Λατρεία για τον Πάπα της… διπλανής πόρτας
Πώς ο Φραγκίσκος από άσημος Αρχιεπίσκοπος έγινε το πρόσωπο της
χρονιάς.
Της Ξενιας Κουναλακη
Οδηγεί Ford focus, κουβαλάει μόνος του τις βαλίτσες του, τα βράδια
φοράει μαύρα, ξεγλιστρά από το Βατικανό και ως άλλος Ζορό σώζει
απόκληρους της κοινωνίας, άστεγους, ναρκομανείς, πρόσφυγες,
ηλικιωμένους και μετανάστες. Ανακηρύχθηκε πρόσωπο της χρονιάς για
το 2013 από το αμερικανικό περιοδικό ΤΙΜΕ. Eκτόπισε την
επιτηδευμένα προκλητική Aμερικανίδα τραγουδίστρια Μάιλι Σάιρους στα
μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο λογαριασμός του στο twitter
(@Pontifex) έχει 10 εκατομμύρια followers και στην ταινία, που θα
αφηγηθεί τη ζωή του, ο ηθοποιός Αντόνιο Μπαντέρας θεωρείται ο
επικρατέστερος για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. O Πάπας Φραγκίσκος
ξεκίνησε τη φετινή χρονιά ως ένας μάλλον άσημος Αργεντίνος
Αρχιεπίσκοπος και ολοκληρώνει το 2013 ηγούμενος ενός ποιμνίου 1,2
δισ. Καθολικών πιστών.
Είναι άλλωστε ο πρώτος Προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας
που αντέδρασε τόσο κουλ όταν του ζήτησαν τη γνώμη του για τους
ομοφυλόφιλους. «Ποιος είμαι εγώ να κρίνω;» αναρωτήθηκε
χαρακτηριστικά τον περασμένο Ιούλιο στη διάρκεια της πτήσης
επιστροφής από το Ρίο της Βραζιλίας στη Ρώμη.
Δεν είναι όμως μόνο η παγερή αδιαφορία του για θέματα τα οποία
εμμονικά προκαλούσαν τις οργίλες αντιδράσεις των προκατόχων του
όπως η ομοφυλοφιλία, οι αμβλώσεις και η αντισύλληψη, που του έχει
εξασφαλίσει δημοτικότητα ροκ σταρ. Στο κείμενο Εvangelii Gaudium
(«Η Χαρά του Ευαγγελίου») αποκήρυξε την ειδωλολατρία του χρήματος
σε ολόκληρο τον κόσμο και στηλίτευσε το μεγαλύτερο σκάνδαλο της
υφηλίου, ότι σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι πεινούν σήμερα. «Ο
Πάπας είναι ένας αντικαπιταλιστής σοσιαλιστής – Δόξα τω Θεώ»,
διακηρύσσει ο σχολιαστής του Marketwatch, Πολ Φαρέλ, ο οποίος
προβλέπει ότι η αμερικανική Δεξιά έχει κάθε λόγο να ανησυχεί, αφού
ο Φραγκίσκος «υπόσχεται να αλλάξει ριζικά το αμερικανικό πολιτικό
τοπίο, στο οποίο κυριαρχούσε επί μακρόν η συντηρητική καπιταλιστική
ιδεολογία των Μίλτον Φρίντμαν, Ρόναλντ Ρέιγκαν, Αλαν Γκρίνσπαν και
Αϊν Ραντ».
Πάντως, έχει ενδιαφέρον ότι ο Ποντίφικας και ειδικότερα η επίθεσή
του στον καπιταλισμό δεν εξασφάλισαν μόνο εγκώμια τις τελευταίες
ημέρες, αλλά και σφοδρές επικρίσεις. «Ο ζοφερός κόσμος που
περιγράφει ο Φραγκίσκος, χωρίς μάλιστα να παραθέτει ούτε ένα
στατιστικό στοιχείο, έρχεται σε αντίφαση με την πραγματικότητα.
Απευθυνόμενος στους φόβους και την απαισιοδοξία μας, ο Πάπας
αποτυγχάνει να αναγνωρίσει το εύρος και την ταχύτητα των ανθρώπινων
επιτευγμάτων είτε αυτά αποτιμώνται στη φθίνουσα παγκόσμια ανισότητα
και βία, στην αυξανόμενη ευημερία ή το προσδόκιμο ζωής», εκτιμά η
αρθρογράφος του περιοδικού The Atlantic, Μάριαν Τιούπι.
Αυτό αντίθετα που του αναγνωρίζουν όλοι είναι ότι παρέλαβε μία
Εκκλησία δοκιμαζόμενη από σκάνδαλα, βυζαντινισμούς και ντροπιαστικά
ιδιωτικά σημειώματα, τα οποία είχε αφήσει να διαρρεύσουν ο
προσωπικός μπάτλερ του προκατόχου του. Η πρόκληση, στην οποία
φαίνεται προς το παρόν να ανταποκρίνεται ο Φραγκίσκος, είναι αφενός
η αποκατάσταση της χαμένης αξιοπιστίας της Ρωμαιοκαθολικής
Εκκλησίας και αφετέρου η ανανέωσή της.
Πόσο ρεαλιστικό όμως είναι να περιμένει η διεθνής κοινή γνώμη
άλματα από τον Φραγκίσκο σε κοινωνικά ζητήματα, όπως η
ομοφυλοφιλία, οι αμβλώσεις και η αντισύλληψη; «Πρόκειται για
παρερμηνεία του ίδιου του Πάπα, αλλά και της κληρονομιάς των
προκατόχων του, ακόμη και για έλλειψη κατανόησης της
αρτηριοσκληρωτικής δομής της ίδιας Εκκλησίας», προειδοποιεί τους
υπεραισιόδοξους ο αρθρογράφος του New Republic, Ντέιμον Λίνκερ.
«Οποιοσδήποτε Πάπας που θα ήθελε να αλλάξει δραματικά την Καθολική
Εκκλησία θα έπρεπε να το κάνει μέσα από διαδικασίες του ίδιου του
θεσμού και αυτός ο θεσμός είναι σχεδιασμένος να υπονομεύει τέτοιου
είδους φιλοδοξίες», συμπληρώνει.
