«Εγινα υπουργός όταν βρισκόμουνα στην Αμερική, για το πρόγραμμα
Φουλμπράιτ το 1954, κι έλαβα ένα τηλεγράφημα του Παπάγου που έλεγε
να επιστρέψω αμέσως στην Αθήνα. Είχε γίνει η κρίση της παραίτησης
Μαρκεζίνη… Περίμενα να μου ανατεθεί το υπουργείο για το οποίο
είχα προετοιμαστεί, το υπουργείο Γεωργίας, και είχα γράψει μάλιστα
μία μελέτη που την είχα δώσει του Παπάγου: “Οι δυνατότητες αυξήσεως
του γεωργικού εισοδήματος, χωρίς πρόσθετες δαπάνες για τον
προϋπολογισμό”. Και περίμενα αυτό…
Τηλεφωνώ στη γυναίκα μου: Για τι υπουργείο με έχουν;
Προεδρίας. Και λέω “τι να κάνω στο Προεδρίας”; Και μου λέει η
γυναίκα μου: “Κοίταξε κακομοίρη μου, μην πεις όχι, γιατί ο Παπάγος
δεν παίζει…” και γύρισα και εργάστηκα εκεί. Λοιπόν ο Παπάγος με
ήθελε για το Προεδρίας, όπως ήθελε τον επιτελάρχη του όταν ήταν
Αρχηγός του Στρατού, και μου ανέθετε όλες τις δουλειές. Ημουν μέλος
χωρίς ψήφο του Συντονιστικού Συμβουλίου, κατέγραφα τις αποφάσεις
στις οποίες κατέληγε και η δουλειά μου ήταν να ενημερώνω τον
Πρωθυπουργό ποια από αυτά είχαν προχωρήσει, ποια δεν είχαν
προχωρήσει, ποια καθυστερούσαν, για ποιο λόγο… Μου έλεγε λοιπόν “
πάρε τον υπουργό Δημοσίων Εργων και πες του τι έγινε με αυτό”. Τότε
εμείς από το πρωί κυνηγούσαμε τις υπηρεσίες και πρέπει να πω ότι οι
υπηρεσίες ήταν άριστες, γιατί υπήρχαν οι γενικοί διευθυντές των
υπουργείων, οι οποίοι ήταν οι στύλοι της διοικήσεως.»
«Είπα στον Παύλο: Μόνον ο Καραμανλής»
«Ημασταν με τον βασιλέα Παύλο στη Γιουγκοσλαβία. Ο Παπάγος είχε
αρρωστήσει και ο βασιλέας με ρώτησε τη γνώμη του για τη διαδοχή
του. Του λέω: “Μεγαλειότατε, δεν έχω ιδιαίτερες επαφές, αλλά οι
δικές μου διαπιστώσεις είναι ότι ο μόνος που θα μπορούσε να
αποκαταστήσει τη δύναμη του κόμματος στο κοινό είναι ο Καραμανλής”.
Και το είπα με φόβο, αλλά είδα ότι και ο βασιλεύς είχε και αυτός
την ίδια εντύπωση και του λέω, “νομίζω ότι αν γινόταν αρχηγός του
κόμματος ο Καραμανλής θα μπορούσε να επανέλθει η παλαιά δύναμη του
Συναγερμού”. Είχαν γίνει εκλογές το 1952 και βρισκόμασταν στον
Σεπτέμβριο του 1954. Και σας λέω: χωρίς να έχω καμία προσυνεννόηση
με τον Καραμανλή, καθώς τέτοιου είδους συζητήσεις δεν έκανα μαζί
του».
«Ο βασιλεύς έχει δικαίωμα από το Σύνταγμα»
«Εγινε, λοιπόν, η συγκέντρωση του κόμματος στη Βουλή. Πήγα κι
εγώ… Κι έλεγαν ότι η ενέργεια του βασιλέως είναι λανθασμένη…
και σηκώθηκα πάνω και τους λέω: “Ακούστε. Ο βασιλεύς κατά το
Σύνταγμα (σ.σ. του 1952) έχει το δικαίωμα να αναθέσει σε κάποιον –μ
η υπάρχοντος αρχηγού του κόμματος– την εντολή σχηματισμού
κυβερνήσεως, υπό τον όρο βέβαια ότι θα λάβει την έγκριση της
Βουλής. Ο Καραμανλής, με τον οποίο συνδέομαι όσο κι εσείς, δηλαδή
σχεδόν καθόλου, έχει μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη και πιστεύω
ότι η ενέργεια του βασιλέως ήταν ορθή”. Αυτή μου η ομιλία απέτρεψε
την αποδοκιμασία του Καραμανλή και όταν πήγε στη Βουλή για ψήφο
εμπιστοσύνης, πήρε το σύνολο εκτός από ορισμένους. Ο δε
Κανελλόπουλος συμφώνησε μαζί μου».
