Την περασμένη Τρίτη η Τερέζα Στράτας είχε γενέθλια, έγινε 77 ετών. Εκτός απροόπτου θα τα πέρασε στο κτήμα της στη Φλόριντα, όπου ζει αποτραβημένη, σχεδόν από την εποχή που αποφάσισε να βάλει τέλος σε μια μυθική καριέρα που κράτησε από το 1958 έως το 1995, όταν τραγούδησε για τελευταία φορά στη Μετροπόλιταν Οπερα της Νέας Υόρκης.
Στην πραγματικότητα δεν το αποφάσισε μόνη της. Μια επέμβαση ρουτίνας στο ιγμόρειο επηρέασε το φωνητικό της χάρισμα, με αποτέλεσμα να ακυρώσει προγραμματισμένες εμφανίσεις και, τελικά, να αποσυρθεί.
Κόρη πάμφτωχων μεταναστών από την ορεινή Κρήτη, η Τερέζα Στράτας διέγραψε έναν μαγικό κύκλο με βάση τη Μετροπόλιταν Οπερα της Νέας Υόρκης (385 παραστάσεις!) αλλά και μεγάλα θέατρα στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα ήρθε μόνο μία φορά για να τραγουδήσει, όπως μας θύμισε ο Μύρων Μιχαηλίδης, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, κατά τη διάρκεια μιας πολύ ενδιαφέρουσας και ζωντανής ανοικτής συζήτησης για την Ελληνοκαναδή σοπράνο: τον Αύγουστο του 1961, στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο της παγκόσμιας πρεμιέρας της όπερας «Ναυσικά» της Αμερικανίδας Πέγκι Γκλάνβιλ–Χικς. Την επομένη οι κριτικοί του αθηναϊκού Τύπου τής αφιέρωναν αποθεωτικά σχόλια. «Ενα νέο αστέρι στο μουσικό στερέωμα, η Τερέζα Στράτας, ως Ναυσικά, κατέκτησε εξ εφόδου το αθηναϊκό κοινό. Η λαχταριστή, τεχνικώς άψογη φωνή της Ελληνοαμερικανίδος σοπράνο εκυριάρχησε πάνω στις τεράστιες δυσκολίες του ρόλου της, φτάνοντας τα ύψη του ντο και του ρε με αιθέρια εκφραστική χάρη και, όπου το απαιτούσε η δραματική στιγμή, με συναρπαστική ένταση».
Ζωηρές αναμνήσεις από την Τερέζα Στράτας διατηρεί ο γνωστός καθηγητής, ιστορικός και φίλος της όπερας Θάνος Βερέμης, επίσης παρών στη συζήτηση της περασμένης Τρίτης, ο οποίος είχε την τύχει να τη δει στη Νέα Υόρκη την περίοδο των σπουδών του. Δεν ξεχνάει τη «βραχύσωμη πανέμορφη κοπέλα με το συνταρακτικό πρόσωπο», που τον κάνει να ανακαλεί εκείνη την περίφημη αποστροφή του Σαίξπηρ για τους ανθρώπους που είναι φτιαγμένοι «από το υλικό πάνω στο οποίο χτίζονται τα όνειρα».
Το ίδιο, αλλά με διαφορετικά λόγια, είπε και ο Μύρων Μιχαηλίδης: «Η Τερέζα Στράτας θα βρίσκεται πάντοτε στο φανταστικό Γιουκάλι: αυτή την υπερβατική χώρα που διαποτίζουν οι επιθυμίες μας, όπου φύονται οι ενορμήσεις μας και ευδοκιμούν η ευτυχία και η ικανοποίηση. Αυτός ο μυθολογικός τόπος όπου εγκαταλείπουμε όλες μας τις έγνοιες. Σε αυτόν τον λυτρωτικό παράδεισο, η Τερέζα Στράτας είναι το πιο λαμπερό άστρο, η πιο φωτεινή λάμψη μέσα στη νύχτα, παραφράζοντας τους στίχους του τραγουδιού-θρύλου του Κουρτ Βάιλ που η ίδια ερμήνευσε με πάθος».
