Ένας Έλληνας στο Τσίρκο του Ήλιου
Ο πιανίστας και συνθέτης Πέτρος Σακελίου, μέλος της ορχήστρας του
«Τσίρκου του Ήλιου», μίλησε στην «Κ».
Της Γιώτας Σύκκα
Το ακούμε πολλές φορές, από παιδιά: «Οπου κι αν πας έναν Ελληνα θα
συναντήσεις». Και να που και στο πολυεθνικό Τσίρκο του Ηλιου
συναντάμε δύο. Την περασμένη άνοιξη είχε γίνει λόγος για τον πρώτο
Ελληνα ακροβάτη που συνεργάζεται με το «Cirque du Soleil». Ο Κρίτων
Παπαδόπουλος είναι σε διαφορετική παραγωγή του τσίρκου, σε άλλες
διαδρομές. Στην Αθήνα όμως, από τις 29 του μηνός που θα ετοιμάζεται
για πρεμιέρα το «Dralion» στο κλειστό γήπεδο Μπάσκετ του ΟΑΚΑ και
θα παραμείνει ώς τις 3 Νοεμβρίου, θα είναι και ένας δικός μας.
Πιανίστας και συνθέτης ο Πέτρος Σακελίου, είναι μέλος της ορχήστρας
που παίζει μουσική για το θέαμα που θα δούμε, το οποίο συνδυάζει
την παράδοση της Ανατολής και της Δύσης, τον δράκο με το λιοντάρι,
την ισορροπία ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Ο ρόλος του
μουσικού σε μια τέτοια παραγωγή είναι πολύπλοκος. Ο συγκεκριμένος
παίζει μπάσο, πλήκτρα και καλείται όπως και οι υπόλοιποι της
ομάδας, να έχει γρήγορα αντανακλαστικά για την εκτέλεση της
μουσικής παράλληλα με τον ακροβατικό χρόνο.
Το πάθος της δημιουργίας
Το γεμάτο βιογραφικό του και ειδικά το πρώτο βραβείο που κέρδισε με
το δικό του σχήμα «BandA eclectics» στον διαγωνισμό Thelonious
Monk, το 2007, μαρτυρεί ότι το πραγματικό πάθος του Πέτρου Σακελίου
είναι η δημιουργία της μουσικής. Για χάρη της άλλωστε εγκατέλειψε
πολλά. Γεννήθηκε από Ελληνες γονείς στο Γιοχάνεσμπουργκ «όμως τα
προβλήματα στη Ν. Αφρική ανάγκασαν τους γονείς μου να επιστρέψουμε
στην Αθήνα». Εδώ σπούδασε πιάνο από μικρός και σύνθεση στο Εθνικό
Ωδείο, ενώ σπουδάζει αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ. Και ύστερα γραμμή για
την Καλιφόρνια και το Ινστιτούτο Τεχνών.
«Την εποχή που έδινα Πανελλαδικές δεν υπήρχε πρακτική σπουδή της
σύνθεσης όπως είναι στο εξωτερικό. Είχες τη δυνατότητα της
μουσικολογίας στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν με ενδιέφερε το θεωρητικό
μέρος. Αρχιτεκτονική σπούδασα γιατί μου άρεσε, με τη διαφορά ότι
δεν ήθελα να χτίσω». Πόθος του ήταν να έρθει σε επαφή με τα
μονοπάτια της τζαζ.
Το 2003 πήγε στην Καλιφόρνια στο Ινστιτούτο Τεχνών ακολουθώντας τη
μουσική, ύστερα στη Βοστώνη πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα στη
σύνθεση, ενώ αν σταθεί κανείς στο δισέλιδο βιογραφικό του είναι
γεμάτο από μουσικές που έγραψε για το θέατρο, τον χορό, τον
κινηματογράφο, ταινίες κινουμένων σχεδίων, συνθέσεις τζαζ, μουσικής
δωματίου, κ.ά.
Πώς και διάλεξε το τσίρκο ως χώρο έκφρασης, τον ρώτησα στην
τηλεφωνική συνομιλία μας από τη Βηρυτό όπου βρίσκεται για
παραστάσεις το «Cirque du Soleil». Αλλωστε, η δημιουργία είναι μια
διαδικασία πιο μοναχική σε σύγκριση με την ομαδικότητα του τσίρκου.
«Το ζητούμενο είναι η επαφή με τον κόσμο. Η αίτηση στο τσίρκο έγινε
με το σκεπτικό να γράψω μουσική γι’ αυτό, κι όχι να συμμετέχω ως
μουσικός. Η συμμετοχή μου στο σχήμα είναι μια επιπλέον σημαντική
εμπειρία».
