Θεωρούσε ότι η γιαγιά του η Μαρία, που πέθανε όταν εκείνος βρισκόταν στην εφηβεία, ήταν ο φύλακας άγγελός του. To 1989, σε συνέντευξή του, αποκάλυψε ότι, αν και πιστός χριστιανός, πίστευε στη μετεμψύχωση. «Εχω ζήσει πολλές ζωές και αυτή δεν θα είναι η τελευταία», έλεγε συχνά.
Σολίστ στη χορωδία της ενορίας του, στην Αλεξάνδρεια, στα 10 του χρόνια, κιθαρίστας σε αθηναϊκές μπουάτ στα 16, μέλος των Idols στα 17, ο Αρτέμιος Βεντούρης Ρούσσος -γιος του Ελληνα πολιτικού μηχανικού Γιώργου Ρούσσου και της Ιταλίδας ηθοποιού και χορεύτριας Nέλλης Μασλούμ- στα 22 του είχε ήδη γίνει διεθνής σταρ. Λίγοι καλλιτέχνες τα τελευταία πενήντα χρόνια έτυχαν της αναγνώρισης που εκείνος αξιώθηκε και πούλησαν όσο εκείνος: έχει ξεπεράσει τα 60 εκατομμύρια δίσκους. Στη Γαλλία οι φαν του επεφύλασσαν εκδηλώσεις λατρείας στις δημόσιες εμφανίσεις του. Στην Αγγλία γέμιζε αρκετές φορές κάθε χρόνο τις 6.000 θέσεις του λονδρέζικου Royal Albert Hall. Μάλιστα, το 1976 το BBC πρόβαλε ωριαίο ντοκιμαντέρ με θέμα την πορεία του και τίτλο «The Roussos Phenomenon».
«Παβαρότι της ποπ» τον αποκαλούσαν οι θαυμαστές του. Τα άλμπουμ του κονταροχτυπιούνταν στα ίσια με εκείνα των Beatles και των ABBA. Εκτός από τα αγγλικά και τα γαλλικά, ηχογράφησε δεκάδες τραγούδια στα γερμανικά, τα ισπανικά ακόμη και τα γιαπωνέζικα. Οι γούνες και τα πολύχρωμα καφτάνια του έμπαιναν, μαζί με την ψυχεδελική μουσική του, στα σπίτια κάθε τάξης. Ενα μόνο οχυρό δεν κατάφερε να κατακτήσει: την αμερικανική αγορά. Το 1978 ξόδεψε μισό εκατομμύριο δολάρια (1,8 εκατ. σε σημερινά χρήματα) για να διαφημίσει το «That once in a lifetime» στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το προσδοκώμενο. Το άλμπουμ του έμεινε 11 εβδομάδες στο τσαρτ του Billboard, αλλά δεν σκαρφάλωσε πάνω από το Νο 47.
Ο αγώνας με την παχυσαρκία
Τα κιλά του, στη διάρκεια της καριέρας του, έγιναν συχνά αφορμή να τον διακωμωδήσει μέρος του Τύπου. «Μπαλόνι που τραγουδάει» και «θαλάσσιο ίππο του έρωτα» τον αποκάλεσαν κάποια σκανδαλοθηρικά έντυπα όταν το άστρο του μεσουρανούσε. «Δεν προσβάλλομαι. Περνάω καλά και βγάζω πολλά χρήματα μ’ αυτό το σώμα», αντέτεινε εκείνος. Αλλωστε, ουδέποτε έκρυψε το πάθος του για το φαγητό. «Κάθε φορά που κριτσανίζω ένα παϊδάκι, είναι ακαταμάχητη η επιθυμία που με κυριεύει να φάω ολόκληρο το αρνί!» δήλωνε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν είχε φτάσει να ζυγίζει 157 κιλά (το ύψος του ήταν 1,74 μ.) και τα διεθνή μίντια έκαναν εκτενή αναφορά στα λουκούλλεια γεύματά του, τα οποία περιλάμβαναν πάντα φουα-γκρά, τρούφες, άγριο φασιανό ψητό και πενήντα είδη τυριών!
Ηταν η εποχή που η οικογένεια Ρούσσου ζούσε σε μια υπερπολυτελή έπαυλη στο Παρίσι, το Maisons-Lafitte, τον «πύργο όπου οι γάτες τρώνε χαβιάρι», όπως έγραφαν οι γαλλικές εφημερίδες – με δέκα Rolls Royce στο γκαράζ, με τους σοφέρ να φορούν στολή, μαύρο κασκέτο και λευκά γάντια, με μια στρατιά υπηρετών και με την αγαπημένη λιονταρίνα του Ντέμη, τη Σάρα, να κυκλοφορεί ελεύθερη στον κήπο. «Οταν είμαστε μάρτυρες της φτώχειας που βασιλεύει σ’ αυτήν τη Γη, του αριθμού των ανθρώπων που πεθαίνουν από την πείνα και αγωνίζονται για να επιζήσουν, ομολογώ πως είναι ανήθικο να επιδεικνύουμε τα πλούτη μας. Αλλά δυστυχώς σ’ αυτόν τον κόσμο βασιλεύει η αδικία και εγώ δεν είμαι η Οσία Μαρία», απαντούσε στους επικριτές του.
