Εγκαταστάσεις, μαρκετερί, σκηνικά, σχέδια, κυρίως έργα σε βελούδο – μια συζήτηση με τη Μάρω Μιχαλακάκου με αφορμή την επόμενη «αυλαία» της δουλειάς της.
«Όταν ξυρίζω το βελούδο είναι σαν να περπατώ πάνω στο χιόνι – καθώς το βελούδο πέφτει στο πάτωμα, μαγική στιγμή…». Πρόλογος και επίλογος.
«Το πρώτο βελούδο, κόκκινο, έγινε στη σχολή. Δεν ήθελα να το ζωγραφίσω, να το κόψω. Όπως το χάιδευα είπα μα θα το ξυρίσω, η αρχή έγινε με ένα κοπίδι. Έμεινα έκθαμβη από το πέλος που “λέρωσε” πέφτοντας κάτω. Σαν αίμα στο δάπεδο ενός κρεοπωλείου… Σήμερα ξυρίζω με χειρουργικά κοχλιάρια. Η δική μου επέμβαση είναι αυτή της αφαίρεσης. Με χειρουργικά εργαλεία αφαιρώ το πέλος του βελούδου και προσπαθώ να βρω την πραγματική ιστορία που κρύβει μέσα του. Είναι η δική μου, φανταστική…».
Η Μάρω Μιχαλακάκου σπούδασε στη Γαλλία και τη Γερμανία (1987-1993). Το βελούδο είχε πρωταγωνιστικό ρόλο από την πρώτη ατομική της έκθεση το 1996 στο Παρίσι. «Είχε μεγάλη επιτυχία, τρόμαξα, δεν ήθελα να γίνει μανιέρα».
The Red Carpet, Θα Προτιμούσα Όχι, L’ Amore, Beautiful Penis, In Between, Le Poulet Dominical, Synthesis, By airplanes and steamers – Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια, Metronomes, Motopoétique, Escargothique, bizaraignée, éléphantasme… un bestiaire merveilleux (σε ελεύθερη μετάφραση: Σαλιγκαροθήκη, περιαραχνοειδής, ελεφάντασμα… μια υπέροχη ζωοθήκη – ο πιο μυθικός τίτλος είναι της έκθεσης που γέννησε το Red Carpet) – αυτοί είναι μερικοί τίτλοι εκθέσεων και έργων.
Flamant Et Ours, σχέδιο 2009
Η τελευταία της έκθεση στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, με τίτλο Θα Προτιμούσα Όχι, περιελάμβανε δύο έργα/εγκαταστάσεις. Η μία ήταν το The Red Carpet (To Κόκκινο Χαλί), το πορφυρό βελούδινο ύφασμα με τα αποτυπώματα-νύχια ενός αρπακτικού, που είχε πρωτοδείξει στον Πύργο του Pierrefonds στην Πικαρδία, απειλητικά να βγαίνει από ένα τεράστιο τζάκι. Η δεύτερη ήταν το Happy Days (Ωραίες Μέρες), δύο μεγάλες κολόνες του εκθεσιακού χώρου «εξαφανισμένες» μέσα σε σωρούς από πορφυρό χνούδι βελούδου, αναφορά στην «υπό εξαφάνιση» θεατρική Winnie στο Happy Days του Beckett.
Χνούδι-σκόνη-χρόνος… Εγκατάλειψη, εξαφάνιση (Μικρές στιγμές εφήμερου θανάτου;).
«Στο Θα Προτιμούσα Όχι» το έργο “με πήγαινε”, όπως λένε και οι συγγραφείς “από ένα σημείο και πέρα ο χαρακτήρας με πήγαινε”, αυτό ένιωθα. Έναν ίλιγγο, ήταν πολύ δημιουργικό, πολύ ωραίο. Με μαγεύει να δουλεύω σε ένα χώρο, να αποφασίζω για την εγκατάσταση έτσι ώστε οι επισκέπτες να τη βιώσουν βάζοντας σε λειτουργία περισσότερες από μία αισθήσεις. Πολλές φορές ζητώ τη συνεργασία άλλων καλλιτεχνών, όπως μουσικών, για να φτάσω στο επιθυμητό αποτέλεσμα».
