«Δόξα τω Θεώ, πετάξαμε από πάνω μας το σύνδρομο του Βιετνάμ μια
για πάντα» είχε δηλώσει θριαμβευτικά ο πατήρ Μπους μετά τον πρώτο
πόλεμο κατά του Ιράκ, το 1991. Μια από τις πιο κλασικές εκδηλώσεις
αυτού του συνδρόμου ήταν η ψυχονευρωτική άρνηση της πραγματικότητας
από την πλευρά του στρατιωτικο- βιομηχανικού συμπλέγματος, του
τύπου: «Ας μας άφηναν οι πολιτικοί να κάνουμε τη δουλειά μας όπως
ξέρουμε και θα νικούσαμε εύκολα τους κόκκινους»!
Υπό αυτό το πρίσμα, η αυθάδεια του στρατηγού Μακρίσταλ έναντι
της πολιτικής ηγεσίας αποτελεί ανησυχητικό σύμπτωμα παλινδρόμησης:
Το Αφγανιστάν μπορεί να μην είναι Βιετνάμ (και οι Ταλιμπάν ασφαλώς
δεν έχουν τίποτα το κοινό με τους Βιετκόγκ), απειλεί όμως να
προκαλέσει υποτροπή του «συνδρόμου της πραιτωριανής φρουράς» στους
κόλπους της αμερικανικής στρατιωτικής ηγεσίας. Αυτό επισημαίνει, με
άρθρο του στην Washington Post, ο Αντριου Μπάσεβιτς, απόστρατος
αξιωματικός και καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βοστώνης.
«Οι παρατεταμένοι πόλεμοι είναι επικίνδυνοι για τη δημοκρατία»
επισημαίνει ο Μπάσεβιτς, υπενθυμίζοντας τον αφορισμό του στρατηγού
Μάρσαλ κατά τον οποίο «μια δημοκρατία δεν μπορεί να διεξάγει
επταετή πόλεμο». Ο Μπάσεβιτς, ένας στρατιώτης που έγινε ιστορικός,
σημειώνει ότι «στην πορεία της Ιστορίας παρόμοιες περιστάσεις
εξέθρεψαν τη λογική των πραιτωριανών, όπου οι πολεμιστές
αναπτύσσουν τον ναρκισσισμό της ηθικής υπεροχής και γίνονται
ανυπόμονοι με τις αποτυχίες εκείνων που οφείλουν να
υπερασπίζονται», δηλαδή των πολιτικών.
Κατά τον Αμερικανό ακαδημαϊκό, το περιστατικό Μακρίσταλ κρούει
τον κώδωνα του κινδύνου, επιβεβαιώνοντας ότι οι παρατεταμένοι
πόλεμοι της κυβέρνησης Μπους έχουν οδηγήσει σε μια επικίνδυνη
αυτονόμηση μερίδας του στρατού έναντι της πολιτικής ηγεσίας, σε
τέτοιο σημείο, ώστε ένας στρατηγός να τολμά να κριτικάρει δημόσια
τον πρόεδρο της χώρας και να λοιδορεί τον αντιπρόεδρο. Οτι ένα
τέτοιο άρθρο δημοσιεύεται στην πολύ σοβαρή και μετρημένη Washington
Post ασφαλώς δεν είναι τυχαίο.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
