«Εγώ είχα υποψίες. Και είχα φωνάξει τον αρχηγό της
Αστυνομίας, τον Αρχοντουλάκη, και τον αρχηγό της Χωροφυλακής και
τους είχα πει, ακούστε εδώ και κιχ να ακούσετε θα ’ρθείτε ό,τι ώρα
είναι να με βρείτε. Και είχα εγκαταστήσει στο δωμάτιό μου, δίπλα
στο κρεβάτι μου, ένα μυστικό τηλέφωνο που δεν το ήξερε κανένας παρά
μόνον ο Αρχοντουλάκης, στον οποίο είχα απόλυτη εμπιστοσύνη, να με
ειδοποιήσει αν συνέβαινε τίποτε. Το βράδυ της 20ής Απριλίου με
παίρνει στο τηλέφωνο και μου λέει, “κύριε υπουργέ, άρματα κινούνται
εις την πόλη”. Λέω: “Ποιοι, πώς;”. “Δεν ξέρω, και αυτή τη στιγμή
σπάνε την πόρτα μου”, μου λέει και μου κλείνει το τηλέφωνο. Πάω στο
Μαρούσι και διαπιστώνω την κατάσταση. Ερχομαι σε επαφή με τον
βασιλέα και εξέδωσα την περίφημη διαταγή στο Γ΄ Σώμα Στρατού,
κοινοποιημένη και προς το Β΄ Σώμα, η οποία δεν έφτασε στα χέρια του
Βιδάλη, του επιτελάρχη.
Ο Ζωιτάκης ήτανε στην Αθήνα, μέσα στο κόλπο των κινηματιών. Ο
Σπαντιδάκης εκ των υστέρων συμμετείχε κι αυτός. Κι έγιναν αυτά και
είπα του βασιλέα, “παθητική αντίσταση έως ότου μπορέσετε να τους
ανατρέψετε, γιατί είμαι βέβαιος ότι μπορείτε”. Και εγώ μπήκα στη
φυλακή την 21η Απριλίου ηθελημένα, γιατί είπα ότι δεν πρέπει να
αφήσω τη Δεξιά να πιστεύει ότι η δικτατορία είναι λύση. Η ησυχία
στα νεκροταφεία δεν είναι η λύση, είχα πει τότε. Και πήγα
προγραμματισμένα: έκανα δηλώσεις, φώναξα το γαλλικό ραδιόφωνο, το
ΒΒC, φώναξα τους Γερμανούς και έμεινα σπίτι μου. Ηρθαν την επομένη
και με συνέλαβαν, ήθελα να με συλλάβουν.
Τον είδα τον βασιλέα μαζί με τον Παπαληγούρα, τον Σεπτέμβριο του
’67 και του είπαμε τι πρέπει να κάνει και πως πρέπει να μας
ειδοποιήσει. Δεν μας ειδοποίησε και έκανε ένα σχέδιο, το οποίο ήταν
βέβαιο ότι θα αποτύχει. Εμείς του είπαμε, “να πας στη Θεσσαλονίκη”.
Να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη, το Γ΄ Σώμα Στρατού, που ήταν
σωματάρχης ο Περίδης, ένας εξαιρετικός αξιωματικός, ο οποίος ήτανε
εναντίον των κινηματιών. Κι αυτός επήγε στην Καβάλα. Τα κάνανε
μούσκεμα».
