7.18 π.μ.
Το ξυπνητήρι μέσα στην κοιλίτσα της γάτας μου, της Νίτσας, χτυπάει την ίδια ώρα καθημερινές και αργίες. Με το ποδαράκι της μου κοπανάει τη μύτη μέχρι να σηκωθώ, σκουντουφλώντας, και να την ταΐσω. Το δικό μου εσωτερικό ρολόι έχει χαλάσει εδώ και χρόνια. Ή κάποιος μοχθηρός το σκάλισε και μεταμορφώθηκα σε ζόμπι της νύχτας. Δίνω μικρή παράταση στον ύπνο μου.
9 π.μ.
Η πρώτη μου κίνηση είναι να φτιάξω μια πολύ μεγάλη κούπα μαύρο τσάι. Καθώς απολαμβάνω το άρωμα και τη γεύση του, κοιτάζω τα μηνύματά μου και περιφέρομαι για λίγο στα μουσικά πόρταλ, στα διαδικτυακά περιοδικά και στο fb. Χρειάζομαι λίγο χρόνο χαλαρότητας πριν αρχίσει ο μαραθώνιος της ημέρας. Είπαμε, δεν είμαι πρωινός τύπος.
10 π.μ.
Καλημερίζω τα λουλούδια στο μπαλκόνι μου – γεράνια, λαντάνες, βασιλικός, μπουκαμβίλιες, γαρδένια, μπουγαρίνι. Με τις μυρωδιές από τον διπλανό φούρνο να μου σπάνε τη μύτη, χαζεύουμε μαζί με τη Νίτσα τον κόσμο που μπαινοβγαίνει με ψωμάκια, κουλούρια και καφεδάκια. Αρκετά τεμπέλιασα, ώρα να στρωθώ στη δουλειά. Οταν το πρόγραμμα προβλέπει μετάφραση, δουλεύω ακούγοντας παράλληλα μουσική. Καινούργιες κυκλοφορίες ή ολόκληρες δισκογραφίες, για να ξεσκονίσω και να αρχειοθετήσω στο μυαλό μου κάποια πράγματα: Μ’ αρέσει ακόμη η PJ Harvey; Προτιμώ τα παλιά της; Πώς είναι ο δεύτερος δίσκος του Dylan, που διασκευάζει Frank Sinatra; Ολα αυτά όταν βρίσκομαι το πρώτο χέρι της μετάφρασης. Από το δεύτερο και μετά χρειάζομαι απόλυτη ησυχία, για να ακούω στο μυαλό μου τον ήχο των λέξεων. Το ίδιο και όταν γράφω δικά μου κείμενα, όπως συμβαίνει αυτή την εποχή. Οι ήρωές μου συνομιλούν δυνατά στο μυαλό μου, αν και υπάρχουν φορές που νιώθω ένα συγκεκριμένο τραγούδι να συνοδεύει τη δράση ή τις σκέψεις τους. Τότε κάνω εξαίρεση και ακούω το σάουντρακ της σκηνής αυτής.
2 μ.μ.
Η ωραιότερη ώρα της ημέρας. Πηγαίνω στο κολυμβητήριο του Πανιωνίου, που απέχει πέντε λεπτά από το σπίτι μου. Κολυμπάω μία ώρα, τρεις φορές την εβδομάδα, και το μυαλό μου ταξιδεύει ελεύθερο καθώς κοιτάζω τα σύννεφα που ταξιδεύουν, τα πουλιά που πετούν σε σχηματισμό ή ένα αεροπλάνο πολύ ψηλά. Πού πηγαίνει; Φτιάχνω μια μικρή ιστορία για έναν επιβάτη και μετά την ξεχνάω. Εκεί, μέσα στο νερό, εμπνέομαι τις λύσεις για τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της πλοκής που αντιμετωπίζω στο γράψιμο.
3 – 5 μ.μ.
Φαγητό, χαλάρωση, λίγο διάβασμα, ένας μικρός εικοσάλεπτος ύπνος. Και μουσική. Συνήθως κάτι καινούργιο που θέλω να μελετήσω πιο προσεκτικά.
5 – 7 μ.μ.
Μικρές εξωτερικές δουλειές στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Ζω εδώ από το 1970 – έχει γίνει το «χωριό» μου. Περνάω από τα μαγαζιά των φίλων μου για κουβέντα και ενημέρωση περί μουσικής και βιβλίων. Συνήθεις στάσεις στο δισκάδικο Record House, στο βιβλιοπωλείο Κουκίδα, στο εδωδιμοπωλείο Μελίρρυτο. Μ’ αρέσει να ψωνίζω από τη γειτονιά μου, απολαμβάνω τα χρώματα και τη φασαρία της πλατείας, τις τυχαίες συναντήσεις με παλιούς γνωστούς.
8 μ.μ.
Επιστροφή στη δουλειά, όταν δεν έχω προγραμματίσει κάποια έξοδο. Συνήθως τότε ξαναπιάνω τα δικά μου γραψίματα. Διαβάζω όσα έχω φτιάξει, συμπληρώνω, διορθώνω, πετάω. Δεν έχω τηλεόραση, με αποσυντονίζει το χάος που εκπέμπει. Ο,τι σημαντικό συμβαίνει, το μαθαίνω από το Διαδίκτυο και από την επικοινωνία με φίλους.
11 μ.μ.
Το μυαλό μου είναι πολύ διαυγές αυτή την ώρα και αποδίδει περισσότερο. Δουλεύω ως τη 1 π.μ. περίπου. Το επόμενο δίωρο είναι αφιερωμένο αποκλειστικά σε μένα. Διαβάζω ένα από τα αμέτρητα βιβλία της στοίβας των αδιάβαστων. Αγοράζω πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορώ να καταναλώσω. Ο,τι δεν μ’ ενδιαφέρει να το κρατήσω στη βιβλιοθήκη μου, το αγοράζω σε e-book (Το ομολόγησα!). Και βλέπω ταινίες, κυρίως παλιά νουάρ ή νεο-νουάρ. Είναι μία από τις αδυναμίες μου. Κατά τις 3 π.μ., με τα χίλια ζόρια πείθω τον εαυτό μου να κλείσει το φως – αφού πάρω το iPod για να με νανουρίσει. Η Νίτσα κοιμάται ήδη στα πόδια μου.
* Το μυθιστόρημα της Χίλντας Παπαδημητρίου «Εχουν όλοι κακούς σκοπούς» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Το νέο της βιβλίο αναμένεται το προσεχές φθινόπωρο.
