Γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα όπου και μένει. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και στο Λονδίνο. Εχει γράψει συνολικά 23 βιβλία και έχει μεταφραστεί σε 10 χώρες. Το τελευταίο του μυθιστόρημα είναι τα «Μελίσσια» (εκδ. Καστανιώτη) που αναμένεται να κυκλοφορήσει το φθινόπωρο του 2014. Στις 17 Νοεμβρίου κάνει πρεμιέρα το θεατρικό του έργο «Innerview» στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Σκηνοθετεί η Λίλλυ Μελεμέ και παίζουν οι Νίκος Αρβανίτης, Λάζαρος Βαρτάνης, Εύα Σιμάτου.
Ποια βιβλία έχεις αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;
Το «Histrionics» του βιτριολικά μεγαλοφυούς Τόμας Μπέρνχαρντ, την ποιητικά σπαρακτική «Αυτοβιογραφία» του Τενεσί Ουίλιαμς και το υπαρξιακό αριστούργημα «Αδραξε τη μέρα» του μεγάλου Σολ Μπέλοου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα θα ήθελες να είσαι και γιατί;
Η Ντάμα Κούπα στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» για να μπορέσω να πω τη φράση «Off with their heads!». Δεν θα με χαλούσε κι ένα παιχνίδι κροκέ μαζί της.
Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις;
Με τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ για να δω αν ο λογαριασμός θα έρθει σε δύο ή περισσότερα άτομα.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σε έκανε να θυμώσεις;
Κανένα βιβλίο δεν με έχει θυμώσει. Ακόμη κι ένα που γράφτηκε ειδικά για αυτό τον λόγο: να θυμώσει κάποιους συγγραφείς μεταξύ των οποίων κι εμένα. Αντιθέτως όμως, διασκέδασα αφάνταστα: παστίλιες για την κακία του άλλου. Τόση ταλαιπωρία για το τίποτα.
Και το τελευταίο που σε συγκίνησε;
Η αυτοβιογραφία του Τενεσί Ουίλιαμς. Ο άνθρωπος είναι τόσο αφοπλιστικά ειλικρινής και τόσο ταλαντούχος που ακόμη και οι πιο «άγριες» στιγμές του αναδίδουν υψηλού επιπέδου ποίηση. «If I got rid of my demons, I’d lose my angels», έχει πει κάπου.
Σε ικανοποιεί περισσότερο να διαβάζεις ένα βιβλίο ή να βλέπεις μια παράσταση;
Να διαβάζω ένα βιβλίο, γιατί εάν είναι χάλια το αφήνω, ενώ από παράσταση ντρέπομαι να φύγω. Οσο και κακή κι αν είναι, δεν έχω φύγει ποτέ. Πιθανόν γιατί σέβομαι αφάνταστα την έκθεση του ηθοποιού, ακόμη και του ατάλαντου. Εάν το δούμε κι ανάποδα, μια υπέροχη παράσταση δεν μπορείς να την ξαναδείς, αλλά ένα υπέροχο βιβλίο το ξαναδιαβάζεις όποτε θέλεις. Ωστόσο, αυτό ακριβώς το θνησιγενές στοιχείο αποτελεί και τη μαγεία του θεάτρου.
Τι διαφορετικό σου δίνει η γραφή θεατρικών έργων;
Τη μοναδική και ανεπανάληπτη αίσθηση του ό,τι γράφω είναι ανύπαρκτο εάν δεν μεσολαβήσει η επεξεργασία του από κάποιους και το ζωντάνεμά του μπροστά σε κάποιους άλλους. Εχοντας ασχοληθεί με σχεδόν όλα τα είδη του λόγου, μπορώ μετά βεβαιότητος να πω ότι, τουλάχιστον για μένα, η θεατρική γραφή είναι το πλέον δύσκολο, άρα και ερεθιστικό.
Ποια βιβλία πήρες μαζί σου στις διακοπές φέτος;
Πήρα γύρω στα 500! (Οσα υπάρχουν προς το παρόν στη μνήμη του Kindle μου…) Αλλά εννοείται πως διάβασα τα «χάρτινα»: το «Κουτσό» του Χούλιο Κορτασάρ (ξανά), τους «Αθώους» του Χέρμαν Μπροχ και τον «Καθεδρικό ναό» του Ρέιμοντ Κάρβερ (ξανά).
