Σταύρος Γασπαράτος: Οταν η αμαρτία γίνεται… έμπνευση
Το «Seven» θα παρουσιαστεί στις 22/12 στη Στέγη Γραμμάτων και
Τεχνών.
Της Χριστίνας Σανούδου
Για τον Σταύρο Γασπαράτο, δημιουργό των «Επτά Θανάσιμων
Αμαρτημάτων», η Κόλαση δεν είναι ένας τόπος όπου καταλήγουν μετά
θάνατον οι ψυχές των αμαρτωλών, αλλά μια κατάσταση διαρκούς
εσωτερικής σύγκρουσης.
Στις μέρες μας, η αιώνια καταδίκη της ψυχής είναι μια μάλλον
εξωπραγματική απειλή, όμως η έννοια των αμαρτημάτων ή έστω των
ηθικά μεμπτών πράξεων εξακολουθεί να ασκεί επιρροή στην ψυχοσύνθεση
του ατόμου. Από τους κύκλους της Κόλασης του Δάντη έως τον Ντέιβιντ
Φίντσερ, σκηνοθέτη της ταινίας «Seven», η έννοια της αμαρτίας
ανέκαθεν ερέθιζε τη φαντασία, βασανίζοντας τους πιστούς με
εφιάλτες, αλλά και λειτουργώντας ως πηγή έμπνευσης για τους
καλλιτέχνες και τους ποιητές. Ενας εξ αυτών είναι ο Σταύρος
Γασπαράτος, ο οποίος επιχείρησε να «μεταφράσει» τα Επτά Θανάσιμα
Αμαρτήματα στη γλώσσα της μουσικής, συνδυάζοντας την κλασική φόρμα
με τον πειραματικό ηλεκτρονικό ήχο.
Την άνοιξη του 2011, ο βραβευμένος συνθέτης παρουσίασε, μαζί με την
Αγγελική Στελάτου, μια χορογραφημένη πρώτη εκδοχή των «Επτά
Θανάσιμων Αμαρτημάτων» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Μετά την
ολοκλήρωση της παράστασης, άρχισε να επεξεργάζεται εκ νέου το υλικό
σαν «αυτόνομη, αμιγώς μουσική αφήγηση», ξαναδιαβάζοντας παράλληλα
τη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη.
Καρπός της προσπάθειας ήταν τα έντεκα κομμάτια του άλμπουμ «Seven»,
που κυκλοφορεί από τη γερμανική δισκογραφική εταιρεία Ad Noiseam,
έχοντας αποσπάσει πολύ θετικές κριτικές στη Γερμανία, τη Γαλλία και
τον Καναδά. Στις 22 Δεκεμβρίου ο συνθέτης θα επιστρέψει στη Στέγη
για να τα παρουσιάσει ζωντανά, πλαισιωμένος από την ίδια ομάδα
μουσικών με την οποία συνεργάστηκε για την ηχογράφηση του άλμπουμ.
Πρόκειται για τους Αναστάση Μισυρλή, Διονύση Βερβιτσιώτη, Θέμη
Συμβουλόπουλο και Δημήτρη Χουντή.
Για τον Σταύρο Γασπαράτο, η πιο ενδιαφέρουσα ερμηνεία των Θανάσιμων
Αμαρτημάτων δεν σχετίζεται με τη θρησκεία, αλλά με την εσωτερική
μάχη που δίνει ο κάθε άνθρωπος για να συμβιβάσει τις αυθόρμητες
επιθυμίες του με μια σειρά από προσωπικούς ή κοινωνικούς κανόνες.
Συμβολίζουν τις «ροπές της ανθρώπινης προσωπικότητας, στις οποίες
προσπαθούμε πάντα να βάζουμε όρια», εξηγεί ο συνθέτης. Και ενώ η
τήρηση των ορίων ισοδυναμεί με καταπίεση, η παραβίασή τους επιφέρει
την τιμωρία, καταδικάζοντας τον ένοχο σε μια «κόλαση τύψεων». Η
Κόλαση, εν ολίγοις, δεν είναι ένας τόπος όπου καταλήγουν μετά
θάνατον οι ψυχές των αμαρτωλών, αλλά μια κατάσταση διαρκούς
εσωτερικής σύγκρουσης.
Από τα κομμάτια του «Seven», τα επτά συνιστούν μικρές ιστορίες
εμπνευσμένες από τα αμαρτήματα και τα υπόλοιπα εισάγουν τον ακροατή
σε αυτό το αλληγορικό σύμπαν. Ωστόσο, ο συνθέτης σύντομα ανακάλυψε
πως του ήταν ευκολότερο να μετατρέψει σε μουσική τα αμαρτήματα που
κατά κάποιον τρόπο τού ήταν πιο οικεία – όπως η αλαζονεία, «το πιο
μισητό αμάρτημα, η πηγή του κάθε κακού», υποστηρίζει. Αντίθετα, τον
δυσκόλεψε περισσότερο η λαιμαργία, αφού… ουδέποτε υπήρξε
λαίμαργος.
Μολονότι επιθυμία του Σταύρου Γασπαράτου ήταν το άλμπουμ να
κυκλοφορήσει εκτός Ελλάδος, όπου υπάρχει μεγαλύτερο κοινό για το
συγκεκριμένο ιδίωμα, η συνεργασία με την Ad Noiseam προήλθε χάρη σε
μια σύμπτωση: όταν εκπρόσωποι της σημαντικής δισκογραφικής
εταιρείας τον προσέγγισαν για να συμπεριλάβουν ένα κομμάτι του σε
μια συλλογή, εκείνος εκμεταλλεύτηκε το γεγονός και τους έστειλε το
υλικό του «Seven». Λίγο αργότερα ακολούθησε η πρόταση για την
κυκλοφορία του άλμπουμ. Εξαιτίας της εμβέλειας της εταιρείας και
της επιτυχίας του δίσκου, συζητήσεις για την πραγματοποίηση
εμφανίσεων του Σταύρου Γασπαράτου στη Γερμανία -και όχι μόνο- μέσα
στο 2014 βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη.
