Πολλά μπορεί να πει κανείς για το ντοκιμαντέρ «Ντέιβιντ Μπέκαμ: στο άγνωστο», που προβλήθηκε την περασμένη Δευτέρα στο BBC1 – αν καταφέρει να προσπεράσει τη δεύτερη μόλις σκηνή, όπου ο σκηνοθέτης, σοφά πράττοντας, μας δείχνει τον πρώην ποδοσφαιριστή χωρίς μπλούζα, προϊδεάζοντάς μας για το τηλεοπτικό προϊόν που θα ακολουθήσει. Για λίγο, το μόνο που συγκρατεί μερίδα των τηλεθεατών είναι πως… κάποιοι κοιλιακοί έχουν πάει στη Βραζιλία. Τι έχουν πάει, όμως, να κάνουν εκεί ο Ντέιβιντ και οι κοιλιακοί του; Επισήμως μια αναζήτηση του εαυτού του. Στην πραγματικότητα, όμως, το ταξίδι μάλλον εντάσσεται στη στρατηγική μάρκετινγκ του πιο ευπώλητου και επιτυχημένου προϊόντος του σταρ σίστεμ: του ίδιου του Ντέιβιντ Μπέκαμ. Το αποτέλεσμα είναι ένα 90λεπτο καλογυρισμένο βιντεοκλίπ στη μέση του Αμαζονίου, με πρωταγωνιστή τον σταρ ο οποίος ακόμη και στη ζούγκλα μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από εντιτόριαλ μόδας.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο 39χρονος Ντέιβιντ Μπέκαμ έχει σταματήσει το ποδόσφαιρο και βαριέται. Παράλληλα, έχει πάει μια μέρα σε ένα πάρκο και για κάποιο λόγο δεν τον αναγνωρίζει κανένας και παρότι, αν θέλετε τη γνώμη μου, αυτό τον ευχαριστεί τόσο όσο τον ενοχλεί, αποφασίζει να κάνει ένα ταξίδι για να βρει: α) τον εαυτό του, β) μέρη όπου είναι άγνωστος, ώστε να απολαύσει την απλή ζωή και την ανωνυμία. Ετσι, καταλήγει ότι μόνη λύση είναι να πάει στην απομονωμένη φυλή του Αμαζονίου Γιανομάμι, που είναι και πολύ φίλοι με τον Στινγκ και -όπως σχολιάζει ο Guardian- για απομονωμένη φυλή έχουν εξαιρετικές γνωριμίες.
Μόνο που στο ταξίδι αυτό, εκτός από τρεις φίλους του (μεταξύ τους όλως τυχαίως και ο Αντονι Μάντλερ, ο πιο επιτυχημένος σκηνοθέτης βιντεοκλίπ), παίρνει και ένα στρατό από κάμερες, βοηθούς, ασφάλεια, μεταφραστές, γιατρούς και στυλίστες, που εργάζονται νυχθημερόν προκειμένου το «χρυσό» αγόρι να ζήσει μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Οχι και τόσο απλή ζωή, τελικά. Και όχι ότι μας πειράζει. Ετσι τον παρακολουθούμε κι εμείς από κοντά να στήνει σκηνές, να φιλετάρει ψάρια, να κουβαλάει καυσόξυλα, να παίζει flappy bird, να καβαλάει μηχανή (τη μηχανή που κουβαλάνε με βάρκες και αεροπλάνα σε κάθε σημείο του Αμαζονίου προκειμένου να την καβαλήσει), να συζητάει με τη γυναίκα και τον μεγάλο του γιο πριν φύγει, ακόμη και αν ξέρουμε ότι τα περισσότερα είναι στημένα.
«Θα πας ΠΟΥ για να βρεις τον εαυτό σου;» ρωτάει η σύζυγος. «Δεν μπορείς να τον βρεις στο σπίτι;» Η Βικτόρια ανησυχεί για τον άντρα της – κυρίως για τα μαλλιά του. Οταν ο Ντέιβιντ της δείχνει τη διαδρομή που θα ακολουθήσουν, εντυπωσιάζεται, αλλά στο άκουσμα της πληροφορίας ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα σ’ εκείνα τα μέρη είναι η υγρασία, η πρώτη της ερώτηση είναι: «Και τι θα κάνεις με τα μαλλιά σου;». Η ίδια αποφεύγει τις χώρες με υγρασία ακριβώς λόγω φριζαρίσματος, λέει, και καλά θα κάνει ο Ντέιβιντ να φοράει συνέχεια καπέλο.
Με καπέλο ή χωρίς, ο Ντέιβιντ φτάνει στους Γιανομάμι παρά τις υποτιθέμενες αναποδιές στο δρόμο και εξομολογείται μερικά ενδιαφέροντα πράγματα στη διαδρομή. «Είναι η πρώτη φορά που κάνω ένα ταξίδι από επιλογή. Στο παρελθόν, πάντα κάποιος μου έλεγε ότι πρέπει να είμαι κάπου σε συγκεκριμένη στιγμή για κάποιο λόγο», λέει και παραλίγο να τον λυπηθώ για ένα δευτερόλεπτο. Κάθεται παραπονεμένος και κοιτάζει το ξύλινο παρατηρητήριο στο οποίο ο υπεύθυνος ασφαλείας δεν τον αφήνει να ανέβει, την ώρα που οι φίλοι του το κάνουν, γιατί δεν υπάρχουν 12 εταιρείες πίσω από εκείνους να νοιάζονται για το αν θα πάθουν κάτι. Αποκαλύπτει, χωρίς ίσως να καταλαβαίνει τη βαρύτητα της αποκάλυψης, ότι ο πατέρας του τον παραδέχτηκε για πρώτη φορά όταν έφτασε τις 100 συμμετοχές στην Εθνική Αγγλίας. Ενώ όταν πια φτάνει στους Γιανομάμι και τα παιδιά της φυλής προσπαθούν να σβήσουν με τα νύχια τα τατουάζ του, αναγκάζεται όχι μόνο να συστήσει τον εαυτό του, αλλά και το άθλημα. «Είχε χρειαστεί ποτέ έως τώρα να εξηγήσεις σε κάποιον το ποδόσφαιρο;» ρωτάει ο Μάντλερ. «Ποτέ», απαντά. «Μόνο στη γυναίκα μου».
Γελάμε. Παράξενο, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιπαθήσεις τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Αυτό που απέδειξε και το ντοκιμαντέρ -στημένο ή όχι, ψωνισμένος ή μη- είναι πως παραμένει πάντα ένας συμπαθής τύπος.
