Κοντεύω να κλείσω τα 28, αλλά με καλούν ακόμα σε πάρτι μασκέ. Δεν ξέρω αν λέει κάτι αυτό για ‘μένα και για τους φίλους μου. Θα μου πεις, μόνο το παιδιά ντύνονται τις απόκριες; Όχι. Αλλά και πάλι…
Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή: Εγώ τις Απόκριες δεν τις γουστάρω. Ως παιδί, μ’ αρέσανε. Ντυνόμουνα νίντζα και δεν καταλάβαινα τίποτα. Έπαιρνα και ύφος. Αλλά σήμερα, που είμαι ένας μελαγχολικός, φτωχός και μόνος καουμπόης, φράσεις όπως «καλώς μας ήρθες πάλι/τρελό μας καρναβάλι» και λέξεις όπως «ξεφάντωμα», μου βγάζουν μια χαρά επιβεβλημένη. Καθόλου αυθόρμητη. Και μια τέτοια χαρά είναι βάρος.
Κυρίως όμως αυτό που αντιπαθώ στις Απόκριες είναι ότι με πιάνουν πάντα απροετοίμαστο. Πάντα! Είναι ένα μόνιμο βάσανο κάθε χρόνο, να με καλούν σε αποκριάτικα πάρτι κι εγώ να μην ξέρω τι να ντυθώ. Γιατί για τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, προετοιμάζεσαι κάπως. Τα περιμένεις και ξέρεις πάνω-κάτω πώς θα τα περάσεις. Οι Απόκριες απ’ την άλλη, επειδή δεν είναι τόσο σημαντικές ώστε να κάνεις σχέδια για αυτές, σε πιάνουν εξαπίνης, που λέει και μια φίλη μου. Όπως τώρα: Mε κάλεσαν να πάω σε ένα πάρτι μασκέ την Κυριακή και είναι Τετάρτη και δεν έχω ιδέα τι θα ντυθώ. Αυτά είναι προβλήματα…
Διαβάστε περισσότερα εδώ
