Sma Rag Da
ή σουρεαλισμός στα 17
ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΒΟΥΙΖΕΙ ΕΝΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ – «ΕΙΝΑΙ ΜΟΛΙΣ 17» ΑΚΟΥΣ ΔΕΞΙΑ
ΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗ SMA RAG DA, ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ
ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ, ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΣ LIVE ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΗΣ
ΚΑΤΑΚΤΑ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΣΥΜΠΑΘΕΙΕΣ, ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ «TAKE
YOUR TIME» ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΚΛΕΨΕΙ ΚΑΡΔΙΕΣ
Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013
Φωτογραφίες: Μαρία Ντελάκου, Ακης
Μυταφτσής
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η μικρή Σμαράγδα με το μεγάλο
ταλέντο ετοιμάζει το πρώτο της άλμπουμ «Queen of the Surreal», μόνο
με δικά της τραγούδια ερμηνευμένα από η ίδια. Φυσικά μαθαίνει ακόμη
τον εαυτό της και αλλάζει απόψεις από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά
για την ίδια αυτό είναι κάτι που της βγαίνει σε καλό: θα μας
παραδώσει ένα ενδιαφέρον άλμπουμ με πολύ ανόμοια τραγούδια. Σε κάθε
περίπτωση, η Sma Rag Da από την Πάτρα ήρθε για να επιβεβαιώσει τη
δυναμική της νέας ελληνικής singer/songwriter σκηνής και να δείξει
ότι στο εξής στα μέρη μας ο νέος τραγουδοποιός δεν θα φαίνεται
απαραιτήτως 30 και κάτι. Απολαύστε την.
– Εμαθα ότι ασχολείσαι με τη μουσική από την πρώτη
γυμνασίου…
«Ναι, πήγα σε μουσικό σχολείο και είναι απίστευτη η δουλειά
που γίνεται σε αυτά τα σχολεία. Είναι και δημόσια. Ομως το τωρινό
σπορ –δηλαδή το να γράφω στίχους και μουσική– το άρχισα από τη
δευτέρα γυμνασίου και το κρατούσα για τον εαυτό μου και τους φίλους
μου. Ωσπου πριν από δύο χρόνια, Αύγουστο μήνα, ανέβασα στο YouTube
δύο τραγούδια μου – απλώς κιθάρα και φωνή. Μάλιστα κάναμε πρόχειρα
γυρίσματα στην είσοδο της πολυκατοικίας μου, γιατί εκεί μου άρεσε
πολύ το ηχητικό βάθος και η αντήχηση. Ετσι άρχισαν τα πάντα: με
έμαθε αρκετός κόσμος στην Πάτρα και άρχισαν οι πρώτες προτάσεις για
μικρά τοπικά live. Επειτα η μουσική μου έφτασε στα αυτιά του
τωρινού παραγωγού μου του Γιοχάνες, ακούστηκε και από άλλους
ανθρώπους στη Mahayana Records και τελικά προέκυψε η “μεγάλη ιδέα”.
Κατά τ’ άλλα, το τελευταίο πράγμα που κάνω κάθε φορά είναι για μένα
και το πιο σημαντικό. Εξάλλου τώρα ξεκινάω την πορεία μου…».
– Υπήρχε το μουσικό μικρόβιο στην
οικογένεια;
«Μπα. Καθόλου, τίποτα, κανείς. Ολοι στην οικογένειά μου είναι
τόσο παράφωνοι, ώστε όταν κάνουν sing along στα κομμάτια μου,
ξεχνάω τι πάω να πω. Βέβαια ποιος ξέρει… Ισως κάποιος να είχε
ταλέντο σε κάποιο όργανο, αλλά να άφησε το χάρισμά του ακατέργαστο.
Βλέπεις, μέσα σε μια οικογένεια με επιστήμονες δεν υπάρχει πολύς
χώρος για τέχνη».
– Πώς θα περιέγραφες το άλμπουμ που
ετοιμάζεις;
«Το πρώτο άλμπουμ μου θα λέγεται “Queen of the Surreal” και
θα κυκλοφορήσει από τη Mahayana Records. Ο τίτλος βρίσκεται βεβαίως
σε απόλυτη αντίθεση με τους στίχους· αυτά που γράφω είναι πολύ
ρεαλιστικά. Ομως ο σουρεαλισμός βρίσκεται στις καταστάσεις που με
έκαναν να εμπνευστώ τα τραγούδια. Από κει και πέρα, καθώς είμαι
ακόμα στη φάση που μαθαίνω τον εαυτό μου, αλλάζω απόψεις από τη μια
μέρα στην άλλη. Αυτό είναι λοιπόν κάτι που φαίνεται στο άλμπουμ και
είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον του στοιχείο. Δηλαδή βρίσκω εξαιρετικά
ενδιαφέρον το πόσο διαφορετικό είναι το ένα κομμάτι από το άλλο.
Πάντως, με στίχους, μουσική, ενορχήστρωση και ερμηνεία δική μου,
αυτό το άλμπουμ θα είναι αναμφισβήτητα μια αντανάκλαση του εαυτού
μου».
