Ζαν: Τι τραβάμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι.
Nταρκ: Εμείς;
– Ναι, γιατί, δεν θεωρείς τον εαυτό σου δημοσιογράφο;
– Οχι με τη στενή έννοια. Περισσότερο θα συστηνόμουν ως επαγγελματίας περίεργη.
– Κουτσομπόλα δηλαδή. Πες το, μην ντρέπεσαι.
– Ως ένας άνθρωπος που λατρεύει την παρατήρηση και τον σχολιασμό. Τώρα που το σκέφτομαι, είμαι αρκετά κοντά στη επιστήμη της κοινωνιολογίας.
– Μάλιστα… Ο,τι νομίζεις. Δεν θέλω να στο χαλάσω αυγουστιάτικα.
– Τι ήθελες να πεις όμως;
– Ηθελα να πω ότι με το να μην υπάρχουν ειδήσεις, σοβαρά νέα τουλάχιστον από τον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, αναγκαζόμαστε να αναπαράγουμε γεγονότα που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα έβλεπαν ποτέ το φως της δημοσιότητας.
– Ακούω…
– Να, για παράδειγμα, τέσσερα λεπτά αφιέρωσε μεγάλο αθηναϊκό κανάλι στη γιορτή της φασολάδας στο Κουμαρίτσι του Δήμου Λαμίας.
– Φασολάδα καλοκαιριάτικα; Αν είναι δυνατόν! Δεν βρίσκεις καν σέλινο αυτή την εποχή.
– Μα, δεν ήταν αυτό το πικάντικο της ιστορίας. Αλλά αυτός που βρέθηκε στην εκδήλωση και χόρεψε ένα λεβέντικο τσάμικο. Και μόνο για τον χορό, τώρα που το σκέφτομαι, του αξίζουν πολλά μπράβο. Διότι δεν είναι καθόλου εύκολο να διαθέτεις ευκινησία μετά την κατανάλωση φασολάδας.
– Ποιος ήταν ο κύριος;
– Ο Απόστολος Γκλέτσος. Δήμαρχος Στυλίδας. Βεβαίως, δεν έμεινε μόνο στο τσάμικο, το διερεύνησα το θέμα και διάβασα σε τοπικές λαμιακές ιστοσελίδες ότι με το που έφτασε στο Κουμαρίτσι, άναψε ένα κερί στην εκκλησία του χωριού, την Αγία Παρασκευή.
– Και χορευταράς και θρήσκος. Μπράβο. Γνωρίζεις αν είχε πάει και στο φεστιβάλ τσακώνικης μελιτζάνας στο Λεωνίδιο;
– Οχι, δεν έχω τέτοια πληροφόρηση, αλλά δεν νομίζω. Διότι η ιδιοσυγκρασία του Απόστολου είναι πιο κοντά στη φασολάδα παρά στο παπουτσάκι και το ιμάμ.
– Μμμμ…
– Πάντως αν πήγαινα ποτέ σε ένα απ’ αυτά τα φεστιβάλ –τα οποία ξέρεις πόσο σνομπάρω–, θα ήταν στου φιστικιού στην Αίγινα.
– Φαντάζομαι λόγω πολιτικών προσωπικοτήτων που πηγαινοέρχονται στο νησί.
– Εχει ενδιαφέρον να συναντάς ανθρώπους που καθορίζουν τις τύχες σου σε χαλαρές στιγμές. Γίνονται πιο «γήινοι», πιο «προσιτοί»…
– Να μου λείπει. Δεν θέλω να συναντήσω κανέναν. Ούτως ή άλλως είναι σαν να τους συναντώ καθημερινά με όλα αυτά που πληρώνω πανάκριβα. Πάω στο σούπερ μάρκετ, τους «συναντώ», πάω να πιω ένα ποτό, τους «συναντώ». Μου φέρνουν τον λογαριασμό και είναι σαν να μου φέρνουν τη φωτογραφία τους.
– Ούτε τον Γιάνη;
– Ούτε.
– Τότε γιατί βρήκα στην τσάντα θαλάσσης σου το «WOW»;
– Με προσβάλλει και με λυπεί αφάνταστα αυτή η παραβίαση της ιδιωτικότητάς μου.
– Εψαχνα το Καροτέν. Και σε τελική ανάλυση θα έπρεπε να ντρέπεσαι να διαβάζεις το κόμικ με τον θαρραλέο σούπερ ήρωα V που έβγαλε τη γλώσσα στην εξουσία. Τι άλλο θα δούμε… Πότε θα γίνει επιτέλους ένα Vrexit να ηρεμήσουμε. Δεν έχει τελειωμό η Βαρουφακιάδα. Βρίσκεται παντού! Σε λίγο θα βγάλουν και παγωτό ξυλάκι V που θα το τρως και θα λες «ουάου».
– Είσαι υπερβολική.
– Καθόλου. Είμαι κουρασμένη, εξαντλημένη και απαισιόδοξη. Να σκεφτείς, ούτε μια Επίδαυρο, μεγάλη ή μικρή, δεν πήγα φέτος.
– Πάντως η Μαρκέλλα, που πήγε στη «Λυσιστράτη», έφυγε τρέχοντας.
– Μα τι καταλαβαίνει αυτή η γυναίκα από αρχαία τραγωδία… Ο μόνος λόγος που πηγαίνει είναι για να τη δουν, πράγμα όχι και τόσο δύσκολο μ’ αυτό το μαλλί «φούρνου».
– Εφριξε, μου είπε, από το γυμνό και τις βωμολοχίες, γιατί είχε μαζί την ανιψιά της επτά χρόνων. Την πήρε και έφυγαν άρον άρον.
– Εγώ δεν βρίσκω τίποτα κακό στο γυμνό.
– Eξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Οταν η συζήτηση φτάνει στο γυμνό, θυμάμαι κάτι έκτακτο που είχα διαβάσει: «Η γυναίκα μου φοβάται το σκοτάδι. Από τότε που με είδε γυμνό, φοβάται το φως».
