Γιώργος Σαμψωνίδης: Αναμνήσεις από τον κόσμο της λήθης
Στην πρώτη ατομική του έκθεση με τίτλο «Conatus» ο Γιώργος
Σαμψωνίδης εφευρίσκει εκ νέου το μαύρο και το λευκό στη ζωγραφική.
Του Νικου Βατοπουλου
Καθώς στέκεσαι, χωρίς πολλές πρότερες εγγραφές, μπροστά στα έργα
του Γιώργου Σαμψωνίδη, αισθάνεσαι κάτι να αλλάζει μέσα σου. Μικρές
ρωγμές, σαν να θρυμματίζεται ένα τζάμι χωρίς να διαλύεται, σαν να
χαράζεται ένας πάγος ή σαν να μισανοίγει ένα παράθυρο, η επαφή με
τη ζωγραφική του Γιώργου Σαμψωνίδη είναι εμπειρία.
Είναι πρώτα ένα πέρασμα, καθώς από το επίπεδο της οδού Χάρητος 35,
όπου η Gallery Genesis, οφείλεις να αλλάξεις στάθμη νου και να
κατευθύνεις τον εσωτερικό οφθαλμό στην ενόραση του αχανούς και
αφανούς κόσμου του Γιώργου Σαμψωνίδη, πίσω από πλέγματα, μεμβράνες,
σκιές και φτερουγίσματα. Με ενσυναίσθηση ώριμου ανθρώπου και με
ικανότητα πλοήγησης σε έναν σπηλαιώδη κόσμο ονείρου, λήθης και
μετάπτωσης, ο Γιώργος Σαμψωνίδης έχει ενορχηστρώσει με υψηλό
αίσθημα σεβασμού και χάρης, ένα σύμπαν που σε ρουφάει μέσα του σε
κύματα ομορφιάς και αμφισημίας.
Οι μορφές του έρχονται από τη χώρα του Υπνου ή της Λήθης, είναι
σκιές που αποκτούν σάρκα, σ’ ένα μεταίχμιο ενόρασης, εφιάλτη και
παραδείσου. Με το πυκνό γκρίζο του κάρβουνου σαν τοπίο άχρονης
χώρας, οι μορφές, τα περιστέρια, τα ανεπίδοτα γράμματα, τα κλειστά
βλέφαρα και οι βουνοπλαγιές καθεύδουν μέσα από μια διαδικασία
σιωπηλής, αόρατης εξαΰλωσης. Είναι ένας τόπος έμπλεος συμβολισμών.
Στον ωραίο κατάλογο με τον τίτλο της έκθεσης «Conatus» (= η
προσπάθεια, ο μόχθος, η ασίγαστη τάση, η ορμή), διαβάζω το πυκνό
κείμενο της Ιριδας Κρητικού, που επιμελήθηκε την έκθεση: «…ο νέος
ζωγράφος ταΐζει τις εικόνες του με σκοτεινές φτέρες και φρέσκο
χιόνι. Ονειρεύεται χλωμές Οφηλίες που πνίγονται σιωπηλά ανάμεσα στα
νούφαρα, αγγελικές βαλκυρίες που τρέφονται με λυκόφως και ταραγμένα
χνώτα εφήβων, απαλά κλειστά βλέφαρα μικρών κοριτσιών με ευγενικά
μέτωπα που πλαγιάζουν σε τόπους όπου η λήθη διώχνει τη λύπη
(…)».
Αυτός είναι ο κόσμος του Γιώργου Σαμψωνίδη. Από μόνη της η ανάπτυξη
της έκθεσης στον λευκό χώρο της Gallery Genesis, είναι μία
«εγκατάσταση» σαν λαβύρινθος νου γεμάτος ψευδαισθητικά κάτοπτρα.
Σαν να βουτάει μέσα σε μια σκοτεινή θάλασσα νύχτας, με σκιές
οικογενειακής ιστορίας, ο Γιώργος Σαμψωνίδης αναδεύει κοινές
μνήμες, μικρές τραγωδίες, βουβά γέλια και θλιμμένα χαμόγελα, και τα
φέρνει στον αφρό σκιασμένα από τον διαρκή παφλασμό που ξεπλένει,
θαμπώνει και αποφλοιώνει.
Καθώς γινόμουν δέκτης αυτού του σώματος ζωγραφικής ένιωσα να
κρυφοκοιτάζω -μέσα από ένα τούλι χρόνου- τον γεωφυσικό χάρτη μιας
ανάμνησης ενός κόσμου που λανθάνει.
