Divercity
ΕΙΝΑΙ ΝΕΟΙ, ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΙ
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΔΥΟ ΓΡΑΦΕΙΑ: ΕΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΕΝΑ
ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ. ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΔΙΑΣΕΙ ΥΠΕΡΟΧΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΚΑΙ
ΕΧΟΥΝ ΦΙΓΟΥΡΑΡΕΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ WALLPAPER. ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ MIES VAN DER ROHE 2013 ΜΙΛΗΣΑΜΕ
ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΤΙΡΙΑ ΤΗΣ.
Τρίτη 4 Ιουνίου 2013
Φωτογραφία Αννα Σταθάκη
Ο Νικόλας Τραβασάρος είναι ένας άνθρωπος αεικίνητος. Ταξιδεύει
διαρκώς μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου -εκεί όπου έχει την έδρα του το
Divercity London-, και όταν βρίσκεται εδώ η ατζέντα του είναι
υπερφορτωμένη με επαγγελματικές συναντήσεις. Κανονίσαμε λοιπόν το
ραντεβού μας αρκετές εβδομάδες νωρίτερα, στο γραφείο του
Κολωνακίου, και μάλιστα με απόκλιση δεκαλέπτου. Το όνομα των
Divercity -της δυναμικής και ταλαντούχας αρχιτεκτονικής ομάδας που
αποτελείται από τον Νικόλα Τραβασάρο, τον αδερφό του Δημήτρη και τη
Χριστίνα Αχτύπη, επίσης εγκατεστημένη στο Λονδίνο- εμφανίζεται
συχνά στον Τύπο, ελληνικό και ξένο. Η πιο πρόσφατη αναφορά του
περιοδικού Wallpaper σε αυτούς αφορούσε μια κατοικία στο Ψυχικό η
οποία ολοκληρώθηκε πέρυσι και υπήρξε υποψήφια για τα βραβεία Mies
van der Rohe 2013. Εχουν προηγηθεί πολλές ακόμη δημοσιεύσεις για
δύο πολυβραβευμένες διεθνώς δουλειές τους: το Santorini Grace Hotel
(shortlisted στα World Architecture Festival Awards, 2011) που
σχεδιάστηκε σε συνεργασία με το αρχιτεκτονικό γραφείο Mplusm, και
το Kinsterna Hotel & Spa (European Hotel Design Awards UK,
2010). Στην Ελλάδα οι Divercity συζητήθηκαν πολύ με αφορμή τη
μετατροπή σε κατοικίες του κτιρίου Δοξιάδη στο Κολωνάκι, ενός από
τα πιο εμβληματικά δείγματα αρχιτεκτονικής της Αθήνας. Επίσης
συμμετέχουν στη σύμπραξη γραφείων Architecture 3, η οποία είναι
μέλος της κοινοπραξίας «Φάληρο 2014» που σχεδίασε τη μελέτη
ανάπλασης του Φαληρικού όρμου βασισμένη στο concept του μεγάλου
Ιταλού αρχιτέκτονα Ρέντσο Πιάνο.
Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι νεαροί αρχιτέκτονες -ο μέσος όρος
ηλικίας τους δεν ξεπερνά τα 35 χρόνια-, οι οποίοι εν μέσω κρίσης
εξακολουθούν να διευρύνουν το πορτφόλιό τους με καινούργιους
Ελληνες και διεθνείς πελάτες; Οταν ρώτησα τον Νικόλα Τραβασάρο πώς
διάλεξε το επάγγελμά του, μου απάντησε: «Εγινα αρχιτέκτονας επειδή
προέρχομαι από ένα οικογενειακό περιβάλλον με σχετικές παραστάσεις.
Αλλά αγαπώ την αρχιτεκτονική για τη δυνατότητα που μου δίνει να
δημιουργώ συνεργασίες με άλλους ανθρώπους και διαφορετικούς
επαγγελματικούς χώρους, συνέργειες που μας επιτρέπουν να κάνουμε τα
κοινά μας σχέδια πραγματικότητα». Ισως τελικά αυτό είναι το μεγάλο
τους πλεονέκτημα…
Ενα γραφείο-πλατφόρμα
«Το γραφείο μας ονομάζεται Divercity (σ.σ. diversity:
ποικιλομορφία), και όχι τυχαία. Στόχος μας ήταν να ανταποκριθούμε
στις νέες επαγγελματικές συνθήκες που απαιτούν συνεχείς
μετατοπίσεις, μετακινήσεις και νέες συνεργασίες. Ετσι στήσαμε
ουσιαστικά μια ομάδα, μια πλατφόρμα ανοιχτή σε συνεργάτες με
διαφορετικές ειδικότητες. Στην πορεία δουλέψαμε με γραφίστες,
κινηματογραφιστές, σχεδιαστές ρούχων, σχεδιαστές εσωτερικών χώρων.
Αυτές οι συνεργασίες μας έκαναν πιο δυναμικούς, ικανούς και
ευέλικτους».
Globally oriented
«Ανοίξαμε το γραφείο το 2004, μια εποχή που όλα στην Ελλάδα
έμοιαζαν εφικτά. Ωστόσο από την πρώτη στιγμή αντιληφθήκαμε ότι η
συζήτηση για την αρχιτεκτονική δεν μπορούσε παρά να είναι διεθνής.
