«Αίφνης, οι πολιτικές δυνάμεις που μετέτρεψαν, τα τελευταία 30
χρόνια, τη Γηραιά Ηπειρο σε μια μεγάλη αγορά, αενάως διευρυνόμενη,
προτείνουν μια Ευρώπη της «αλληλεγγύης», «ανθρώπινη», «κοινωνική».
Ωστόσο, αν σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι και συντηρητικοί συγκρούονται
στο εσωτερικό κάθε χώρας, ψηφίζουν μαζί στις περισσότερες
ψηφοφορίες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και μοιράζονται μεταξύ τους
τα πόστα της Κομισιόν».
Αυτά γράφει στο τελευταίο τεύχος της Le Monde Diplomatique ο
διευθυντής της Σερζ Αλιμί, προσπαθώντας να εξηγήσει την αποχή-ρεκόρ
από τις ευρωεκλογές, την οποία προεξοφλούν οι δημοσκοπήσεις. Τυπικό
σύμπτωμα συγκυβέρνησης, η προαναγγελθείσα επανεκλογή του
κεντροδεξιού Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο ως προέδρου της Κομισιόν, ακόμη
και αν επικρατήσουν οι σοσιαλιστές στις ευρωεκλογές. «Κάνει
εξαιρετική δουλειά και θέλω να πω ξεκάθαρα ότι θα τον
υποστηρίξουμε», δήλωσε ο Γκόρντον Μπράουν, ακολουθούμενος από τον
Χοσέ Λουίς Θαπατέρο.
Μαοϊκός στα φοιτητικά του χρόνια, ο Μπαρόζο ξεπέρασε γρήγορα τις
παιδικές αρρώστιες για να ενταχθεί στο δεξιό Λαϊκό Κόμμα της
Πορτογαλίας, ήδη το 1980, και να αναδειχθεί πρωθυπουργός το 2002.
Προκάλεσε κύμα λαϊκών αντιδράσεων με τις ριζοσπαστικά αντιλαϊκές
μεταρρυθμίσεις του, για τις οποίες ανταμείφθηκε από τις δύο μεγάλες
πολιτικές οικογένειες με το αξίωμα του προέδρου της Κομισιόν.
Στα επιτεύγματα της προεδρίας του συγκαταλέγεται η διαβόητη
οδηγία Μπόλκεσταϊν για την απελευθέρωση των υπηρεσιών. Ως
πρωθυπουργός της Πορτογαλίας είχε φιλοξενήσει το περίφημο πολεμικό
συμβούλιο στις Αζόρες, ενόψει του «σοκ και δέος» στο Ιράκ, με τους
Μπους, Μπλερ και Αθνάρ. «Η Ευρώπη που θέλω δεν είναι η Ευρώπη που
θα διευθύνεται από τον κ. Μπαρόζο μαζί με τους φίλους του Σαρκοζί
και Μπερλουσκόνι», δήλωσε η επικεφαλής των Γάλλων Σοσιαλιστών,
Μαρτίν Ομπρί, αλλά ποιος την ακούει;
