Της Ξενιας Kουναλακη
Το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας ο ένατος μετά το Β΄
Παγκόσμιο Πόλεμο πρόεδρος της Γερμανίας, Χορστ Κέλερ, έφτασε για
τελευταία φορά στο παλάτι Μπέλβιου του Βερολίνου. Kρατούσε από το
χέρι τη σύζυγό του και εμφανώς συγκινημένος ανακοίνωσε την
παραίτησή του. Ηταν η πρώτη φορά που ένας ομοσπονδιακός πρόεδρος
υποβάλλει την παραίτησή του στη Γερμανία. «Ολοι το βάζουν στα
πόδια; Τι ακριβώς συμβαίνει στη Γερμανία», αναρωτήθηκε την
περασμένη Δευτέρα ο πρώην ΥΠΕΞ, Γιόσκα Φίσερ, σχολιάζοντας την
παραίτηση του ομοσπονδιακού προέδρου της Γερμανίας, Χορστ
Κέλερ.
Η εξήγηση του Κέλερ ήταν πως πικράθηκε από τις αντιδράσεις που
προκάλεσε μια συνέντευξή του, στην οποία υποστήριξε μεταξύ άλλων
ότι η Γερμανία με τη στρατιωτική της αποστολή στο Αφγανιστάν
προωθεί τα οικονομικά συμφέροντά της. Η κυνική παραδοχή ενόχλησε.
Μια χώρα, βουτηγμένη στις ενοχές, προσπαθεί εναγωνίως να αποδείξει
πως όλες της οι ενέργειες υπαγορεύονται από αγνό ιδεαλισμό. Η
σημαία, ο εθνικός ύμνος, ο πατριωτισμός και το «εθνικό συμφέρον»
είναι έννοιες συνυφασμένες με το σκοτεινό παρελθόν. Εμφανίζονται
και επιστρατεύονται με φειδώ.
«Ρεαλιστής σαν το Νίκι Λάουντα», ήταν το σχόλιο-πολιτικός
επικήδειος για τον Κέλερ από το περιοδικό Der Spiegel. «Ενήργησε
όπως ο Λάουντα, που σε μια κούρσα κατέβηκε από το αυτοκίνητό του
και είπε: Υπάρχουν σοβαρότερα πράγματα σε αυτήν τη ζωή από το να
τρέχεις σε έναν κύκλο». H παρομοίωση με το θρυλικό οδηγό της
Φόρμουλα 1 απηχεί τη στενοκεφαλιά του οικονομολόγου Κέλερ που
συστηματικά αδιαφορούσε για το πολιτικό κόστος και κατέφευγε συχνά
στο αντιδημοφιλές σπορ της ειλικρίνειας. «Είμαι τεχνοκράτης»,
ομολογούσε συχνά περίλυπος.
Στην πρόσφατη προεκλογική της ομιλία στο Βούπερταλ εν όψει της
κρίσιμης αναμέτρησης στις αρχές Μαΐου η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ
αναφέρθηκε στο όνομα του Γιοχάνες Ράου, σοσιαλδημοκράτη προέδρου
της χώρας της περίοδο 1999-2004. Aν και το ακροατήριο ήταν
κεντροδεξιό, οι συγκεντρωμένοι ξέσπασαν σε επευφημίες. Οχι μόνο
επειδή ο Ράου ήταν γέννημα-θρέμμα του Βούπερταλ, αλλά επειδή η
δημοτικότητά του υπερέβη τις κομματικές διαχωριστικές γραμμές.
Ο Κέλερ ποτέ δεν το πέτυχε αυτό. Οταν εξελέγη το 2004 όλοι
απόρησαν «Ποιος Χορστ;». Οι συχνές παρεμβάσεις του στην αρχή της
πρώτης θητείας του ενόχλησαν, καθώς το πόστο του προέδρου στη
Γερμανία έχει διακοσμητικές εξουσίες. Στην αρχή της δεύτερης
θητείας του, τον Μάιο του 2009, υποσχέθηκε ότι θα κάνει ό,τι
καλύτερο μπορεί. Σιώπησε για πολλούς μήνες, μετά επιτέθηκε στην
κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών-Ελεύθερων Δημοκρατών της Μέρκελ
κατηγορώντας την για αδράνεια, ακολούθησε η επίμαχη συνέντευξη για
το Αφγανιστάν και τέλος παραιτήθηκε. Η υπερευαισθησία του δεν
εκτιμήθηκε από πολλούς. Ειδικά σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης
και πολιτικής αστάθειας. Πόσω μάλλον που αποσύρθηκε λίγες μέρες
μετά το Ρόλαντ Κοχ, πρωθυπουργό της Εσσης και στρατηγικό σύμμαχο
της καγκελαρίου.
Ο διάδοχός του
Ο πρωθυπουργός της Κάτω Σαξονίας, Κρίστιαν Βουλφ, είναι ο κοινός
υποψήφιος πρόεδρος του κυβερνητικού συνασπισμού και εκτός
απροόπτου, διάδοχος του Χορστ Κέλερ στις 30 Ιουνίου, οπότε θα
πραγματοποιηθεί η σχετική ψηφοφορία στη γερμανική Βουλή. Μόλις 50
ετών ο Βουλφ, αν εκλεγεί, θα είναι ο νεότερος πρόεδρος της
Γερμανίας. Καθολικός στο θρήσκευμα, θα συγκατοικήσει με την
προτεστάντισσα καγκελάριο Μέρκελ. Η απάντηση Σοσιαλδημοκρατών και
Πρασίνων ήρθε στο πρόσωπο του 70χρονου Γιόακιμ Γκάουκ, πρώην
επικεφαλής της υπηρεσίας που χειρίστηκε τους φακέλους της
ανατολικογερμανικής Στάζι. Η Αριστερά ψάχνει τον δικό της
υποψήφιο.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
