Στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, στα όρια Γλυφάδας και Βούλας, υπάρχει ένας ωραίος φαρδύς δρόμος με νησίδα στη μέση, που οδηγεί στη θάλασσα. Είναι η οδός Πρίγκιπος Πέτρου και όσο γνωρίζω δεν υπάρχει άλλος δρόμος με το ίδιο όνομα, τουλάχιστον στο λεκανοπέδιο. Είναι κι αυτό ένα μέτρο της ελάχιστης αναγνωρισιμότητας του μοναδικού γιου του πρίγκιπα Γεωργίου της Ελλάδος και της πριγκίπισσας Μαρίας Ρ. Βοναπάρτη, για την οποία γράφαμε πριν από λίγες εβδομάδες.
Ετσι, το όνομα του πρίγκιπα Πέτρου (1908–1980) κληρονομήθηκε στις επόμενες γενιές και ο βασικός λόγος ήταν ότι εκεί κοντά, στην απέναντι όχθη της λεωφόρου Βουλιαγμένης, έστεκε το σπίτι του, ένας μικρός πέτρινος πύργος που δυστυχώς κατεδαφίστηκε τα τελευταία χρόνια του 20ού αιώνα για να χτιστεί στη θέση του ένα ακόμη κτίριο γραφείων.
Τον άγνωστο πρίγκιπα φαίνεται ότι γνώριζε καλά και είχε συναναστραφεί η Ελένη Βλάχου. «Με αθλητικό παράστημα, ξανθός, γελαστός, ο Πρίγκηψ Πέτρος, γιος του πρίγκηπα Γεωργίου και της Γαλλίδας Μαρίας Βοναπάρτη, δεν είχε κληρονομήσει κανένα βασιλικό “ελάττωμα”…», σημειώνει στα δημοσιογραφικά της απομνημονεύματα «Πενήντα χρόνια και κάτι» (εκδόσεις Ζήνδρος, 1997). «Ούτε φιλοδοξίες είχε, ούτε διάθεση για μεγαλεία, ούτε τον απασχολούσε η πολιτική, ούτε η “ανώτερη” κοινωνία. Αντίθετα, είχε δημιουργήσει σωρεία εχθρών ύστερα από τον γάμο με μια όμορφη Ρωσίδα, “σφραγισμένη” κομουνίστρια, που του έκλεινε όλες τις πόρτες. Ειδικά τις ελληνικές… Προσπαθούσε να υπερνικήσει τα εμπόδια, ερχόταν συχνά στην Ελλάδα, κρατούσε ένα δικό του σπίτι, μιλούσε καλά ελληνικά, συναντούσε φίλους και συναδέλφους… γιατί υπηρετούσε στον Στρατό. Είχαμε πολλούς κοινούς φίλους, Αθηναίους και Αλεξανδρινούς, και όταν δεν μιλούσαμε μαζί για τα ταξίδια του, για το Θιβέτ και τις άλλες εξωτικές βουνοκορφές όπου είχε σκαρφαλώσει, τον παρασύραμε σε δικά μας κουτσομπολιά…».
Τα ελάχιστα στοιχεία που μπορεί κανείς να αλιεύσει για τον πρίγκιπα Πέτρο βρίσκονται στα βιβλία του Κώστα Σταματόπουλου «Το χρονικό του Τατοΐου» και στο πολύ πρόσφατο ««Περί της βασιλείας στη νεώτερη Ελλάδα»», και τα δύο από τις εκδόσεις Καπόν. Η εκτίμηση του γνωστού ιστορικού είναι ότι ο Πέτρος, επηρεασμένος περισσότερο από τη μητέρα του, ανέπτυξε μια δική του, εντελώς ανεξάρτητη προσωπικότητα. Από τους λίγους διανοούμενους της δυναστείας, υπήρξε διεθνούς εμβέλειας εθνολόγος, φίλος των γραμμάτων κι ένας πολύ απλός άνθρωπος. Δεν ήταν σπάνια εικόνα να τον πετύχει κανείς στην ουρά του «Αττικόν» περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά του. Και δεν στέφθηκε ποτέ διάδοχος, γιατί είχε την τόλμη να παντρευτεί με πολιτικό γάμο μια Ρωσίδα κοινή θνητή, την Ιρίνα Οβτσινίκοβα. Και αυτό κάτι λέει.
