Melios Balkana Mama, ενώνουν τα ταλέντα τους σε τραγούδια και
ορχηστρικές μουσικές που έντυσαν ιστορίες στο γυαλί και το πανί. Με
τη σκηνοθετική ματιά του Κώστα Καπάκα.
Από αδιέξοδο
Ολα ξεκίνησαν από ένα αδιέξοδο. «Καθόμουν και κοιτούσα τον τοίχο.
Είχα τελειώσει το σπίτι που χτίσαμε με την Ευανθία (Ρεμπούτσικα),
ένιωθα άπραγος, μειώνονταν και τα μερεμέτια, αισθανόμουν ότι σε
λίγο θα φωνάξουν το 166. Σηκώθηκα σαν από λήθαργο και τηλεφώνησα
στον Κλέωνα Αντωνίου που είχα 20 χρόνια στο μυαλό μου να
συναντηθούμε αλλά δεν είχε γίνει. Υστερα επικοινώνησα με τα νεότερα
παιδιά. Κάπως έτσι λειτουργώ, θέλω να τρέχω και να με τρέχουν. Κι
όταν λέω απονενοημένο βήμα είναι γιατί σήμερα όλοι εμφανίζονται με
ένα πιάνο στη σκηνή. Εγώ ξεκινάω όπως παίζεται η μουσική. Μου
αρέσει αυτή η επιμονή των μουσικών που τρέχουν κι έρχονται, κάνουν
πρόβες, ξοδεύουν χωρίς να γνωρίζουν αν θα το εισπράξουν. Μοιάζει
ηρωικό. Νιώθω μια ευγνωμοσύνη που δεν εκφράζεται με λόγια». Από την
αδράνεια ήθελε κι ο ίδιος να ξεφύγει και έτσι μοιράστηκαν όλοι τους
το Μικρό Παλλάς. «Αρχίσαμε να κάνουμε πρόβες ώς το πρωί, να
γνωριζόμαστε μεταξύ μας, ετοιμάσαμε ένα βιντεοκλίπ. Γενικά αλλάζουν
τα πράγματα, μεγαλώνουμε κι εμείς, αλλάζει η βάρδια, ξεδοντιάζεται
το σύστημα. Παρήγορο στον χώρο μας η επικοινωνία. Το Ιντερνετ
επαναπροσδιόρισε πολλές έννοιες αλλά δεν γίνεται μόνο με αυτό. Το
να ξαναβρίσκεσαι με τους ανθρώπους, να κάνεις πρόβες, να κουρδίζεις
τις κιθάρες, να φτιάχνεις τον ήχο, να ηχογραφείς, να διορθώνεις και
πάλι από την αρχή, είναι πάντα μια διαφορετική διαδικασία».
Δημιουργοί χωρίς ανταμοιβή
Πώς στέκεται ένας δημιουργός σήμερα; «Κάνοντας πολλά πράγματα αλλά
χωρίς ανταμοιβή. Σου λέει πάμε να κάνουμε κάτι κι ας πάρουμε μόνο
τα εισιτήρια. Το ντιλ αυτό έχει και μια δικαιοσύνη. Είχαν ανέβει
αφύσικα τα κασέ. Φτάσαμε βέβαια από τη μια άκρη στην άλλη, ούτε
αυτό είναι δίκαιο. Γιατί εκεί που άνοιγαν παντού χρηματιστηριακά
γραφεία τώρα στα ίδια σημεία βλέπεις αγορές χρυσού,
ενεχυροδανειστήρια. Ολο αυτό κρύβει και μια απώλεια ελευθερίας. Ο
τρόπος με τον οποίο οι Ελληνες μαλθακά αποδέχονται την κατάσταση
σήμερα, αποδεικνύει στα μάτια μου τον αφελληνισμό της χώρας. Η
ελευθερία δεν είναι αίτημα όπως ήταν το 1821 ή το 1940».
Ομως τι συμβαίνει στον καλλιτεχνικό χώρο που μοιάζει να ανθεί, αλλά
πολλοί άνθρωποί του δυσκολεύονται να επιβιώσουν; «Υπάρχουν όρια και
σ’ αυτό. Δεν θα πληρωθείς μια φορά, δυο, όμως όσο μακρινό και να
φαίνεται εύκολα μπορεί να φτάσεις να κοιμηθείς στο πεζοδρόμιο. Με
τη δισκογραφία συνέβη το εξής: το πέρασμα από το οποίο πουλούσαμε
την πραμάτεια μας έπαψε να υπάρχει.
Εμεινε βέβαια το live που το παλεύουμε με νύχια και με δόντια. Το
καινούργιο μου τραγούδι το απελευθέρωσα στο Ιντερνετ γιατί ποιος
πληρώνει δικαιώματα στην Ελλάδα. Ελπίζω όλοι αυτοί που δηλώνουν ότι
τους αρέσει, με ένα κλικ να υποστηρίξουν τις ζωντανές εμφανίσεις.
Ετσι ζουν οι καλλιτέχνες σήμερα. Τα νέα δεδομένα είναι άγρια. Θα
βρισκόμαστε συνεχώς με ανθρώπους και θα χωρίζουμε μεταξύ μας».
