Του Νίκου Παπαχρήστου
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (κατά κόσμον Χρήστος Παρασκευαΐδης)
γεννήθηκε στο μαιευτήριο Eλενα, στην Αθήνα το 1939. Ο πατέρας του
Κωνσταντίνος ήταν έμπορος και η μητέρα του Βασιλική, όπως ο ίδιος
την περιέγραφε, ήταν «μια απλή και χαριτωμένη γυναίκα, που
κουβαλούσε στην πλάτη της τα τραγικά βιώματα του ξεριζωμού». Και οι
δύο γονείς του ήταν πρόσφυγες από την Αδριανούπολη. Τα πρώτα δύο
χρόνια της ζωής του τα πέρασε στην Ξάνθη, όπου ήταν εγκατεστημένη η
οικογένειά του. Η γερμανική εισβολή στη βόρεια Ελλάδα το 1941
ξεριζώνει για δεύτερη φορά την οικογένεια Παρασκευαΐδη. Νέος τόπος
εγκατάστασής της η περιοχή της Κυψέλης στην Αθήνα.
πηγή: www.ecclesias.gr
Ο πόλεμος τελειώνει. Ο Κωνσταντίνος επιστρέφει στην Ξάνθη, όπου
την περίοδο του εμφυλίου διορίζεται δήμαρχος. Στην Αθήνα παραμένει
η Βασιλική με τα δύο τους παιδιά, τον σχεδόν 20χρονο Γιάννη και τον
μικρό Χρηστάκη. Ποδήλατο, κρυφτό και μπάλα με τα άλλα παιδιά στις
αλάνες της Κυψέλης ήταν μέρος της καθημερινότητας του βενιαμίν της
οικογένειας. Παράλληλα όμως αφιέρωνε σημαντικό χρόνο στο διάβασμα
των αγαπημένων του «Κλασικών εικονογραφημένων» και κυρίως στην
ενορία του, την Αγία Ζώνη Κυψέλης. Αγαπούσε την Εκκλησία, ενώ στο
σπίτι του συνήθιζε να μιμείται τους ιερείς, πραγματοποιώντας τη
δική του «θεία λειτουργία».
Μεγαλώνοντας, η κλίση του προς την ιεροσύνη άρχισε να γίνεται
πιο σαφής, περισσότερο έντονη. Την πορεία αυτή ενθάρρυνε και η
βαθύτατα θρησκευόμενη μητέρα του. Αρχισε να μαθαίνει την ψαλτική. Η
βυζαντινή μουσική τον ενθουσίαζε. Ηταν καλλίφωνος και σύντομα η
ενορία του τον προσέλαβε, προσφέροντάς του ένα μικρό χαρτζιλίκι. Με
αυτά τα λιγοστά χρήματα, όπως ο ίδιος είχε εξομολογηθεί πολλές
φορές, πλήρωνε τα δίδακτρά του για τα μαθήματα αγγλικών, γαλλικών
αλλά και το ωδείο.
Ο πατέρας του όμως ήθελε το καλύτερο για τον μικρότερο γιο του.
Να σπουδάσει για να γίνει δικηγόρος, δικαστής ή πανεπιστημιακός
καθηγητής. Τον ενέγραψε στη Λεόντειο Σχολή. Τα δίδακτρα υψηλά, τα
οικονομικά της οικογένειας περιορισμένα. Για την κάλυψη των εξόδων
φοίτησής του, συνέδραμαν τόσο ο πατέρας του όσο και ο αδελφός του
Γιάννης, που στο μεταξύ είχε προσληφθεί στο υπουργείο Παιδείας. Ο
Χρήστος ήταν πολύ καλός και αγαπητός μαθητής. Κοινωνικός και με
χιούμορ έκανε φιλίες χωρίς, ωστόσο, ποτέ να απομακρύνεται από την
ενορία του.
www.kathimerini.gr