Ηταν η δεύτερη σύζυγός του, η Ντομινίκ, εκείνη που το 1980 τον έπεισε να αλλάξει -πρόσκαιρα, δυστυχώς- διατροφικές συνήθειες. «Αν δεν αδυνατίσεις, θα χωρίσουμε», τον απείλησε κι εκείνος κατάφερε να χάσει πενήντα κιλά σε δέκα μήνες. Πώς; Το αποκάλυψε στις 263 σελίδες του βιβλίου «A question of weight», που κυκλοφόρησε το 1982 και έγινε μπεστ σέλερ. «Η κοιλιά μου εξαφανίστηκε, έχασα το κάστρο μου. Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο άνθρωπος!» έγραφε χαρακτηριστικά.
Εκανε τέσσερις γάμους (η αυλαία του τρίτου, με την Αμερικανίδα Πάμελα, έπεσε τη δεκαετία του ’90 και λίγα χρόνια πριν από το θάνατό του παντρεύτηκε τη Γαλλίδα Μαρί, δασκάλα της γιόγκα) και απέκτησε μία κόρη και έναν γιο: την 44χρονη σήμερα Εμιλι (από την πρώτη του σύζυγο, Μονίκ) και τον 39χρονο Κύριλλο (από την Ντομινίκ). «Είμαι ένας μπαμπάς όπως όλοι οι άλλοι», έλεγε εκείνος. «Ηταν περισσότερο καλλιτέχνης παρά πατέρας. Μας έδειχνε την αγάπη και τη στοργή του, αλλά έλειπε πολύ, περνούσε σαν τον άνεμο από τη ζωή μας…» δήλωσε πριν από λίγες μέρες η Εμιλι στο περιοδικό Paris Match. Ως έξυπνο, καλλιεργημένο και γενναιόδωρο τον περιγράφουν όσοι τον γνώριζαν καλά, όπως ο Νίκος Αλιάγας, με τον οποίο γνωρίστηκε στο Παρίσι και συνδέθηκε με βαθιά φιλία. «Εμείς είμαστε σαν τον Οδυσσέα, αποδημητικά πουλιά», του έλεγε συχνά ο Ντέμης Ρούσσος.
«Δεν μετανιώνω για τίποτα»
Το 1968, με τους Aphrodite’s Child (μαζί με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και τον Λουκά Σιδερά) έκαναν την πρώτη τους επιτυχία με το θρυλικό «Rain and Tears». Το 1972 είδαν το άλμπουμ τους «666» να πουλάει 20 εκατομμύρια αντίτυπα. Ομως, με την ίδια αγάπη το κοινό ακολούθησε τον Ντέμη Ρούσσο και στη σόλο καριέρα του: από το «Forever and Ever» του 1973 μέχρι το «Demis», το τελευταίο άλμπουμ του που κυκλοφόρησε το 2009.
Στις συνεντεύξεις του συχνά τον… τσιγκλούσαν με ερωτήσεις για τραγούδια όπως το «Ντρίγκι, ντρίγκι μάνα μου». Δεν απέφευγε να τοποθετηθεί. «Οταν είσαι νέος και κάνεις σουξέ απότομα, πέφτεις μέσα σε μια παγίδα, σε μια χιονομπάλα. Εκεί μέσα έπεσα κι εγώ, πούλησα πάρα πολύ κι έκανα μια μουσική για την οποία δεν μετανιώνω – δεν μπορείς να μετανιώσεις για κάτι με το οποίο έκανες εκατομμύρια ανθρώπους ευτυχισμένους. Είναι άσχημο απέναντι στον κόσμο. Δεν μετανιώνω για τίποτα, αλλά δεν ήταν πραγματικά αυτό που εγώ αισθανόμουν μέσα μου…» εξομολογήθηκε προ ετών στη Lifo.
Τον Απρίλιο του 2014, όταν σε προγραμματισμένο ιατρικό έλεγχό του, έγινε η διάγνωση για καρκίνο στο στομάχι, το πάγκρεας και το ήπαρ σε προχωρημένο στάδιο, τα παιδιά του αποφάσισαν να μην τον ενημερώσουν για τη σοβαρότητα της κατάστασής του. Μέχρι το τέλος ο 68χρονος Ντέμης Ρούσσος ήλπιζε ότι σύντομα θα επέστρεφε στο σπίτι του στη Βούλα, για να απολαύσει ξανά τη θέα στον Σαρωνικό από την αγαπημένη του γωνιά στη βεράντα, την πνιγμένη στο πράσινο. Ηλπιζε και ότι κάποια στιγμή θα έκανε πραγματικότητα ένα μεγάλο όνειρό του: μια συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, τα έσοδα της οποίας θα δίνονταν σε σχολεία της χώρας για να καλύψουν ανάγκες θέρμανσης. Το είχε προσπαθήσει πριν από λίγα χρόνια, αλλά είχε αντιμετωπίσει την απροθυμία πολλών Ελλήνων καλλιτεχνών να συμμετάσχουν αφιλοκερδώς. Κλειστές πόρτες είχε βρει και από πλευράς κράτους, όταν είχε προθυμοποιηθεί να ηγηθεί μιας καμπάνιας προβολής της χώρας μας στο εξωτερικό.