Αναζήτηση εμπειριών
Η αναζήτηση της εμπειρίας τον χαρακτηρίζει. Στις αποσκευές του έχει
πολλές από τα ταξίδια που αποτελούν μεταξύ άλλων και πηγή
έμπνευσης. Μουσική δεν σταμάτησε να γράφει. Αλλωστε σαν έφυγε από
την Ελλάδα για την Καλιφόρνια, ήταν αποφασισμένος: «Είχα μπουχτίσει
να είμαι στο ανάμεσα. Ηθελα να επικεντρωθώ στη μουσική».
Πηγαίνοντας έπαθε πολιτισμικό σοκ. «Η ζωή αλλά και ο τρόπος σκέψης
ήταν διαφορετικός. Αργότερα συνειδητοποίησα πως το σοκ ήταν
αναλογικά μικρό γιατί σπούδαζα σε ένα πολύ ανοιχτό στις αντιλήψεις
πανεπιστήμιο. Με τα χρόνια άρχισα να βλέπω τα θετικά και τα
αρνητικά της ζωής στο εξωτερικό αλλά και να εκτιμώ τα θετικά της
χώρας μου που τότε δεν έβλεπα». Πώς νιώθει με όσα συμβαίνουν στην
Ελλάδα; «Τυχερός γιατί έχω μια σταθερή δουλειά που ένας μουσικός
είναι δύσκολο να έχει, εκτός αν διδάσκει. Παντού οι καλλιτέχνες
δυσκολεύονται. Ακόμα και στη Νέα Υόρκη ο μουσικός μπορεί να είναι
ευχαριστημένος με όσα παίρνει στο περιβάλλον του, ωστόσο επιζεί με
το ζόρι. Βέβαια, εκεί είναι πιο εύκολο να παιχτούν οι μουσικές σου.
Το δύσκολο είναι ότι υπάρχουν πολλοί εξαιρετικά υψηλού επιπέδου
μουσικοί οπότε μοιραία όλο και περισσότεροι καλοί αναζητούν κάπου
να παίξουν».
Εχοντας βάση την Ελλάδα λέει πως τα πράγματα για έναν μουσικό εδώ
δεν είναι εύκολα. «Σίγουρα υπάρχουν καλοί μουσικοί, όμως έφυγαν και
πολλοί. Και κάποιοι απ’ όσους έμειναν είναι μέρος μιας κλίκας».
Τώρα ο Πέτρος Σακελίου ονειρεύεται να γράψει ο ίδιος στο μέλλον
μουσική για το Τσίρκο του Ηλιου. Σ’ αυτό τον «τραβάει η παιδικότητα
που κρύβει ένα τέτοιο σύνολο, το μεγάλο ταξίδι, όπως η εμπειρία να
εργάζεσαι ταυτόχρονα με τόσο κόσμο». Μια τσιγγάνικη ανεξαρτησία
«αλλά σε λουξ μορφή και άνεση».
Η ζωή με το τσίρκο
Το κάθε σόου είναι γύρω στα 100 άτομα. «Το κλειδί στην περίπτωσή
τους είναι η οργάνωση. Στην αρχή είχα μείνει άναυδος με τις
λεπτομέρειες, όσα έκαναν τη ζωή των καλλιτεχνών πιο εύκολη». Καμιά
φορά, δεν το κρύβει, νοσταλγεί την ανέμελη ζωή των μουσικών. Κυρίως
το σπίτι του. «Οταν γυρίζω όμως από ένα ταξίδι βλέπω τι δεν μου
λείπει. Αν έμενα λ.χ. στην Αθήνα μπορεί να ήμουν πολύ δημιουργικός
στα δικά μου πράγματα, να μελετούσα περισσότερο, αλλά δεν ξέρω αν
θα είχα δουλειά. Το πιθανότερο ήταν να έφευγα για Ν. Υόρκη. Η
αγωνία της αναζήτησης εργασίας είναι ψυχοφθόρα».
Οι κίνδυνοι της ζωής στο τσίρκο; Είναι, λέει, κυρίως ψυχολογικοί.
«Οι σχέσεις αποδυναμώνονται. Δεν μπορούν εύκολα να κρατηθούν φιλίες
και προσωπικές σχέσεις». Το καλό της υπόθεσης είναι η εμπειρία της
περιπέτειας. «Στο τσίρκο βιώνεις ένα ατέλειωτο ταξίδι στον κόσμο.
Είναι σαν να ζεις ένα παραμύθι».
