Been there, done that
Η ΚΕΛΛΥ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΤΑ ΛΕΕΙ ΜΕ
ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΤΗ ΦΙΛΗ ΤΗΣ ΗΘΟΠΟΙΟ ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑΤΖΗ ΚΑΙ, ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ
ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ, ΜΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΤΕΛΕΙΑ»
ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ SKROW THEATER ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΟ ΣΙΡΙΑΛ
«ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΤΗ ΛΕΝΕ ΓΙΑΝΝΗ»
Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013
Πόσες καρμικές συναντήσεις αναλογούν στη ζωή του καθενός από
εμάς άραγε; Και πότε μια συνάντηση θεωρείται καρμική; Μάλλον όταν
πρόκειται για τη γνωριμία με έναν άνθρωπο που, είτε το
καταλαβαίνουμε είτε όχι, θα τον βγάλουμε πολύ δύσκολα από τη ζωή
μας. Οταν συναντιούνται δύο άνθρωποι οι οποίοι για να συνυπάρξουν
μπαίνουν στη διαδικασία ν’ αλλάξουν τον τρόπο που σκέφτονται, ν’
αναθεωρήσουν τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα, ν’ ανακαλύψουν μια
διαφορετική οπτική, τότε μιλάμε για καρμική συνάντηση.
Θυμάμαι μια από τις πρώτες καρμικές συναντήσεις που είχα εγώ.
Ηταν στην πρώτη γυμνασίου, στο παρκάκι της οδού Υμηττού στα
Βριλήσσια. Εκεί γνώρισα τη Ναταλία. Καθόταν με μια αγοροπαρέα και
ήρθε να μου μιλήσει. Ημασταν τόσο αταίριαστες και διαφορετικές, που
ήταν αδύνατον να μην τραβήξει η μία την άλλη. Εγώ με τιρκουάζ
πουπουλένιο μπουφάν και σιδεράκια. Εκείνη με τζιν σωλήνα,
σκουλαρίκια στ’ αυτιά και μαλλιά καρφάκια. Δεν θυμάμαι πώς γίναμε
φίλες αλλά γίναμε. Αχώριστες, κολλητές. Στο ίδιο παρκάκι θα
συναντιόμασταν για πολλά χρόνια σχεδόν κάθε μέρα. Για να πάμε μαζι
στο σχολείο, για να κάνουμε διάλλειμμα από το διάβασμα τ’
απογεύματα, για να πάμε θερινό σινεμά και Goody’s στην Κηφησιά.
Είναι φοβερό το πόσες ώρες περνάς στην εφηβεία με την κολλητή σου.
Πάντα ήμασταν δύο άλλοι κόσμοι. Εκείνη άλλαζε χρώμα και
κούρεμα στα μαλλιά της κάθε μήνα. Εγώ νόμιζα ότι αν τα μαλλιά μου
κοντύνουν έναν πόντο πάνω από τη μέση μου θα καταστραφεί το σύμπαν.
Εκείνη έβαζε eye liner για να πάει στο Umatic. Εγώ έπινα καφέ στις
12 το βράδυ για να αντέξω να διαβάσω ιστορία δέσμης μέχρι το πρωί.
