Σεπτέμβριος, Παρίσι. Το φαντασμαγορικό show του Dries Van Noten κλείνει με τα μοντέλα, σαν σύγχρονες νύμφες βγαλμένες από το Σαιξπηρικό Όνειρο Θερινής Νυκτός, να κάθονται σε ένα, σχεδόν μαγικό, χαλί. Ενθουσιασμός, χειροκροτήματα. Το όνομα της ελληνικής καταγωγής εικαστικού Αλεξάνδρας Κεχαγιόγλου από την Αργεντινή, κάνει το γύρο του πλανήτη. «Γιατί είμαι καλλιτέχνης; Δεν το γνωρίζω, νομίζω ότι εκδηλώνεται σαν αναγκαιότητα, είναι αυτό που απολαμβάνω περισσότερο και με κάνει να αισθάνομαι ωραία», εξηγεί η δημιουργός του εντυπωσιακού έργου που λειτούργησε σαν διάδρομος στο show του κορυφαίου Βέλγου fashion designer.
Η Αλεξάνδρα Κεχαγιόγλου μεγάλωσε περιτριγυρισμένη από χαλιά. Οι Έλληνες παππούδες της μετανάστευσαν στην Αργεντινή, μεταφέροντας μαζί τους την παράδοση και την τεχνογνωσία της ύφανσης και της δημιουργίας του χαλιού. Η ιστορία τους μοιάζει με παραμύθι, αρχίζοντας με τη γιαγιά της να υφαίνει στον αργαλειό που έφερε μαζί της από την Ελλάδα. Εκείνη ήταν που δίδαξε το γιο και την κόρη της. Λίγα χρόνια αργότερα, ο ένας αργαλειός έγιναν πολλοί, ώσπου το ’60 ήρθαν τα μηχανήματα. «Είναι μία σιωπηλή και ενδόμυχη γνώση», λέει η εικαστικός, που δεν κρύβει το δέσιμο και την έμπνευση που αντλεί από την οικογένειά της. «Προσπαθώντας να βρω τον εαυτό μου ως καλλιτέχνη, ανακάλυψα ότι είχα πάντοτε τους πόρους αυτούς γύρω μου και ήταν δική μου πρόκληση να τους χρησιμοποιήσω, να τους αξιοποιήσω και να τους δώσω σημασία», συνεχίζει. «Άρχισα να αναπτύσσω τη δουλειά μου χρησιμοποιώντας τεχνολογίες που ήταν διαθέσιμες στην κλωστοϋφαντουργία. Συνειδητοποίησα ότι ήταν μια γνώση που κατείχα ήδη, ένα μέσο φυσικό, που κυλούσε στα γονίδιά μου και η χρήση του έγινε αναπόφευκτη».
Με σπουδές στο Fine Arts στο IUNA (Instituto Nacional del Arte), η Αλεξάνδρα Κεχαγιόγλου προβάλλει με τα μεγάλων διαστάσεων έργα της μία αφαιρετική απεικόνιση τοπίων της Αργεντινής, χρησιμοποιώντας ως μέσο την κλωστοϋφαντουργία. «Είναι τοπία που φυλάω σαν πολύτιμες αναμνήσεις. Θα ήθελα κάθε ένας που κοιτάει ή χρησιμοποιεί ένα έργο μου να νοιώθει ότι εντάσσεται σε ένα νέο πλαίσιο, ένα νέο τοπίο. Γι’ αυτό είναι μεγάλα, με μορφή ατελείωτη. Για μένα τα έργα μου είναι πύλες, με δύναμη να σε μεταφέρουν εκεί που βρίσκονται οι αναμνήσεις», εξηγεί. Το ενδιαφέρον της έγκειται κυρίως στις διεργασίες παραγωγής που συνδέουν την τέχνη και τη δεξιοτεχνία στην ανάπτυξη ενός έργου χρηστικού, όπου η γνώση των υλικών, της τεχνικής και της ιδέας συνδυάζονται αναπόσπαστα. Οι «pastizales» της Pampa Argentina (τα βοσκοτόπια της Αργεντινής) πρωταγωνιστούν στο έργο της. «Συνδέω την ιδέα πως το μαλλί προέρχεται από τα πρόβατα, που τρέφονται με αυτή τη γη», εξηγεί. Σε αυτό το σχέδιο κινήθηκε και το χαλί-pastizal που δημιούργησε για το show του Dries Van Noten. «Είναι ένα concept που εξελίσσω πολλά χρόνια», εξηγεί, ένας τρόπος να εδραιώσει ένα δεσμό ανάμεσα στην παράδοση της οικογένειάς της, το ενδιαφέρον και την ευαισθητοποίησή της προς το περιβάλλον και την πολιτιστική της κληρονομιά. «Η όλη διαδικασία της έμπνευσης του Van Noten ήταν μυστική ακόμη και σε εμάς. Το να βλέπεις την τελική πρόταση στο show ήταν φανταστικό! Κοιτούσα με θαυμασμό το χαλί να ολοκληρώνει ένα απέραντο σύμπαν από υφές, χρώματα και υφάσματα. Με κάποιο τρόπο έγινε ένας φανταστικός κήπος», θυμάται με ενθουσιασμό.
Η έμπνευσή της έρχεται από τόπους καθημερινούς αλλά και απρόσμενους, από το εργοστάσιο τα Σαββατοκύριακα, τους περιπάτους στους κήπους της παιδικής ηλικίας με το γιο της, την ημέρα που αλλάζει σε νύχτα, την «calma chicha», τις εναέριες εικόνες, τις μηχανές κλωστοϋφαντουργίας, τη θάλασσα, την παραλία, τις φυσικές υφές, τα χρώματα. Από την οικογένεια. Από τη γιαγιά της… «Δε γνώρισα ποτέ τη γιαγιά μου, είχα μόνο τις ιστορίες. Καμιά φορά αισθάνομαι ότι με καθοδηγεί μία δύναμη που βρίσκεται μέσα μου, πολύ βαθιά. Σχετίζεται με το θεραπευτικό κάρμα, με το να προχωράς μπροστά. Η δημιουργία των χαλιών είναι ο τρόπος που επέλεξε η οικογένειά μου. Νιώθω πως γνωρίζω πράγματα για τη γιαγιά μου που έχουν να κάνουν με το πώς αισθανόταν. Πραγματικά δεν το καταλαβαίνω πολύ, ούτε προσπαθώ. Αλλά μου κάνει λογικό, οπότε συνεχίζω».
