Οι θυελλώδεις αισθηματικές σχέσεις αποδεικνύουν ότι ο δρόμος της πραγματικής αγάπης είναι συνήθως στρωμένος με προβλήματα. Η Bεατρίκη και ο Βενέδικτος στην κωμική όπερα του Μπερλιόζ καβγάδιζαν για τους φίλους τους, η Ελίζαμπεθ και ο κύριος Ντάρσι, στο αριστουργηματικό έργο της Τζέιν Οστιν «Περηφάνια και Προκατάληψη», μάλωναν για διάφορα θέματα «εθιμοτυπίας και καλών τρόπων», ενώ ο Παντς και η Τζούντι, στο λαϊκό βρετανικό κουκλοθέατρο, για ένα μωρό και ενίοτε για… λουκάνικα.
Ομως μία μελέτη, η οποία πραγματοποιήθηκε από τον Μπραντ Μπούσμαν του πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο και δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences, δείχνει ότι οι ομηρικοί αυτοί καβγάδες που τόσο όμορφα απέδωσε η λογοτεχνία θα μπορούσαν να μην έχουν γίνει, αν τα μέλη των ζευγαριών απλά είχαν γευματίσει καλύτερα.
Μελέτη σε 107 ζευγάρια
Ο δρ Μπούσμαν μελέτησε 107 ζευγάρια, τα οποία ήταν παντρεμένα, κατά μέσο όρο, δώδεκα χρόνια και αναζήτησε να βρει τη σχέση που συνέδεε τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα των εθελοντών και την αγαπησιάρικη συμπεριφορά τους (ή μάλλον καλύτερα την απουσία τέτοιας τρυφερότητας) προς το έτερόν τους ήμισυ. Για να το πετύχουν οι ερευνητές αρχικά ζήτησαν από τους εθελοντές να αξιολογήσουν τη συζυγική τους σχέση για να δημιουργήσουν μία βάση αναφοράς και στη συνέχεια, επί τρεις εβδομάδες, με αιμοληψίες μετρούσαν τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα τους.
Ταυτόχρονα ζήτησαν από τους εθελοντές να ολοκληρώσουν δύο λίαν αποκαλυπτικές ασχολίες.
Κατ’ αρχήν, κάθε εθελοντής έπρεπε κάθε απόγευμα να καρφιτσώνει καρφίτσες σε μία πάνινη κούκλα που υποτίθεται ότι ήταν το ομοίωμα του ή της συζύγου του. Συνολικά κάθε εθελοντής είχε στη διάθεσή του 51 καρφίτσες.
Στο τέλος του πειράματος οι εθελοντές κλήθηκαν να παίξουν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι όπου υποτίθεται ότι είχαν αντίπαλο τον σύντροφό τους αν και στην πραγματικότητα έπαιζαν εναντίον του ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Οι ερευνητές τους είχαν πει ότι αν κέρδιζαν τον πρώτο γύρο του παιχνιδιού θα ελάμβαναν αντί άλλου βραβείου το δικαίωμα να «βασανίσουν» τον σύντροφό τους με κάποιο ιδιαίτερα δυσάρεστο ήχο, όπως αυτόν που κάνει μία κιμωλία που σέρνεται στον μαυροπίνακα ή αυτόν της σειρήνας ενός νοσοκομειακού στην ένταση και τη διάρκεια που οι ίδιοι θα επέλεγαν.
Τα αποτελέσματα
Και οι δύο αυτές ασκήσεις έδειξαν ότι τελικά τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα είναι αυτά που καθορίζουν πόσο ενοχλητικό θεωρούμε τον σύντροφό μας και πόσο θέλουμε να τον «τιμωρήσουμε». Tα περισσότερα ζευγάρια δεν έδειξαν ιδιαίτερη όρεξη ή τάση να τιμωρήσουν το έτερόν τους ήμισυ, όταν τους ζητήθηκε να τοποθετήσουν καρφίτσες στην πάνινη κούκλα, αν και οι γυναίκες χρησιμοποίησαν περισσότερες καρφίτσες απ’ ό,τι οι άνδρες. Ο μέσος αριθμός καρφιτσών που τοποθετούσαν ανά νύχτα ήταν 1,35, με τις 51 να καρφώνονται μόνο σε τρεις περιπτώσεις.
Ομως για κάθε άτομο ο αριθμός των καρφιτσών που τοποθέτησε μέσα σε ένα βράδυ είχε άρρηκτη σχέση με τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα.
Παρομοίως, όσοι είχαν χαμηλό μέσο όρο επιπέδων γλυκόζης κατά τη διάρκεια των τριών εβδομάδων του πειράματος επέλεξαν μεγαλύτερης διάρκειας και έντασης ήχους για να «τιμωρήσουν» τον σύντροφό τους συγκριτικά με όσους είχαν υψηλότερα επίπεδα.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι συνδέονται τα επίπεδα γλυκόζης και η ανεκτικότητα για το έτερόν μας ήμισυ και την ενοχλητική συμπεριφορά του, χωρίς, ωστόσο, να σημαίνει ότι υπάρχει σχέση αιτίου και αιτιατού, ιδιαίτερα στην περίπτωση του τεστ, όπου τα υψηλότερα ή χαμηλότερα επίπεδα γλυκόζης επί μία μακρά περίοδο μπορεί να αντικατοπτρίζουν κάτι πολύ πιο σημαντικό για τον άνθρωπο που εξετάζεται. Ωστόσο, ίσως ένα από τα «μυστικά» ενός επιτυχημένου γάμου να επιβάλλει να φάτε προτού τσακωθείτε.
