Η Ευγενία Μπογιάνου γεννήθηκε το 1968 στη Θεσσαλονίκη, αλλά ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Εχει εκδώσει δύο συλλογές διηγημάτων. «Το Μυστικό» από τις εκδόσεις Ροές το 2004 και την «Κλειστή Πόρτα» από τις εκδόσεις Πόλις το 2012. Πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις το πρώτο της μυθιστόρημα με τον τίτλο «Ακόμα φεύγει».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Ακριβή μου ζωή» της Alice Munro, την επανέκδοση των διηγημάτων του Κουμανταρέα «Σεραφείμ και Χερουβείμ», τις «Γυναίκες» του Μπουκόβσκι, τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ, καθώς και την «Αποθέωση του πραγματικού» του Yves Bonnefoy σε μετάφραση του Χριστόφορου Λιοντάκη.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα θα θέλατε να είστε και γιατί;
Αποφεύγοντας τον πειρασμό να πω η Ιουστίνη από το Αλεξανδρινό κουαρτέτο του Ντάρελ, θα πω η σκοτεινή και σαγηνευτική Λέιλα από το ίδιο έργο, γιατί υποκλίνομαι μπροστά στην πολυπλοκότητά της.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Χωρίς κανένα δίλημμα, με τον Φίλιπ Ροθ.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Το «Φάλκονερ» του Τζον Τσίβερ. Είναι τόσο καλό που σε κάνει να θυμώνεις.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
«Το Βιβλίο της Κατερίνας» του Αύγουστου Κορτώ. Λιτό και σπαρακτικό. Σε καθηλώνει. Και βαθιά συγκινητικό.
Ποιο είναι το χειρότερο βιβλίο που έχετε διαβάσει;
Οτιδήποτε δεν με κερδίζει μέσα στις πρώτες δέκα δεκαπέντε σελίδες το εγκαταλείπω χωρίς τύψεις. Μ’ αυτό τον τρόπο έχω αποφύγει πολλά κακά βιβλία (ίσως κι ένα δυο καλά που δεν τους έδωσα τον απαραίτητο χρόνο) κι έτσι δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεσθε γι’ αυτό;
Τον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις (νομίζω πως δεν πρωτοτυπώ καθόλου), παρ’ όλο που το έχω κι αυτό στο κομοδίνο μου –και πού και πού διαβάζω καμιά σκόρπια σελίδα– με την ελπίδα πως για όλα έρχεται κάποτε η κατάλληλη στιγμή.
Πότε αποφασίσατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;
Αυτό αποφασίστηκε θαρρείς από μόνο του. Δεν ξέρω ποια ακριβώς ήταν η χρονική στιγμή, πάντως σίγουρα απέχει πολλά χρόνια από την ώρα που αποφάσισα πως ίσως άξιζε να εκδώσω τα όσα έγραφα.
Εχετε φβ, τουίτερ; Πόσο σας απασχολεί καθημερινά;
Εχω facebook, αλλά όχι τουίτερ. Μπαίνω σχεδόν καθημερινά στο facebook, ενημερώνομαι, διαβάζω κριτικές, χαζεύω, έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που ίσως σε άλλη περίπτωση δεν θα γνωρίζαμε καν ο ένας την ύπαρξη του άλλου και καμιά φορά απ’ αυτές τις «τυχαίες» συναντήσεις προκύπτουν ωραία πράγματα. Ε, βέβαια, για το καθετί έχει σημασία ο τρόπος που το χρησιμοποιείς. Χρειάζεται μέτρο. Κάτι που δεν είναι πάντοτε εφικτό. Και επίσης πρέπει να καταβάλλεις μεγάλο κόπο για να ξεχωρίζεις, μέσα σ’ αυτή την υπερπληθώρα πληροφοριών, το ασήμαντο απ’ το σημαντικό.
