«Ήμουνα φοιτητής το ’35. Μετά την απελευθέρωση από τη
γερμανική κατοχή στρατεύθηκα αμέσως και απολύθηκα από τις τάξεις
του στρατού στις 31 Δεκεμβρίου του 1948. Συνολικά υπηρέτησα 76
μήνες. Οταν προκηρύχθηκαν οι εκλογές του 1950 εγώ δεν είχα κάνει
καμία σκέψη για την ανάμειξή μου, δεν είχα χρήματα, είχα μόλις
αρχίσει να εργάζομαι στο δικηγορικό μου γραφείο, αλλά ο Θανάσης
Τσαλδάρης μια μέρα που συναντηθήκαμε στην Κηφισιά με παρέσυρε και η
γυναίκα μου, με την οποία τότε δεν είμαστε ακόμη παντρεμένοι και
ήτανε πολύ συνδεδεμένη με τον Θανάση, μου λέει κι αυτή: γιατί να
μην πολιτευτείς; Και έκανα το άλμα, γιατί τότε το Λαϊκό Κόμμα, το
1950, ήταν πολύ πεσμένο.
Πολιτεύτηκα στην Αθήνα, με συναδέλφους στο συνδυασμό θηρία. Δέκα
πρώην υπουργοί… Κρανιωτάκης, Ρόντος, Χέλμης… και εξελέγην τρίτος
και τελευταίος γιατί από τις 21 έδρες το Λαϊκό Κόμμα στην ενιαία
εκλογική περιφέρεια της πρωτευούσης πήρε τρεις. Η πρώτη ήταν του
αρχηγού του κόμματος, η δεύτερη ήταν του Γεωργίου Στράτου, άλλοτε
υπουργού, και την τρίτη εγώ… Δεν άφησα μέρα που να μην περιοδεύσω
και οι περιοδείες αυτές ήταν με συνθήκες πρωτόγονες: Είχα ένα
μικρόφωνο και στο τέλος είχα βραχνιάσει και δεν μπορούσα να μιλήσω.
Και είχα τους φίλους του πατέρα μου, που ήταν εγγεγραμμένοι σε
διάφορους καταλόγους.»
Τι έγιναν οι έπαινοι;
«Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είπε δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια,
υπάρχουν εθνικά συμφέροντα, και είχε δίκιο… Δυστυχώς η δικαιοσύνη
ελάχιστο –κανένα σχεδόν– ρόλο παίζει στη διεθνή σκηνή… Εγώ ποτέ
δεν λησμονώ τους επαίνους που ακούσαμε όταν μαχόμεθα στην
Αλβανία… Και τι έγιναν όλοι αυτοί οι έπαινοι;»
