Ελένη Κλότσικας: γερμανικό βραβείο με ελληνική σφραγίδα
Γερμανική διάκριση στην Ελληνογερμανίδα δημοσιογράφο που
ασχολήθηκε με την κρίση στη χώρα μας.
Της απεσταλμένης μας στο Βερολίνο, Ιωάννας Φωτιάδη
«Κανείς, μα κανείς δεν γελάει πια εδώ» παρατηρεί με πικρία μια
Ελληνίδα δασκάλα. «Δεν περνάει το 24ωρο όταν δεν έχεις δουλειά»
ομολογεί μια 40χρονη άνεργη. Στο ωριαίο ραδιοφωνικό αφιέρωμα του
WDR 5 «Η Οδύσσεια της Ευρωζώνης: Οι περιπλανήσεις της Ελλάδας και
γιατί θα συνεχιστούν για πολύ», μια άνεργη, ένας ιερέας, ένας
νεαρός υποψήφιος πολιτικός, δύο εφοπλιστές, ο δημοσιογράφος Τάσος
Τέλλογλου, ο καθηγητής της ΑΣΟΕΕ Μάνος Ματσαγγάνης, ο διευθυντής
των χωριών SOS στη Θεσσαλονίκη, ένας τραπεζικός και ένας
επιχειρηματίας στον κλάδο των ΑΠΕ δίνουν τη δική τους εκδοχή για
την ελληνική κρίση. Ιθύνων νους του εγχειρήματος, που έλαβε τη
σημαντικότερη διάκριση στην οικονομική δημοσιογραφία, το πρώτο
βραβείο ErnstSchneider-Preise, είναι η Ελληνογερμανίδα
δημοσιογράφος Ελένη Κλότσικας. H βράβευση αποκτά ακόμα μεγαλύτερη
σημασία αν αναλογιστούμε ότι προέρχεται από την Ενωση Βιομηχάνων
και το Εμπορικό Επιμελητήριο της Γερμανίας και ότι οι συνυποψήφιοι
είχαν «σκληροπυρηνική» γερμανική θεματολογία. «Οδηγούσα πέρυσι το
καλοκαίρι, όταν άκουσα τυχαία την εκπομπή: σταμάτησα το αυτοκίνητο
σ’ ένα πάρκινγκ για να παρακολουθήσω προσεκτικά μέχρι τέλους τις
διηγήσεις των Ελλήνων», ανέφερε χαρακτηριστικά ο παρουσιαστής των
βραβείων. Την ωριαία εκπομπή της Ελένης συντόνισε η Marita Knipper,
ενώ ο σκηνοθέτης Michael Wehrhan έδωσε στις αφηγήσεις δραματουργικό
τόνο.
«Μέχρι και το 2010 οι συνειρμοί εδώ για την Ελλάδα ήταν μόνο
θετικοί: ήλιος, θάλασσα και ξεγνοιασιά», αναφέρει στην «Κ» η Ελένη,
που μετακόμισε στην Αθήνα από τον Μάρτιο έως τον Ιούλιο του 2012
για να πραγματοποιήσει έρευνα πεδίου. «Είχε προηγηθεί μια πολύ
επιθετική στάση από μέρος των γερμανικών μέσων», προσθέτει η
37χρονη, κόρη Ελληνα και Γερμανίδας. «Αποφάσισα, λοιπόν, να
ανακαλύψω μόνη μου πού βρίσκεται η αλήθεια και από πού ξεκινάει η
προπαγάνδα εις βάρος των Ελλήνων».
Φτάνοντας στην αθηναϊκή πρωτεύουσα η Ελένη ένιωσε αρχικά
ανακούφιση. «Εκ πρώτης όψεως, η Αθήνα μου φάνηκε μια χαρούμενη και
ασφαλής πόλη, απείχε από την εικόνα της φλεγόμενης Αθήνας που
αναμετέδιδαν τα Μέσα στη Γερμανία». Μια διεισδυτικότερη, όμως,
ματιά έφερε στην επιφάνεια το πλήθος των προβλημάτων.
«Συνειδητοποίησα, συν τω χρόνω, ότι αυτοί που διαμαρτύρονται
περισσότερο δεν είναι απαραίτητα εκείνοι που επλήγησαν περισσότερο
από την κρίση», σχολιάζει η Ελένη, «πίσω από ερμητικά κλειστές
πόρτες κρύβεται πολλή φτώχεια και απελπισία». Μεγάλη, όμως,
εντύπωση της έκανε «ο βαθμός ανοχής που είχατε αναπτύξει έναντι της
διαφθοράς, εμείς στη Γερμανία με τόσο σκανδαλώδεις συμπεριφορές θα
είχαμε ξεσηκωθεί».
Το ελληνικό της όνομα, η γνώση της γλώσσας και της κουλτούρας της
χώρας συνέβαλαν ώστε οι συνεντευξιαζόμενοι να ανοίξουν τα «χαρτιά»
αλλά και τις καρδιές τους. «Παρά τα δυσθεώρητα προβλήματα που
αντιμετωπίζουν οι Ελληνες στην καθημερινότητά τους παραμένουν πιο
γενναιόδωροι από τους Γερμανούς», καταλήγει η Ελένη με μια διάθεση
(αυτο)κριτικής.