– Οταν γράφεις τραγούδια, έχεις κάπου στο μυαλό
σου αυτούς που θα τα ακούσουν ή η σύνθεση είναι προσωπική
υπόθεση;
«Γράφω πρωτίστως για μένα· έτσι ικανοποιώ την εσωτερική μου
ανάγκη να μετουσιώνω το οποιοδήποτε –αρνητικό κυρίως– συναίσθημα σε
κάτι που να μου δίνει ευχαρίστηση και να με ισορροπεί. Από την
άλλη, από τη στιγμή που ξέρω ότι τα κομμάτια μου θα τα ακούσουν κι
άλλοι άνθρωποι, φροντίζω να τα προσαρμόζω λίγο. Δεν εννοώ ότι
φτιάχνω μουσική με το βλέμμα στον κόσμο ή στις πωλήσεις, αλλά ότι
προσπαθώ να είμαι όσο πιο άμεση και ειλικρινής μπορώ, ότι προσπαθώ
να κάνω κατανοητό αυτό που θέλω να πω. Γιατί προσωπικά με κουράζουν
σε ορισμένες περιπτώσεις τα τόσα μυστήρια στους στίχους και τα τόσα
κρυμμένα νοήματα. Γενικότερα, η αμεσότητα είναι για μένα
λέξη-κλειδί. Αμεσότητα is the new black, που λέμε».
– Τι μουσική σού αρέσει να ακούς;
«Χμ… Την περίμενα αυτή την ερώτηση… Είναι η πιο δύσκολη
ερώτηση που μπορεί να μου κάνει κανείς… Την ίδια μού είχαν κάνει
στις προφορικές εξετάσεις για το Lower κι έκανα δέκα ώρες να
απαντήσω! Μου αρέσει να ακούω κυρίως indie/alternative pop-rock,
αρκετή κλασική μουσική (από τον ρομαντισμό και ύστερα) και αρκετή
deep house, nu disco, indie dance, electropop. Θα έλεγα ότι δεν
σνομπάρω κανένα είδος. Οταν λοιπόν καλοκαιριάζει, έχω όρεξη να
ακούω τραγικής ποιότητας ποπ. Και όταν είμαι στο χωριό μου, θέλω να
ακούω κλαρίνο. Ομως είπαμε: άλλο αυτό που με αγγίζει κι αγαπώ, άλλο
αυτό που είναι ευχάριστο σε ορισμένες περιπτώσεις».
– Τι μπορεί να σε εμπνεύσει; Υπάρχει κάποιο μέρος όπου
κρύβονται οι καλές ιδέες;
«Νομίζω ότι δεν περιορίζω τον εαυτό μου. Γι’ αυτό μπορεί να
εμπνευστώ από το πιο άσχετο πράγμα. Ομως ο πόνος είναι που κυρίως
ζητά να διοχετευτεί κάπου και να μετουσιωθεί σε κάτι άλλο. Και μην
αρχίσετε φράσεις του στυλ: “Μα ποιον πόνο; Είσαι μόνο 17”. Το
teenage drama δεν είναι και μικρή υπόθεση. Οσον αφορά το μαγικό
μέρος της έμπνευσης, υπάρχει. Δεν μπορώ όμως να σας πω ποιο είναι·
είναι μυστικό. Οποτε θέλω να κλάψω, πηγαίνω εκεί. Και όποτε νιώθω
ότι δεν πατάνε τα πόδια μου στη γη από τη χαρά, πάλι εκεί πηγαίνω».
– Πώς είναι μια Δευτέρα σου; Τι σου αρέσει να κάνεις τα
Σαββατοκύριακα;
«Μια Δευτέρα μου; Εξαρτάται πώς θα μου φερθεί η Κυριακή. Οι
Κυριακές μου τη σπάνε, αλλά οι Δευτέρες είναι εντάξει. Φυσικά,
εφόσον είμαι ακόμη μαθήτρια, το πρόγραμμα είναι πολύ συγκεκριμένο.
Αρα οι Δευτέρες μου δεν έχουν τίποτα το ξεχωριστό: ηρεμία, βαθιές
ανάσες, αναμονή για το Παρασκευοσαββατοκύριακο. Ενώ τα
Σαββατοκύριακα… Αχ, τα Σαββατοκύριακα! Ειδικά από τη στιγμή που
αποφάσισα ότι δεν θα δώσω Πανελλήνιες, τα Σαββατοκύριακά μου είναι
καταπληκτικά! Κοιμάμαι και αναπληρώνω τον ύπνο όλης της εβδομάδας,
παίζω μουσική με φίλους, βγάζω τον σκύλο μου μεγάλες βόλτες για να
ξεδίνει, κάθομαι σε παγκάκια και παρατηρώ τους ανθρώπους, ζωγραφίζω
τους τοίχους του σπιτιού μου».
– Σ’ εκείνο το έρημο νησί –που εμφανίζεται συχνά
στις ερωτήσεις– ποια τρία πράγματα θα έπαιρνες μαζί σου;
«Περιμένει κανείς να ακούσει κάτι ρομαντικό… Ομως στο έρημο
νησί θα έπαιρνα μια κουβέρτα, κάμποσες τσακμακόπετρες και μια
φωτοβολίδα! Χαχαχα! Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, θα μου έλειπε
πολύ η κιθάρα μου και το λάπτοπ μου και ο φορτιστής του λάπτοπ
μου».
– Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο πλεονέκτημα και ποιο
το μεγαλύτερο μειονέκτημα στον χαρακτήρα σου;
«Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα και το μεγαλύτερο μειονέκτημά μου
είναι το ότι είμαι πάρα πολύ ανεκτική. Πάρα πολύ! Δεν έχω βεβαίως
καταλήξει ακόμα αν αυτό έχει στη ζωή μου περισσότερο θετικό
αντίκτυπο απ’ ό,τι αρνητικό…».
