Ο τεράστιος αστεροειδής που έπεσε στη Γη και σήμανε την αρχή για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν από 66 εκατ. χρόνια δεν ήταν ο μόνος, όπως αποκαλύπτουν νέα επιστημονικά στοιχεία. Φαίνεται πως μια δεύτερη διαστημική πέτρα έπεσε περίπου την ίδια εποχή λίγο έξω από τις ακτές της δυτικής Αφρικής, δημιουργώντας έναν μεγάλο κρατήρα.
Η επιστημονική ομάδα που δημοσίευσε τα ευρήματά της στο περιοδικό Nature σχολιάζει ότι πρέπει να ήταν ένα «καταστροφικό γεγονός», που δημιούργησε ένα τσουνάμι ύψους τουλάχιστον 800 μέτρων, το οποίο σάρωσε τον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο δρ Ουιστνέαν Νίκολσον από το Πανεπιστήμιο Εριοτ-Βατ στο Εδιμβούργο ανακάλυψε πρώτη φορά τον κρατήρα Ναδίρ το 2022, όμως, για καιρό τον επισκίαζε ένα σύννεφο αμφιβολίας σχετικά με το πώς δημιουργήθηκε ο κρατήρας.
Πλέον, ωστόσο, ο δρ Νίκολσον και οι συνεργάτες του είναι βέβαιοι πως το ρήγμα βάθους 9 χιλιομέτρων προκλήθηκε από αστεροειδή που χτύπησε τον πάτο της θάλασσας. Βέβαια, προσώρας, αδυνατούν να προσδιορίσουν την ακριβή χρονολογία του γεγονότος και δεν μπορούν να πουν με βεβαιότητα εάν το ουράνιο σώμα έπεσε στη Γη πριν ή μετά τον αστεροειδή που άφησε το αποτύπωμα ακτίνας 180 χιλιομέτρων στο Μεξικό, γνωστό και ως «κρατήρας Τσιξουλούμπ». Ο εν λόγω αστεροειδής είναι και αυτός που κατέστρεψε τη βασιλεία των δεινοσαύρων. Λένε όμως ότι ο μικρότερος βράχος κατά πάσα πιθανότητα έπεσε προς το τέλος της Κρητικής περιόδου, όταν οι δεινόσαυροι είχαν ήδη αρχίσει να εξαφανίζονται. «Φανταστείτε ο αστεροειδής να χτυπάει τη Γλασκώβη κι εσείς να βρίσκεστε στο Εδιμβούργο, περίπου 50 χιλιόμετρα μακριά. Η μπάλα φωτιάς θα είναι τόσο μεγάλη που όλα τα δέντρα του Εδιμβούργου θα καούν αμέσως», τόνισε ο δρ Νίκολσον.
Μια αφάνταστα ηχηρή ριπή αέρα πρέπει να ακολούθησε την πρόσκρουση. Υστερα από αυτό, και σε μεγάλη ακτίνα, σημειώθηκαν σεισμικές δονήσεις ύψους τουλάχιστον 7 Ρίχτερ. Τεράστιες ποσότητες νερού πετάχτηκαν με τη μία έξω από τον ωκεανό και όσες προσγειώθηκαν σε χερσαίες εκτάσεις δημιούργησαν εντυπωσιακά αποτυπώματα στο έδαφος.
Είναι εξαιρετικά απίθανο τόσο μεγάλοι αστεροειδείς (ή μετεωρίτες) να εμφανιστούν στο ηλιακό μας σύστημα και μάλιστα να κατευθυνθούν προς τη Γη μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Και οι ερευνητές δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί ο Γαλάζιος Πλανήτης χτύπηθηκε από δύο.
Ο αστεροειδής που δημιούργησε τον κρατήρα Ναδίρ πρέπει να είχε πλάτος περίπου 450-500 μ. και οι επιστήμονες υπολογίζουν πως προσέκρουσε στη Γη με ταχύτητα 72.000 χιλιομέτρων την ώρα.
Η πλησιέστερη καταγεγραμμένη ανθρώπινη εμπειρία τέτοιου είδους καταγράφεται από τη φυλή Τουνγκούσκα το 1908, όταν ένας αστεροειδής πλάτους 50 μέτρων εξερράγη στον ουρανό πάνω από τη Σιβηρία. Ο αστεροειδής Ναδίρ είχε περίπου το μέγεθος του αστεροειδούς Μπένου, ενός τεράστιου βράχου που θεωρείται το πιο επικίνδυνο αντικείμενο που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε τροχιά γύρω από τη Γη.
Σύμφωνα με τα μοντέλα πρόβλεψης της NASA, η πιθανότερη ημερομηνία κατά την οποία ο Μπένου θα μπορούσε να χτυπήσει τη Γη είναι στις 24 Σεπτεμβρίου 2182. Οι πιθανότητες, πάντως, υπολογίζονται σε 1 προς 2.700.
Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν έχει πέσει αστεροειδής τέτοιου μεγέθους και οι επιστήμονες πρέπει να μελετούν διαβρωμένους κρατήρες στο έδαφος ή και στην επιφάνεια άλλων πλανητών προκειμένου να υπολογίσουν τον πιθανό αντίκτυπό τους.
Για να καταλάβει καλύτερα τον κρατήρα Ναδίρ, που βρίσκεται λίγο έξω από τις ακτές της Γουινέας, ο Νίκολσον χρησιμοποίησε υψηλής ανάλυσης τρισδιάστατα ψηφιακά δεδομένα από την εταιρεία γεωφυσικού εξοπλισμού TGS.
