To Κολόμπους του Μισισιπή είναι μια μικρή και μάλλον άσημη πόλη στα ανατολικά αυτής της παράξενα μακρόστενης πολιτείας του αμερικανικού Νότου που ιδρύθηκε το 1821.
Στις 26 Μαρτίου του 1911, μία ημέρα μετά την 90ή επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης, σε αυτόν τον μακρινό τόπο, είδε για πρώτη φορά το φως της ημέρας ο Τόμας Λανιέ Ουίλιαμς, το πραγματικό όνομα του θεατρικού συγγραφέα Τένεσι Ουίλιαμς.
Οχι, δεν προσπαθώ να ανακαλύψω μυστηριώδεις, υπόγειες διασυνδέσεις με την Ελλάδα, για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχουν. Αλλά απολαμβάνω τις συμπτώσεις.
Ομως το θέμα μου είναι ο Τένεσι Ουίλιαμς, ο άνθρωπος που έγραψε ορισμένα από τα πιο ξακουστά θεατρικά έργα του 20ού αιώνα: από τον «Γυάλινο κόσμο» και το «Λεωφορείον ο Πόθος» μέχρι το «Γλυκό πουλί της νιότης» ή το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι».
Το τελευταίο παρουσιάζεται στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας (σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος) όπου ακόμα και ο πιο ανυποψίαστος θεατής έχει την ευκαιρία να πάρει μια καλή γεύση για το πόσο ανατριχιαστικά κοντά βρίσκονται η πραγματική ζωή του Ουίλιαμς με τη δραματουργία του. Η φιγούρα της αγαπημένης του αδελφής Ρόουζ, ας πούμε, που έπασχε από σχιζοφρένεια και υπέστη το 1943 μετωπική λοβοτομή, «επιστρέφει» στο έργο μέσα από τον ρόλο της Κάθριν (έξοχη η Λουκία Μιχαλοπούλου στην αθηναϊκή παράσταση). Ο συγγραφέας, γεμάτος θυμό για τη μητέρα του (που επέτρεψε την επέμβαση, με αποτέλεσμα η Ρόουζ να μείνει διανοητικά ανάπηρη) και ενοχές γιατί ο ίδιος δεν κατάφερε να αποτρέψει μια τόσο τραγική εξέλιξη.
Ο Ελληνας αναγνώστης θα είχε την ευκαιρία να καταδυθεί με μεγαλύτερη ορμή στην ψυχοσύνθεση και στα ίδια τα γεγονότα της ζωής του Τένεσι Ουίλιμας αν δεν είχαν εξαντληθεί εδώ και χρόνια οι «Αναμνήσεις», μια άτυπη αυτοβιογραφία του συγγραφέα που κυκλοφόρησε το 2003 στα ελληνικά από τον εκδοτικό οίκο «Ινδικτος» (μτφρ. Εύη Γεωργούλη).
Σε αυτόν τον δυσεύρετο τόμο, βρίσκει κανείς τα πιο αυθεντικά τεκμήρια της σχέσης ανάμεσα στα δύο αδέλφια. «Κάποιος οξυδερκής κριτικός του θεάτρου», γράφει ο Ουίλιαμς, «έκανε την παρατήρηση ότι το αληθινό θέμα του έργου μου είναι η “αιμομειξία”. Η αδελφή μου κι εγώ είχαμε μια στενή σχέση, εντελώς ακηλίδωτη από οποιαδήποτε σαρκική σχέση (…). Και όμως η αγάπη μας ήταν, και είναι, η βαθύτερη της ζωής μας και στάθηκε, ίσως, πολύ σχετική προς την οπισθοχώρησή μας μπροστά σε εξω-οικογενειακές προσκολλήσεις».
Πρώτος θα φύγει ο Τένεσι (το 1983), 13 χρόνια μετά, στις 6 Σεπτεμβρίου του 1996, θα τον ακολουθήσει η Ρόουζ. Αλλά η δική της ζωή είχε πάψει να είναι ζωή εδώ και πολλά πολλά χρόνια.
