Είναι νέες, ταλαντούχες και πολίτες του κόσμου. Μολονότι προέρχονται από διαφορετικές αφετηρίες, η Ji Hyun Kwon και η Vesselina Nikolaeva ακολούθησαν παράλληλες πορείες: εγκατέλειψαν από νωρίς τις χώρες καταγωγής τους και έζησαν σε ευρωπαϊκές πόλεις, όπου ανέπτυξαν τη φαντασία και την παρατηρητικότητά τους, έμαθαν να αμφισβητούν τα στερεότυπα και εξοικειώθηκαν με άλλες κουλτούρες, χωρίς να απαρνηθούν τα βιώματα της παιδικής τους ηλικίας. Οι δύο φωτογράφοι συναντήθηκαν στη Θεσσαλονίκη, όπου προσκλήθηκαν από το Μουσείο Φωτογραφίας για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στη Photobiennale.
Αν και το έργο της χαίρει διεθνούς αναγνώρισης, η Ji Hyun Kwon, που μεγάλωσε στη Σεούλ αλλά ζει στο Βερολίνο, ουδέποτε συμφιλιώθηκε με τη σκέψη πως απογοήτευσε την οικογένειά της όταν εγκατέλειψε τις σπουδές της στη Νομική. Μέσα από το προσωπικά της αισθήματα ενοχής γεννήθηκε η ιδέα για την ενότητα «Οι ένοχοι»: πορτρέτα αγνώστων, τους οποίους έπεισε να της εξομολογηθούν τις ενοχές τους και να φωτογραφηθούν με μια φράση γραμμένη στη μητρική τους γλώσσα πάνω στο πρόσωπό τους. Ανάμεσά τους, ο νεαρός Αρούνα από τη Σρι Λάνκα, ο οποίος επέζησε από το τσουνάμι, όμως βασανίζεται από τύψεις για όσους δεν κατάφεραν να επιβιώσουν. Η Γαλλίδα Laure, η οποία φοβάται τα πάντα εκτός από τον θάνατο. Και η Χάνα από το Ιράν που, έχοντας χάσει την «αγνότητά» της, δεν τολμά πια να επιστρέψει στη χώρα καταγωγής της και επέλεξε να γράψει στο πρόσωπό της το όνομα και την ηλικία της – «δεν νιώθει ενοχές για τις πράξεις της, αλλά για την ίδια της την ύπαρξη», εξηγεί η φωτογράφος. Κρυφή ελπίδα της Ji Hyun Kwon είναι πως η διαδικασία της «εξομολόγησης» είχε ευεργετική επίδραση σε όσους δέχθηκαν να φωτογραφηθούν.
Συνηθισμένη να εστιάζει σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, η πολυβραβευμένη Vesselina Nikolaeva ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει μια εντελώς διαφορετική ενότητα έργων. Αν και τραβήχτηκαν στο ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού της, οι εικόνες της σειράς «Yesterday when I was little» αποκαλύπτουν μια συνήθως κρυμμένη πτυχή της προσωπικότητάς της, γεγονός που της προκαλεί μεγαλύτερη ανασφάλεια από ό,τι η παραμονή της «σε μια εμπόλεμη ζώνη», υποστηρίζει. Ενα τραυματικό γεγονός ώθησε τη βραβευμένη φωτογράφο να επιστρέψει στη Σόφια, όπου μεγάλωσε, έπειτα από 17 χρόνια στην Ολλανδία. Ωστόσο, η μελαγχολία που αποπνέουν τα συνοδευτικά κείμενα της έκθεσης -«φωτογραφίζω τις στιγμές γαλήνης, μετά τις συμφορές της αγάπης»- «αντιρροπείται» από τις εικόνες: στιγμιότυπα γεμάτα ευαισθησία, τρυφερότητα, αλλά και χιούμορ συνθέτουν μια απόπειρα ημερολογιακής καταγραφής της ζωής της κόρης της από τον πρώτο χρόνο της ζωής της, το 2007, μέχρι σήμερα. Για τις λήψεις, χρησιμοποιεί πάντοτε αναλογική μηχανή, γεγονός που αυξάνει τον χρόνο λήψης -όχι αμελητέος παράγοντας στη φωτογράφηση ενός μικρού παιδιού-, ταυτόχρονα όμως προσδίδει στις εικόνες βάθος και μια απροσδιόριστη νοσταλγία. Στόχος της Nikolaeva είναι να συνεχίσει τη διαδικασία για άλλες δύο επταετίες – «γιατί λένε ότι κάθε επτά χρόνια αλλάζουμε προσωπικότητα». Μαζί με τη μικρή πρωταγωνίστρια, η φωτογράφος αποτυπώνει λεπτομέρειες και αντικείμενα της οικιακής ζωής, καθώς και άλλα πρόσωπα της οικογένειας. Φωτογραφίες της ενότητας «Yesterday when I was little» εκτίθενται στις Αποθήκες Στρατού (Λιμάνι) και στη Nitra Gallery (Φιλίππου 51).
