Οταν δάκρυσε ο Μάικλ Ντάγκλας
Ο γνωστός ηθοποιός, που σε όλη του τη ζωή έπαιζε μάτσο ήρωες, στην
ωριμότητά του ενσαρκώνει με αυτοσαρκασμό έναν διάσημο γκέι
πιανίστα.
Του Δημήτρη Μπούρα
Κι εκεί που παραλίγο να παγιωθεί ως πρώτος συνειρμός στο άκουσμα
του ονόματος Μάικλ Ντάγκλας ο καρκίνος του φάρυγγα και οι «κακές
συνήθειες» που τον προκαλούν (όχι, δεν είναι τελικά το κάπνισμα),
ήρθε η καταπληκτική ερμηνεία του ως Λιμπεράτσε στο «Behind the
Candelabra» του Στίβεν Σόντερμπεργκ για να μας επαναφέρει στην
τάξη. Να μας θυμίσει ότι δεν πρόκειται απλώς για άλλον ένα σταρ του
Χόλιγουντ με πολυτάραχη ζωή: ομολογημένες καταχρήσεις αλκοόλ και
άλλων ουσιών, νοσηλεία για εθισμό στο σεξ, γάμοι, διαζύγια, γιος
στη φυλακή για ναρκωτικά.
Πρόκειται για τον άπληστο Γκόρντον Γκέκο (ρόλος που του έδωσε το
Οσκαρ το 87 στο «Γουόλ Στριτ»), τον κυνηγό του «Πράσινου
Διαμαντιού», τον αποξενωμένο Αμερικανό στην εκρηκτική «Ξεχωριστή
μέρα», τον τύπο που έχανε κάθε φορά που η κοινή λογική τα έβαζε με
τη λαγνεία στην «Ολέθρια σχέση» και το «Βασικό ένστικτο». Πρόκειται
για τον ηθοποιό που κατάφερε «να μην είναι ο γιος του Κερκ, αλλά
ένας βετεράνος», όπως παρατηρεί ο Ντέιβιντ Τόμπσον, συγγραφέας
βιογραφικών λεξικών αστέρων του Χόλιγουντ, στον «Γκάρντιαν».
Τον περασμένο Μάιο στις Κάννες, στην επίσημη πρεμιέρα του «Behind
the Candelabra», ο Μάικλ Ντάγκλας δάκρυσε από συγκίνηση. Μια ζωή
έπαιζε μάτσο ήρωες, και τώρα, στην ωριμότητά του, ενσαρκώνει με
αυτοσαρκασμό έναν διάσημο γκέι.
Ο γιος του Κερκ
Το να ξεφύγει κανείς απ’ τη σκιά του Κερκ Ντάγκλας δεν είναι μικρό
επίτευγμα. «Η καριέρα του ήταν διαρκής, συντριπτική –ο τύπος δεν
σταματούσε! Ο πατέρας μου έκανε πάνω από 90 ταινίες συνολικά. Ηταν
ο Σπάρτακος!», έχει πει ο Μάικλ Ντάγκλας σε συνέντευξή του.
«Πάντοτε θαύμαζα την αντοχή του. Πίστευα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ
να γίνω ο ηθοποιός που ήταν ο πατέρας μου κι έτσι το απέφευγα για
ένα διάστημα. Απλώς περνούσα τον χρόνο μου παριστάνοντας τον
χίπι».
Μέχρι που επιλέχθηκε στο καστ της πολύ επιτυχημένης τηλεοπτικής
σειράς The Streets of San Francisco (1972). Ακόμη και το πρώτο του
Οσκαρ, ως συμπαραγωγός της «Φωλιάς του Κούκου» (καλύτερη ταινία
1975), το όφειλε στον Κερκ. Ηταν ένα project που είχε οραματιστεί ο
πατέρας του, είχε αποκτήσει τα δικαιώματα και τα παραχώρησε στον
Μάικλ. Οι ρόλοι του μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 («Σύνδρομο
της Κίνας», «Κυνηγώντας το Πράσινο Διαμάντι») καθιέρωσαν τον Mάικλ
Ντάγκλας ως σταρ εμπορικών ταινιών, χωρίς όμως προσωπικό
στίγμα.
Ο βετεράνος
Από τα τέλη του ’80 και καθ’ όλη τη διάρκεια του ’90, ο Μάικλ
Ντάγκλας άρχισε να κλείνει τα στόματα εκείνων που τον παρομοίαζαν ή
τον συνέδεαν με τον πατέρα του. Αρχισε να παίζει τολμηρούς
αυτοκαταστροφικούς ήρωες: τον καθημερινό άνθρωπο που τον
κατασπαράσσει μια εμμονή, ένας εθισμός, ή που απλώς «ξεφεύγει».
Είναι η εποχή της «Ολέθριας σχέσης», του «Γουόλ Στριτ», του
«Πολέμου των Ρόουζ», του «Βασικού ενστίκτου», της «Ξεχωριστής
μέρας». «Αν ήξερα πόσο επιτυχημένος θα γινόταν ο γιος μου, θα ήμουν
πιο καλός μαζί του», λέει ο Κερκ χαριτολογώντας.
Αλλά κι αυτή η εποχή έχει πια παρέλθει. Αν σχηματικά θεωρήσουμε μια
τρίτη περίοδο στην καριέρα του Μάικλ Ντάγκλας από το 2000 και στο
εξής, σημείο καμπής είναι ο «Βασιλιάς και ο θησαυρός» (King of
California): μια παραγνωρισμένη «μικρή» ταινία στην οποία δείχνει
την ωριμότητά του. Ενα απομεινάρι των χίπις αρνείται να δει τη
σημερινή Καλιφόρνια της κατανάλωσης και του lifestyle.
Τώρα, δίνει την ερμηνεία της ζωής του ως Λιμπεράτσε: μια βιογραφική
ταινία γύρω από τον διάσημο, εκκεντρικό γκέι πιανίστα, που πέθανε
από έιτζ σε ηλικία 67 ετών, το 1987. Ο κινηματογραφικός Λιμπεράτσε,
φανταχτερός (πολύ πιο ακραίος από τον Ελτον Τζον ή τον Ελβις) και
κιτς (πέραν της φαντασίας μιας Lady Gaga), γεμίζει με την παρουσία
του το κάδρο του Σόντερμπεργκ.
Το «Behind the Candelabra» θα μπορούσε να ιδωθεί και ως μια
παραλλαγή του «Γουόλ Στριτ». Ο νεαρός Σκοτ Θόρσον, ένας Αδωνις κατά
τον Λιμπεράτσε, μπαίνει στο ανάκτορο του κιτς με αφέλεια νεαρού που
νομίζει πως μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο. Θα βγει σαν μια ζωντανή
πλαστική κούκλα, τσακισμένη από τον Πυγμαλίωνά της. Ο «γάμος» του
Θόρσον και του Λιμπεράτσε ήταν μια τραγωδία με επίχρισμα
σαπουνόπερας.