Είχε ήδη φανεί ότι παρά την αξία και τις γνώσεις κάποιων
διακεκριμένων Ελλήνων αρχιτεκτόνων, τα σημαντικά δημόσια έργα
δίνονταν σε αρχιτεκτονικά γραφεία του εξωτερικού, όπως του Μάριο
Μπότα ή του Μπερνάρ Τσουμί. Θεωρήσαμε λοιπόν ότι αυτό συνέβαινε
επειδή η Ελλάδα λειτουργούσε σαν απομονωμένος τόπος, που δεν
συνδιαλεγόταν με ό,τι συνέβαινε έξω από τα σύνορά του. Συνεπώς την
κρίσιμη ώρα δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τους ξένους σε εμπειρία
και εργαλεία δουλειάς. Την ίδια στιγμή, χάρη στην ευκολία πρόσβασης
που παρείχε το ίντερνετ, ακόμη και ένας μικρός επενδυτής ή ιδιώτης
ήταν σε θέση να συγκρίνει επί ίσοις όροις έναν Ελληνα με έναν Δανό,
Βέλγο ή Ιάπωνα αρχιτέκτονα. Ηταν λοιπόν προφανές ότι αν θέλαμε να
συμμετάσχουμε κάποια στιγμή ισότιμα σε αυτή τη διεθνή συζήτηση περί
αρχιτεκτονικής έπρεπε να καταλάβουμε το περιεχόμενό της. Το επόμενο
βήμα μας ήταν να αποκτήσουμε έδρα και στο Λονδίνο, το 2008».
Επανεκκίνηση λόγω κρίσης
«Τα προηγούμενα χρόνια υπήρξε μια υπερφόρτωση του συστήματος
μέσα από το οποίο παραγόταν η αρχιτεκτονική, και κατ’ επέκτασιν ο
χτισμένος χώρος. Θεωρώ ότι η οικονομική κρίση και η έλλειψη του “
εύκολου χρήματος” οδήγησε στην πλήρη αποδόμηση αυτού του
συστήματος, το οποίο -για να μιλήσουμε με όρους smartphone- ήταν
γεμάτο άχρηστες εφαρμογές. Το αισιόδοξο σενάριο είναι ότι οι
συνθήκες μάς οδηγούν πλέον σε μια νέα ρύθμιση του συστήματος. Αυτό
θα υποχρεώσει τα αρχιτεκτονικά γραφεία της δικής μας γενιάς να
εξερευνήσουν τη διεθνή αγορά. Πιστεύω ότι πρέπει να σκεφτόμαστε
θετικά και επιθετικά. Ζώντας στο εξωτερικό έχω μια σφαιρική εικόνα
της αρχιτεκτονικής παραγωγής στην Ευρώπη και θεωρώ ότι, ειδικά σε
συγκεκριμένους τομείς, οι Ελληνες αρχιτέκτονες μπορούμε να
διεισδύσουμε με επιτυχία».
Το τεστ της πραγματικότητας
«Προερχόμαστε από μια οικογένεια μηχανικών. Αυτό σημαίνει ότι το
εργοτάξιο ήταν ένας χώρος πολύ οικείος σε μας, πήγαινε παράλληλα με
την παιδική μας ζωή. Ενδεχομένως αυτό εξηγεί και τη γοητεία που μας
ασκούν τα ολοκληρωμένα projects. Σχεδιάζουμε και πάμε στην
οικοδομή, δηλαδή στην πράξη. Θεωρούμε ότι στην αρχιτεκτονική
κρίσιμη στιγμή είναι εκείνη που ο αρχιτέκτονας στέκεται μπροστά στο
έργο του. Εκεί διαπιστώνει τι από όσα σχεδίασε πέτυχε περισσότερο
και τι λιγότερο».
Τα ξενοδοχεία του μέλλοντός μας
«Το πρώτο ξενοδοχείο που σχεδιάσαμε ήταν το Invisible Hotel στον
Ισθμό της Κορίνθου για έναν αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, τον οποίο
μάλιστα κερδίσαμε μάλλον αναπάντεχα. Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να
σκεφτούμε πάνω στην έννοια του ξενοδοχείου ανακαλύπτοντας τις
ιδιαιτερότητες του χώρου, κάτι που μας βοήθησε πολύ στην πορεία.
Πιστεύουμε ότι τα ξενοδοχεία είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα
αρχιτεκτονικά. Στο παρελθόν υπήρξαν στη χώρα μας μεγάλοι
αρχιτέκτονες όπως ο Αρης Κωνσταντινίδης και ο Νικόλαος Βαλσαμάκης
που ασχολήθηκαν με τέτοια έργα. Στα επόμενα χρόνια ο σχεδιασμός των
ξενοδοχειακών μονάδων άρχισε να γίνεται απρόσωπα και σήμερα, παρά
τις κάποιες εξαιρέσεις, εξακολουθεί να δίνεται μεγαλύτερο βάρος στο
interior design παρά στον τόπο και το κτίριο. Για εμάς αυτό είναι
μια πρόκληση και μια ευκαιρία». –Μάρω Βασιλειάδου
Divercity Architects, Πλουτάρχου 30, Αθήνα – Unit 206 24–28
Hatton Wall, Λονδίνο,
