9.30 π.μ.
Ξυπνάω, όχι πολύ εύκολα για να είμαι ειλικρινής. Είμαι υπναράς. Πατάω δυο, τρεις, τέσσερις φορές το κουμπί της αναστολής στο κινητό μου τηλέφωνο και κερδίζω κάποια λεπτά πριν ξαναχτυπήσει το ξυπνητήρι. Για κάποιους είναι βασανιστικό, για μένα αυτή η ενδιάμεση κατάσταση, το χουζούρι, είναι απόλαυση. Σηκώνομαι, ετοιμάζομαι, τρώω πρωινό. Ταυτόχρονα μπαίνω στο facebook. Eμμονικά τους τελευταίους μήνες. Είναι σχεδόν μηχανική διαδικασία αυτό το scroll down που κάνω, αλλά από την άλλη είναι και ένας τρόπος να επικοινωνώ με φίλους στο εξωτερικό και να ενημερώνομαι.
10.30 π.μ.
Ταΐζω τα καναρίνια μου. Εχω πέντε, δύο ζευγάρια κι ένα μωράκι. Η Λόρα με τον Μορέλ, η Αριάν με τον Εστεμπάν, και το μικρό είναι ο Αλέξης. Ασχετο όνομα, το ξέρω. Κόλλησα την αγάπη για τα πουλιά από τη μητέρα μου. Τα αγαπάω πολύ. Ευτυχώς, δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο να τρώω το φαγητό τους! (σ.σ. Ο Γιάννης Παπαδόπουλους ήταν ο πρωταγωνιστής στην πολυβραβευμένη ταινία του Εκτορα Λυγίζου «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού».).
10.45 π.μ.
Μιλάω με τη μητέρα μου στη Θεσσαλονίκη – γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Μετέωρα Θεσσαλονίκης το 1989. Τηλεφωνιόμαστε κάθε πρωί και συχνά ακούω από πίσω τον πατέρα μου να παίζει μπουζούκι. Είναι η νέα του ασχολία από τότε που βγήκε στη σύνταξη. Το τελευταίο διάστημα η μητέρα μου θέλει να μιλάμε και κάθε βράδυ γιατί έχει ανησυχήσει με την ιστορία της εξαφάνισης του Βαγγέλη, του παιδιού στα Γιάννενα. Οι γονείς μου, αν και δεν είχαν ποτέ καμία σχέση με την τέχνη -το θέατρο ήταν άγνωστη λέξη στην οικογένεια-, με στήριξαν στην απόφασή μου, και είναι πάντα δίπλα μου.
10.50 π.μ.
Ξεκινάω για την πρόβα. Είμαι τυχερός γιατί το θέατρο της Οδού Κυκλάδων είναι δέκα λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου. Μένω κάτω από την πλατεία του Αγίου Ανδρέα κοντά στην Πατησίων. Μ’ αρέσει αυτή η γειτονιά. Τα ζεις όλα. Συχνά κάτω απ’ το σπίτι μου περνάει ένα φορτηγάκι που πουλάει κότες. Πού αλλού το βρίσκεις αυτό στην Αθήνα;
11 π.μ.
Φτάνω στο θέατρο κι εκεί πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Η πρόβα κρατάει 4-5 ώρες. Δουλεύω με τον Χάρη Φραγκούλη και τη θεατρική του ομάδα kursk. Ανεβάζουμε το έργο «Ο Αρντεν πρέπει να πεθάνει». Είναι της Ελισαβετιανής περιόδου, αγνώστου συγγραφέα. Το έχουν χρεώσει κατά καιρούς στον Σαίξπηρ. Υποδύομαι έναν δολοφόνο. Μου αρέσουν πολύ τα έργα αυτής της περιόδου.
4 μ.μ.
Ξεκινάω για το σπίτι. Σκέφτομαι διάφορα πράγματα στον δρόμο. Αυτήν την περίοδο βρίσκομαι σε κρίση. Σκέφτομαι εμένα και το θέατρο, πού πηγαίνει όλο αυτό… Αυτή η δουλειά είναι όσο δύσκολη θέλεις εσύ να την κάνεις. Υπάρχει χώρος αν θέλεις να κινηθείς σχετικά αβίαστα και εύκολα, αλλά στο δικό μου το μυαλό το θέατρο είναι μια βουτιά σε βάθος. Ειδικά σε αυτήν τη συγκυρία που ζούμε, για να είσαι ηθοποιός, έτσι τουλάχιστον όπως εγώ πιστεύω ότι πρέπει να είναι ο ηθοποιός, απαιτούνται θυσίες. Οταν έχεις συνεργαστεί με τον Μαρμαρινό, τον Καραθάνο, τον Λυγίζο, τον Μοσχόπουλο δεν μπορείς να κάνεις τον χορό σε μια παράσταση όπου η Δούκισσα Νομικού κάνει τη θεά Αθηνά. Οπότε οι επιλογές είναι περιορισμένες και πρέπει να κάνεις και κάτι άλλο για να ζήσεις.
6 μ.μ.
Αφού έχω ξεκουραστεί λίγο, ετοιμάζομαι και πηγαίνω για δουλειά σε ένα ρακάδικο στα Πετράλωνα. Σέρβις… Μ’ αρέσει που δουλεύω εκεί, είναι καλά όλα τα παιδιά και ωραία η ατμόσφαιρα. Βέβαια, από την άλλη η δουλειά εκεί με αποπροσανατολίζει αρκετά. Για οκτώ ώρες είμαι αποκομμένος από το θέατρο. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα.
2 π.μ.
Με έναν συνάδελφο από τη δουλειά παίρνουμε το λεωφορείο 500, αυτό που κάνει τη διαδρομή «Πειραιάς – Κηφισιά». Επιστρέφω στο σπίτι. Μπαίνω πάλι λίγο στο facebook και πέφτω για ύπνο. Εχω προσπαθήσει να διαβάσω κάποιο βιβλίο, αλλά στην πρώτη σελίδα τα μάτια μου κλείνουν. Και έτσι τελειώνει άλλη μια συναρπαστική μέρα…
Ο Γιάννης Παπαδόπουλος ήταν υποψήφιος για το βραβείο «Δημήτρης Χορν».