Εκείνη ερωτευόταν ζωγράφους και ποιητές. Εγώ πήγαινα για ζεστή
σοκολάτα με τους έξυπνους μαθητές του σχολείου. Εκείνη ήθελε να
γίνει ηθοποιός. Εγώ ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Μεγαλώναμε και μ’
έναν τρόπο, όσο άνοιγε η ψαλίδα των ενδιαφερόντων μας, τόσο
συγκλίναμε η μία προς την άλλην και μοιραζόμασταν τα πάντα. Το
καλοκαίρι που έγινα 17 είχε τον χειρότερο καύσωνα που θυμάμαι μέχρι
σήμερα. Καθόμασταν στο δωμάτιό της και δεν ξέραμε τι να κάνουμε για
να περάσει η ώρα. Αποφασίσαμε να γράψουμε σ’ ένα χαρτί τι θα
κάνουμε σαν σήμερα μετά από δέκα χρόνια. Το πρώτο που γράψαμε ήταν
ότι θα έχουμε πάρει δίπλωμα αυτοκινήτου ώστε να μπορούμε να
πηγαίνουμε για μπάνιο και να μην είμαστε κλεισμένες στο σπίτι. Το
δεύτερο ήταν ότι εκείνη θα γίνει ηθοποιός κι εγώ δημοσιογράφος και
θα της πάρω μια φοβερή συνέντευξη. Και μαντέψτε! Εγιναν όλα όπως τα
είπαμε…
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Η Ναταλία σπούδασε αγγλική
φιλολογία στο LaVerne και αμέσως μετά πήγε στη σχολή υποκριτικής
του Θεοδοσιάδη για να κάνει αυτό που πάντα ήθελε. Μέχρι σήμερα έχω
κάτσει σε αμέτρητους αυτοσχέδιους πάγκους και άβολα στασίδια μικρών
θεάτρων και έχω στριμωχτεί σε πειραματικούς χώρους για να την
χειροκροτήσω επί σκηνής. Την έχω δει να κουβαλάει τη μισή της
ντουλάπα και το μισό της σπίτι για τις ανάγκες τής εκάστοτε
παράστασης. Της έχω κρατήσει τα λόγια στην παραλία γιατί την
επόμενη μέρα είχε οντισιόν. Εχω στηθεί στον καναπέ για να τη δω
πρώτη φορά να παίζει σε κάποιο σίριαλ. Εχω υποστεί στωικά στο ποτό
μου σκηνοθέτες, σκηνογράφους, casting directors και δεν ξέρω και γω
τι άλλο. Και βέβαια έχω κλάψει με τον συγκινητικό της μονόλογο στην
παράσταση «Γαμ.» που ανέβηκε πρόσφατα στο θέατρο Θησείον, έχω
νιώσει περήφανη στην πρεμιέρα της ταινίας «Η Πόλη των Παιδιών» στο
σινεμά όπου είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο -η οποία ταινία
βραβεύτηκε- και έχω αγριευτεί με το βλέμμα της στην παράσταση
«Ποδήλατο στο χωριό». Και μετά δεν θα την ξεχάσω ποτέ ως Λία στην
παιδική παράσταση «Τελεία». Ημασταν τσακωμένες τότε και είχα πάει
μια Κυριακή πρωί να την δω, σαν κίνηση συμφιλίωσης. Γεμάτη η
αίθουσα από μαμάδες και παιδάκια και στη μέση εγώ. Αντε, έλεγα από
μέσα μου, να το δούμε κι’ αυτό. Δεν κατάλαβα σε ποιά στιγμή ακριβώς
συγκινήθηκα τόσο πολύ μ΄αυτό που έβλεπα. Θυμάμαι ότι αυτό το
παιδικό κατά βάση θέαμα με συνεπήρε τόσο, που χαμήλωσα το κεφάλι
γιατί δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Αν έπρεπε να διαλέξω κάτι από
όλα αυτά που έχει κάνει η Ναταλία μέχρι σήμερα ως το αγαπημένο μου,
θα διάλεγα την «Τελεία». Γι’ αυτό και φέτος που ξανανεβαίνει η
παράσταση στο Skrow Theater, σκέφτηκα ότι είναι η καλύτερη στιγμή
για να κάνουμε εκείνη τη συνέντευξη που λέγαμε… Την πιο αμήχανη,
σουρεάλ και αστεία συνέντευξη της ζωής μου, όπως αποδείχτηκε. Μέσα
από φιλοσοφικές συζητήσεις, προσωπικά παραληρήματα, εσωτερικά
αστεία, υπονοούμενα, τηλεφωνήματα και δεν ξέρω κι εγω τι άλλο,
ξεχώρισα με δυσκολία τα κομμάτια αυτής της συνέντευξης που νομίζω
ότι μπορεί να αφορούν και εσάς. Και σας τα παραθέτω…