Από τον προηγούμενο Νοέμβριο μέχρι σήμερα, σε συνεργασία με την γκαλερίστα Barbara Polla και την Έλλη Παξινού, οργάνωσαν το Διεθνές Συμπόσιο Σε Θέλω σαν Χώρα με θέμα την «Διέγερση», ένα αφιέρωμα στον Δημήτρη Δημητριάδη, στο πλαίσιο της 4ης Μπιενάλε της Αθήνας στο πρώην Χρηματιστήριο Αθηνών. Συμμετείχε στην ομαδική έκθεση Motopoétique στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Λυών με το έργο Itinéraire gravé (Χαραγμένο δρομολόγιο), ένα μπορντό βελούδο 50 μέτρων με αποτύπωμα από ρόδα μηχανής. Έκανε τη σκηνογραφία για τα έργα Παραλλαγές Θανάτου σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, στο Θέατρο Πόρτα, και Πελοποννησιακός Πόλεμος σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, στη Μικρή Επίδαυρο.
Αυτή την εποχή ετοιμάζεται/εργάζεται για μια ατομική έκθεση στη Γενεύη. Πρώτη φορά διάλεξε και μαύρο βελούδο. Χρώμα συμβολικό, εξίσου φορτισμένο με το πορφυρό. Ποιο δρόμο θα ακολουθήσουν αυτή τη φορά τα ξυρισμένα βελούδα της; «Η κίνηση καθαυτή, το χνούδι που αιωρείται, η πτώση, ίσως η εγκατάσταση συνδυαστεί με βίντεο». Προς το παρόν ετοιμάζεται να φύγει για Παρίσι, Μασσαλία, Νορμανδία – ανάμεσα στις υποχρεώσεις της να διαβάσει ελληνική ποιήση σε μια Λευκή Νύχτα Ποίησης στο Παρίσι.
«Τα έργα μου, εκτός από αυτοαναφορικά και βιωματικά, εμπνέονται πολύ από τη λογοτεχνία και την ποίηση, την οποία θεωρώ ύψιστη μορφή τέχνης. Με τα λιγότερα μέσα, τον καλύτερο και συχνά απροσδόκητο συνδυασμό λέξεων, καταφέρνει να κάνει τους αναγνώστες της να πετάξουν, να ξεχάσουν στιγμιαία το αναπόφευκτο, ένα στόχο που έχω για τα έργα μου. «Είναι τελείως παρανοϊκό το ότι γνωρίζουμε ότι θα πεθάνουμε και πρέπει να ζήσουμε με αυτό το βάρος, και δημιουργούμε για να αντέξουμε με κάποιο τρόπο αυτή τη γνώση», είπε κάποτε ο Peter Stein σε μια συνέντευξη. Δεν ξέρω ποιο είναι το νόημα της ζωής… Είμαι η μητέρα της Σεμέλης και του Κωσταντή, αυτό υπάρχει καταρχήν, δεν θα αλλάξει ποτέ. Όταν με αγκαλιάζει η θάλασσα βρίσκω τεράστιο νόημα, νόημα είναι οι σχέσεις, η επικοινωνία, η αγάπη. Αυτό δίνει χαρά, μας γεμίζει, θέλουμε κι άλλο, είτε είναι έρωτας, μια καλή φιλία, σχέσεις οικογενειακές, συνεργασίες… Συναισθάνομαι. Μαζί».
Photos: Γιώργος Καπλανίδης (This Is Not Another Agency*)
Επιμέλεια: Μυρτώ Κριτσωτάκη
Make up – Hair: Γιώργος Φύτας (This Is Not Another Agency*)
Styling Assistant: Αναστασία Ιωσηφίδου
Βοηθός Φωτογράφου: Νίκος Μαλλιάκος (This Is Not Another Agency*)
Photo ‘Flamant Et Ours’: Ρεβέκκα Κωνσταντοπούλου, Φάνης Βλασταράς
Photo ‘Happy Days’: Πάνος Κοκκινιάς
