Όταν ο Mick Jagger έγραψε τους στίχους του “Satisfaction”, του εμβληματικού τραγουδιού των Stones που θεωρείται ένα από τα πέντε-έξι κορυφαία ροκ κομμάτια όλων των εποχών, ουσιαστικά έκανε κάτι πολύ απλό: Κάθισε και συγκέντρωσε όλα αυτά που του την έσπαγαν. Και τα έκανε τραγούδι.
Επειδή ο Jagger λειτουργεί συχνά ως πρότυπο για ‘μένα (τι να λέμε τώρα, ο άνθρωπος στα 71 του έχει ίδιο σωματότυπο με τον Justin Bieber), αποφάσισα να κάνω κι εγώ το ίδιο σε ένα κείμενο. Και για να έχει έξτρα challenge το πράγμα, σκέφτηκα να γράψω για αυτούς που μου τη σπάνε ενώ την ίδια στιγμή ανήκουν στο ίδιο «στρατόπεδο» μ’ εμένα.
Οι τύποι που «με κάνουν και γελάω» λοιπόν αυτές τις μέρες είναι:
Oι αριστεροί που τους θέλουν όλους αριστερούς. Κατά την παράδοση, ο δεξιός είναι αυτός που τους θέλει όλους ίδιους και ομοιογενείς – όχι ο αριστερός. Αλλά πέραν αυτού, νομίζω πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τον άνθρωπο που δεν σέβεται την άλλη άποψη, την άλλη ιδεολογία. Ιδίως αυτές τις μέρες, που η Αριστερά στην Ελλάδα φαίνεται να βρίσκεται ένα βήμα πριν την εξουσία, ο φασισμός με τον οποίο ορισμένοι εκπρόσωποί της ξεχνούν να κάνουν αυτοκριτική και μουτζώνουν όλους τους έχοντες διαφορετική άποψη πάνω στο ποιο απλό ζήτημα, είναι εντυπωσιακός.
Οι αγανακτισμένοι των Δημόσιων Υπηρεσιών. Όπως ο περισσότερος κόσμος έτσι κι εγώ, πιστεύω πως κάποια πράγματα στο Δημόσιο δεν λειτουργούν σωστά. (Πήγα προχθές στο ΚΑΤ να κλείσω ραντεβού για να βγάλω ένα δόντι και μου είπαν πως το επόμενο διαθέσιμο είναι για τον ερχόμενο Οκτώβρη, δηλαδή σε περίπου έναν χρόνο από τώρα). Υπάρχουν όμως κάποιοι που πραγματικά τους βλέπεις ότι πάνε εκεί με σκοπό να τσακωθούν. Τα παίρνουν με το παραμικρό, αγορεύουν, μιλάνε άσχημα, κερδίζουν την προσοχή του πλήθους και χάνουν το δίκιο τους.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
