Η νηπιαγωγός
Ο ΑΡΗΣ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ ΚΟΒΕΙ ΒΟΛΤΕΣ
ΣΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΖΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ «SEX & THE
CITY»
ΓΥΝΑΙΚΑ, ΤΕΥΧΟΣ 67, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
2013
Ηταν νηπιαγωγός και προσπαθούσε να γράψει παιδικά παραμύθια. Τη
γνώρισα ένα φθινοπωρινό απόβραδο στο Loukumami, όπου είχα μπει για
να φάω λουκουμάδες, ύστερα από μια καταθλιπτική ταινία στον
κινηματογράφο Ιντεάλ με θέμα τη μετανάστευση. Το Loukumami είναι
ένα λιλιπούτειο και πολύ μοντέρνο στην αισθητική του
λουκουματζίδικο στην Πανεπιστημίου. Η ιδέα του είναι απλή: τριών
λογιών λουκουμάδες από τρεις διαφορετικές χώρες – Ισπανία, Γαλλία
και Ελλάδα. Εξοχη ιδέα, εξαιρετική εκτέλεση.
Η νηπιαγωγός καθόταν στο βάθος του μαγαζιού κι
έτρωγε ανόρεχτα μια μερίδα. Κάτι μουρμούριζε μέσα απ’ τα δόντια
της. Την πλησίασα με το πιάτο μου στα χέρια.
«Επιτρέπεται;» ρώτησα και θρονιάστηκα δίπλα της.
Εκείνη μου έριξε μια κλεφτή ματιά και συνέχισε
το τσιμπολόγημα.
«Σας είδα πριν στο Ιντεάλ», είπα όσο πιο σινεφίλ
γινόταν. «Σας άρεσε η ταινία;»
Με κοίταξε με λυπημένο βλέμμα. «Μου θύμισε τη
μετανάστευση της δικής μου οικογένειας στην Αυστραλία»,
μουρμούρισε.
Πάντα μου άρεσε να γνωρίζω μετανάστες με λευκή
επιδερμίδα και ξανθά μαλλιά που ομιλούν άπταιστα την ελληνική.
«Θα πρέπει να περάσατε δύσκολα παιδικά χρόνια
στη μακρινή εκείνη ήπειρο», είπα δήθεν περίφροντις.
«Το αντίθετο!» είπε ξαναμμένη. «Στην Αυστραλία
πέρασα υπέροχα παιδικά χρόνια, κι ακόμη καλύτερα στην εφηβεία».
«Τότε, δεν καταλαβαίνω, ποιο είναι το δράμα
σας;» ρώτησα.
Τα μάτια της πέταξαν φωτιές. «Το δράμα μου είναι
ότι γυρίσαμε στην Ελλάδα!» φώναξε κάνοντας να στραφούν προς το
μέρος μας κάμποσοι τουρίστες που δοκίμαζαν εκείνη τη στιγμή τα
εδέσματα του μαγαζιού.
Ενιωσα ελαφρά θιγμένος μ’ αυτά της τα λόγια.
Κατανοούσα βέβαια ότι η κατάσταση στην Ελλάδα, τώρα με την κρίση,
είχε γίνει –για κάποιους- αφόρητη, όμως να διαμαρτύρεται μια
μετανάστρια ήταν κάπως εξοργιστικό.
«Γιατί λοιπόν δεν μένατε στην Αυστραλία, αφού
σας άρεσε τόσο;» γρύλισα.
«Αχ, εγώ δεν θα επέστρεφα ποτέ στην Ελλάδα»,
αναστέναξε, «όμως ο πατέρας μου είχε αρχίσει να αρρωσταίνει από τη
νοσταλγία κι έτσι πακετάραμε και ήρθαμε πίσω».
Το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας με τον πατέρα.
«Αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου»,
συνέχισε.
Εκανα πέρα το πιάτο με τους λουκουμάδες. «Ξέρω
ένα μέρος που θα σας φτιάξει το κέφι», είπα. «Φτιάχνει εξαιρετικά
T-bone στέικ, όπως ακριβώς στη Μελβούρνη».
«Υπέροχα!» αναφώνησε χαρούμενη και μ’ ακολούθησε
έξω στον δρόμο. Πήραμε ένα ταξί κι έδωσα διεύθυνση για Παλαιό
Φάληρο.
Το Sin είναι ένα καινούργιο εστιατόριο που χάρη
στις προσιτές τιμές του, το όμορφο περιβάλλον και τα εξαιρετικά
πιάτα, είναι πάντοτε γεμάτο. Για καλή μας τύχη, εκείνη τη στιγμή
άδειαζε το τραπέζι κάτω από το δέντρο που δεσπόζει σε μια γωνιά του
μαγαζιού.
«Το μόνο που λείπει από εδώ μέσα για να σου
θυμίζει την Αυστραλία είναι το κρέας από καγκουρό», είπα.
«Αχ, είναι τόσο ωραία και ζεστά εδώ!» είπε η
νηπιαγωγός και με χάιδεψε στο μάγουλο. «Κι εσύ, τόσο γλυκός και
καλός, σπάνιο για Ελληνα». Υστερα με κοίταξε στα μάτια με ύφος
σοβαρό. «Τι ζώδιο είσαι;» ρώτησε.
«Υδροχόος», είπα. «Ζώδιο μεταναστευτικόν».
Loukumami: Πανεπιστημίου 44, Αθήνα, τηλ. 210 3389.733.
Sin: Αγίου Αλέξανδρου 26, Παλαιό Φάληρο, τηλ. 210 9802.116.
Τιμή κατ’ άτομο: € 15.
