Να είστε καλά, σερ Αλεξ
Το όνομά του είναι Αλεξ. Αλεξ Φέργκιουσον. Απεχθάνεται το μαρτίνι,
αλλά δεν έλεγε ποτέ όχι (παλαιότερα) στο δεύτερο, τρίτο, κ.ο.κ.
ποτήρι ουίσκι, ξεπλένοντας μετά το στόμα του με μπύρες.
Του Κώστα Λεονταρίδη
Είναι βαριοκόκκαλος Σκώτος, όπως ο Σον Κόνερι, και είχε μια
μοναδική ικανότητα να κερδίζει την παρτίδα, ακόμα κι όταν έδειχνε
στριμωγμένος από παντού. Ενας Τζέϊμς Μποντ των πάγκων, που χρίσθηκε
επισήμως σερ για τα πρωτοφανή κατορθώματά του ως προπονητής μιας
ομάδας τοτέμ του παγκόσμιου στερεώματος. Της Μάντσεστερ
Γιουνάϊτεντ.
Ο 72χρονος σερ Αλεξ, με την ευφυϊα που χαρακτηρίζει μόνο σπουδαίους
άνδρες, μετά 27 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στον πάγκο των
κόκκινων διαβόλων, άνοιξε χθες μόνος του την πόρτα
εξόδου,μπουχτισμένος από τρόπαια, δόξες και τιμή, φεύγοντας ως
πρωταθλητής, λατρεμένος από νέους, γέρους και παιδιά του Μάνσεστερ.
Πώς είπατε; υπάρχει και η Σίτι στην ίδια πόλη; Καλά,χαλαρώστε και
θα σας πω ένα ανέκδοτο με τον Τοτό.
Ο αχόρταγος Φέργκιουσον κατέκτησε με την Γιουνάϊνεντ 13
πρωταθλήματα,δύο Τσάμπιονς Λιγκ, πέντε κύπελλα Αγγλίας, και πέντε
Λιγκ Καπ, και κάτι…υπόλοιπα. Το ότι αναδεικνυόταν προπονητής της
χρονιάς, της δεκαετίας, κ.λπ. τον άφηνε σχεδόν αδιάφορο. Απέφευγε
τις συγκινήσεις εκτός γηπέδων γιατί ο γιατροί του είπαν να προσέχει
την υγειά του, μετά την επέμβαση για βηματοδότη, το 2004. Ετσι, ο
σερ μετρίασε κάπως τις φωνές του καi το έριξε στην τσίχλα. Μάσαγε
ασταμάτητα όταν βρισκόταν στον πάγκο, το πρόσωπό του κοκκίνιζε αλλά
όταν έμπαινε το γκολ την κατάλληλη στιγμή, χοροπήδαγε σαν παιδαρέλι
της αλάνας.
Υπάρχουν πολλοί προπονητές της συμφοράς, της αντάρας, αυτοί που
ντοπάρουν τους παίκτες με ιστορίες για αγρίους, γυρολόγοι, σάκοι
του μποξ. Υπάρχουν και λίγοι προπονητές προικισμένοι από τη φύση με
διορατικότητα, εμπειρική σοφία που κοουτσάρουν σαν σκακιστές.
Τέτοιος ήταν (είναι) ο σερ Αλεξ. Οι βαριάντες του εντός πεδιάς,
έπιαναν. Και όταν η εξέδρα απορούσε, οi τηλεορασάκηδες διαφωνούσαν
αυτός άπλωνε τα σάρκινα πιόνια του, κάνοντας ματ στον αντίπαλο
ακόμα και στην εκπνοή.Οποιος δεν θυμάται ή δεν έχει δει, τον τελικό
του Τσάμπιονς Λιγκ 1999, γρήγορα να τον αναζητήσει. Είναι μάθημα
ζωής. Σπουδαία η Μπάγερν,αλλά πολύ μεγάλη αλεπού ο Αλεξ. Εχανε 1-0,
κάνει δύο αλλαγές, τον ξερακιανό Σέρινγχαμ και τον αγγελοπρόσωπο
Σόλσκιερ και παίρνει την παρτίδα μέσα από τα χέρια των λιπόθυμων
Βαυαρών.To 1-1 στο 91΄, το 2-1 στο 93΄. Ο δρόμοι του Μάντσεστερ
μύριζαν μπύρα για πολλές ημέρες…
Είπαμε, Σκωτζέζος «χαιϊλάντερ», δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του.
Ανακάλυπτε παίκτες, τους δίδασκε, τους έκανε ημίθεους, αλλά τους
κεραυνούς του Δία τους κρατούσε αυτός. Βεντέτα ο Μπέκαμ, πήγε να
του κουνηθεί στα αποδυτήρια για το «σύστημα», τα πήρε στο κρανίο ο
σερ, και είπε να θυμηθεί τα νιάτα του.Σουτάρει με δύναμη, δεν
βρίσκει μπάλα αλλά ένα παπούτσι που καρφώθηκε στο φρύδι του
Ντέϊβιντ. Τι να έκανε ο αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας; Τα μάζεψε και
μετακόμισε στη Ρεάλ Μαδρίτης μακριά από το νησί και τον τιμημένο
Σκωτσέζο.
Αλλά μόλις έκλεισε η πληγή στο φρύδι, ο Ντέϊβιντ άνοιξε την καρδιά
του: «Ο Φέργκιουσον μου συμπεριφέρθηκε σαν πατέρας, μου πρόσφερε τα
πάντα, βρισκόταν πάντα στο πλευρό όλων μας, μας πρόσεχε. Αυτός στα
δύσκολα έμπαινε μπροστά, έπαιρνε τις ευθύνες πάνω του και μας έκανε
να πιστεύουμε στους εαυτούς μας». Ο ορισμός του αρχηγού,
δηλαδή.
Ο Σερ Αλεξ υποκλίθηκε χθες δημοσίως στη γυναίκα του. «Η Κάθι ήταν
ένας βράχος υποστήριξης και σταθερότητας, το καθοριστικό πρόσωπο
της καριέρας μου» είπε ο Φέργκιουσον, επιβεβαιώνοντας ότι πίσω από
έναν σπουδαίο άνδρα κρύβεται μια ξεχωριστή γυναίκα.
Ο Αλεξ γράφοντας τίτλους τέλους στην προπονητική μεγαλειώδη πορεία
του, κάνει απίστευτα δύσκολη τη ζωή των επιγόνων του. Είναι ασήκωτη
του σερ η σκυτάλη.
