08.00 – 09.00
Το πρωινό μου αποτελείται από έναν σκέτο ελληνικό καφέ και μία μπανάνα. Ταΐζω την Μπιλίτσα (σ.σ. το όνομα της χαριτωμένης σκυλίτσας του) και ντύνομαι από μια σειρά ίδιων ρούχων που έχω. Δεν ασχολούμαι πολύ με το τι θα φορέσω όταν πηγαίνω στη δουλειά, οπότε έχω πολλά σετ από ίδια ρούχα και παπούτσια που μου αρέσουν και φοράω αυτά. Είναι ωραία ώρα, έχει ησυχία, δεν έχει ξυπνήσει η πόλη. Πριν φύγουμε από το σπίτι βλέπω τα μέιλ μου.
09.00 -0 9.30
Περπατάμε με την Μπιλίτσα μέχρι το γραφείο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και έτσι κάνουμε και οι δύο τη βόλτα μας.
09.30 – 12.00
Πριν έρθουν οι υπόλοιποι συνεργάτες οργανώνω μαζί με τη γραμματεία τα θέματα της ημέρας και έπειτα κάνουμε μικρές κατ’ ιδίαν συναντήσεις για να δούμε τα πρότζεκτ που τρέχουν. Σειρά έχουν έπειτα επαφές και τηλεφωνήματα, ραντεβού στο skype αν πρόκειται για εξωτερικό ή αν έχουμε ένα μεγάλο πρότζεκ κάνουμε review όλοι μαζί. Δεν έχω σταθερό υπολογιστή, χρησιμοποιώ laptop και ειδικά αυτήν την περίοδο που ταξιδεύω πάρα πολύ, παίρνω τη δουλειά μαζί μου. Η δουλειά μου δεν είναι «δουλειά», είναι η χαρά μου, η ευχαρίστησή μου. Οπότε θέλω να μπορώ να αποτυπώσω ανά πάσα στιγμή κάτι που θα σκεφτώ και θα μου φανεί χρήσιμο στο μέλλον. Η δημιουργικότητα δεν έχει χώρο, μπορεί να πραγματωθεί οπουδήποτε. Ετσι θέλω να είμαι πάντα έτοιμος σε ενδεχόμενη δημιουργικότητα.
12.00 – 12.30
Είναι η ώρα που έρχεται ο πατέρας μου στο γραφείο και μου φέρνει μαγειρευτό φαγητό. Είναι μια ευκαιρία να τον δω για λίγο και να τα πούμε.
13.00 – 14.00
Προσπαθώ να συγκεντρωθώ και να απομονωθώ για λίγο, π.χ. ζητάω να μη μου περνάνε ορισμένα τηλέφωνα. Σχεδιάζω ή συνεργάζομαι με τα παιδιά ανά δυάδες για να δούμε τα πρότζεκτ. Δεν σχεδιάζουμε μαζί, δίνουμε feedback ο ένας στον άλλο, κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό.
14.00 – 16.00
Μετά έχει σειρά το μεσημεριανό, αλλά δεν το απολαμβάνω πάντα, διότι στο γραφείο συνήθως συμβαίνει «μεταξύ άλλων».
16.00 – 20.00
Συνεχίζω τη δημιουργική δουλειά μέχρι το βράδυ. Γενικά, δουλεύω σε πολλά layers μέσα στη μέρα. Ενα πρότζεκτ που ολοκλήρωσα πρόσφατα και είναι προέκταση της δουλειάς είναι ο σχεδιασμός ενός βραβείου, ένα αντικείμενο από μέταλλο και ξύλο, με το οποίο η Volvo Cars στην Ελλάδα βραβεύει τους συνεργάτες της. Ηταν μια δουλειά που ευχαριστήθηκα πολύ γιατί «προεκτείνει» το δικό μου επάγγελμα, με κάνει να σκεφτώ σε τρεις διαστάσεις. Στα «κενά» που έχω στο γραφείο, κάτι μισάωρα συνήθως, καταπιάνομαι με δικά μου πράγματα, όπως κάποια εικαστικά που ετοιμάζω με αφορμή επαγγελματικές μου δουλειές. Απολαμβάνω αυτά τα διαλείμματα.
20.00 – 21.00
Τελειώνω τη μέρα στο γραφείο και με την Μπίλια –με την οποία όλο και κάποιος θα ασχοληθεί μαζί της– κάνουμε τη βραδινή μας βόλτα.
21.00 – 22.00
Είναι ακόμα μια ωραία ώρα για να κάνω τα δικά μου πράγματα εκτός γραφείου, να ξεκουραστώ ή να δω τη φίλη μου.
22.00 – 00.00
Στο τέλος της ημέρας θα περάσω από το «Don’t tell mamma», ένα γειτονικό μπαρ που έχει γίνει προέκταση του σαλονιού μου. Είναι ένας τόπος συνάντησης με τους φίλους μου όπου καταγράφουμε τη μέρα μας, ανταλλάσσουμε απόψεις.
00.00 – 01.00
Επιστρέφω σπίτι και κάνω αγκαλιές με την Μπίλια. Αν δεν με πιάνει ύπνος σηκώνομαι πάλι και δουλεύω. Για να κοιμηθώ βλέπω εκπαιδευτικά προγράμματα στο YouTube, δεν έχω τηλεόραση. Eχω παρακολουθήσει όλες τις παρουσιάσεις του Στιβ Τζομπς, το How Things Work για το πώς κατασκευάζονται από τα πιο απλά πράγματα, όπως ένα μολύβι, μέχρι τα πιο σύνθετα, ή βλέπω θέματα σχετικά με την αυτοκίνηση που με ενδιαφέρει.
Τα Σαββατοκύριακα δουλεύω αλλά σε πιο ελεύθερο πρόγραμμα. Διαβάζω ποιήματα, με εκφράζουν. Εμπεριέχουν το δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης που με ενδιαφέρει πολύ ως τρόπος σκέψης, ως στάση ζωής και ως εφαρμογή στη δουλειά μου. Η ελευθερία στην ερμηνεία του νοήματος.
