Η Μαίρη Μικέ είναι καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας, στο ΑΠΘ. Οι μελέτες της στρέφονται γύρω από την ιστορία, τη θεωρία και την ερμηνεία πεζογραφικών κυρίως κειμένων του 19ου και του 20ού αιώνα. Στο πρώτο της λογοτεχνικό βιβλίο, «Κόκκινες ουλές» (εκδ. Ικαρος), περιέχονται 17 μικρές καθημερινές ιστορίες που διασταυρώνονται με τη μεγάλη επίσημη Ιστορία.
Ποια βιβλία έχεις αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;
Ξανά τον «Επικίνδυνο οίκτο» του Stefan Zweig, «Tα όνειρα στο Τρίτο Ράιχ» της Charlotte Beradt, «Mάρμαρα στη μέση» του Δημήτρη Νόλλα, «Σπαράγματα» της Τατιάνας Γκρίτση-Μιλλιέξ, «Εθιμα ταφής» της Hannah Kent.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα ήθελες να είσαι και γιατί;
Πολλοί ήρωες και ηρωίδες έχουν εντυπωθεί στη μνήμη μου και για κάποιες στιγμές θα ήθελα όχι να είμαι, αλλά να υποδυθώ τον ρόλο τους. Επιλέγοντας τυχαία, σταθμεύω στην ανώνυμη γυναίκα στο «Πίστομα» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη για την ανείπωτη φρίκη, στη Σταλαχτή του ίδιου στην «Παντρειά της Σταλαχτής» για την αγωνία της να διατηρήσει ακηλίδωτα τα διαπιστευτήρια της τιμής της, την Ιζαμπέλα Μολνάρ του Δημ. Χατζή για τον αγώνα της τέχνης, την Κλάρα του Βιζυηνού στο «Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας» για την ερωτική λυπομανία της που οδηγεί στην τρέλα, τον Καπάνταη στη «Φανταστική περιπέτεια» του Αλέξανδρου Κοτζιά για τη φαντασιοπληξία και την κούφια ρητορεία, την Αννα Καρένινα του Τολστόι για τον τραγικό μετεωρισμό ανάμεσα στην επιθυμία και στην κοινωνική σύμβαση.
Mε ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις και γιατί;
Mε τον Ροΐδη. Το σπινθηροβόλο πνεύμα, η αγχίνοια, η οξυδέρκεια, η σάτιρα και το χιούμορ του θα δημιουργούσαν, νομίζω, μια ατμόσφαιρα ενός συναρπαστικού δείπνου.
Και το τελευταίο βιβλίο που σε συγκίνησε;
Οι «Ρωμιοπούλες» της Πηνελόπης Δέλτα. Το πλούσιο ερωτικό, μεταξύ άλλων, κοίτασμα του έργου προβάλλει, δίπλα στις γνωστές, και μια άλλη εικόνα της Δέλτα.
Εχεις μελετήσει το μεγαλύτερο μέρος της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Μπόλιασε κάτι τη δική σου λογοτεχνική γραφή;
Αναμφίβολα. Η ευλογία της τριαντάχρονης ενασχόλησής μου με τη λογοτεχνία από την ερευνητική της πλευρά δημιούργησε σιγά σιγά και με πολύ κόπο σταδιακές επιστρώσεις που αποτέλεσαν το πολύτιμο υπέδαφος των «Κόκκινων ουλών». Επιπλέον, μου πρόσφερε απλόχερα την άλλη όψη της γραφής, την ανάγνωση.
H μικρή φόρμα, που κι εσύ επιλέγεις, ταιριάζει περισσότερο με τη δική μας λογοτεχνική παράδοση;
Επειδή και η δική μας λογοτεχνική παράδοση είναι πλούσια τόσο σε μικρές, μεγαλύτερες ή και εκτενείς αφηγηματικές φόρμες, θα έλεγα ότι τόσο διηγήματα όσο νουβέλες και μυθιστορήματα αποτελούν αναπόσπαστο και οργανικό κομμάτι της.
Τι σε κάνει να χαλαρώνεις, να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις;
Οι συλλογικότητες που, παρά τις αντιξοότητες, επιμένουν και δημιουργούν. Τα νέα παιδιά που δεν κάμπτονται και αγωνίζονται με πείσμα αθόρυβα, σ’ ένα ασφυκτικό περιβάλλον, για τη διεκδίκηση των ονείρων τους, οι φιλίες που αντέχουν στον χρόνο.
