Διάβαζα κάπου πρόσφατα ότι δεν υπάρχουν πλέον «σημαντικές γυναίκες» στο σταρ σίστεμ. Γυναίκες όπως η Μελίνα Μερκούρη ή η Μέριλιν Μονρόε, γυναίκες-μύθοι. Οσο κι αν προσπαθούσαν να βρουν κάποια αντάξιά τους στο σημερινό τζετ σετ, δεν έβρισκαν, και δικαίως. Την εποχή των σόσιαλ μίντια και της στιγμιαίας απομυθοποίησης, όπου οι σταρ μοιάζουν σ’ εμάς περισσότερο από ποτέ, αφού ξέρουμε όλες τις αδυναμίες και τα ατοπήματά τους και καταναλώνουμε αδηφάγα σέλφι και προσωπικές στιγμές που καταγράφουν όχι μόνο οι παπαράτσι, αλλά και οι απλοί θαυμαστές, πού να βρεις γυναίκες-μύθους;
Αντίθετα, βρισκόμαστε στην εποχή όπου, ακόμη κι αν κάποια σταρ -μέσα στις αδυναμίες της- προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό, θα κριθεί αυστηρότατα, θα κατασπαραχθεί από το λαίμαργο κοινό, το οποίο όχι μόνο θα αμφισβητήσει τις προθέσεις της, κάτι που ενίοτε έχει νόημα, αλλά θα τη «χτυπήσει» ύπουλα στα πιο αδύνατα σημεία της, που συνήθως θα είναι άσχετα με το θέμα.
Πάρτε για παράδειγμα την Αντζελίνα Τζολί, που την περασμένη εβδομάδα έφτασε στη χώρα μας προκειμένου να επισκεφθεί τις εγκαταστάσεις φιλοξενίας των προσφύγων στον Πειραιά και τον Ελαιώνα, ως Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ. Η ηθοποιός έχει κατά καιρούς βρεθεί σε δεκάδες χώρες με αφορμή το προσφυγικό, ένα θέμα που φαίνεται να την αγγίζει. Εχει υιοθετήσει τρία παιδιά από ταλανισμένες περιοχές, έχει γυρίσει σχετικές ταινίες, έχει τσαλαβουτήσει σε λάσπες στις εσχατιές αυτού του πλανήτη προκειμένου να τραβήξει τους προβολείς των αμερικανικών μέσων σε ένα θέμα για το οποίο ο μέσος Αμερικανός ξέρει ελάχιστα. Σε μια εποχή όπου η μεγαλύτερη επιρροή που δέχεται το αμερικανικό κοινό για το θέμα είναι από τις ομιλίες μίσους του Ντόναλντ Τραμπ, το να λέει η Αντζελίνα Τζολί, ως επίσημη εκπρόσωπος του ΟΗΕ με δουλειά πίσω της και όχι ευκαιριακά και εύκολα, «εύχομαι να ήταν ανοιχτά όλα τα σύνορα», να παίρνει στη διάσημη αγκαλιά της προσφυγόπουλα και να κλαίει με τις ιστορίες τους, σίγουρα δεν είναι αιτία για να την κατηγορεί κανείς.
Οπότε σχόλια από ανθρώπους που κάνουν επανάσταση μέσω πληκτρολογίου ή εκφράζουν μεγαλόστομες απόψεις μέσω σάιτ και μπλογκ για το ότι όλο αυτό γίνεται μόνο για την προσωπική της προβολή, αλλά και σχόλια για την εμφάνιση και το βάρος της και για το πώς πλέον καταχωρίζεται στις «πρώην όμορφες», κρίνονται τουλάχιστον άστοχα έως εντελώς απαράδεκτα. Λες και είναι υποχρεωμένη η Τζολί να σηκώνεται από το κρεβάτι που έχει μέσα τον Μπραντ Πιτ και να τρέχει σε κάθε μίζερη γωνιά του πλανήτη για να την κρίνουν άνθρωποι που κατά τα άλλα αναζητούν με αγωνία μια γυναίκα-μύθο, αλλά δεν τη βρίσκουν. Οσο για το χαρακτηρισμό «πρώην όμορφη», πέραν του ότι είναι εντελώς ανάρμοστο να διατυπώνεται δημόσια για οποιονδήποτε, έχω να πω το εξής: Ας ήμασταν όλοι πρώην όμορφοι σαν την Τζολί και τι στον κόσμο…
