«Έλα, φιλαράκι! Τι γίνεστε εκεί κάτω; Εδώ χιονίζει λιγάκι, ξέρεις ξηρό κρύο, τα καλά της Τουρκίας. Έμαθες να οδηγείς, βρε ντουρντούβαλο ή ακόμη κυνηγάς λεωφορεία και τρόλεϊ μες στο αγιάζι;
«…»
«Για το διδακτορικό τα βρωμόκρυα είναι ό,τι πρέπει, να ξέρεις. Σ’ το ‘χω πει: το διδακτορικό είναι θητεία. Σα να ‘σαι φαντάρος. Μη σου ‘ρθει ποτέ και κάνεις, μ’ ακούς; Που λες, σηκώνομαι στις 6. Κροταλίζουνε τα δόντια μου, μέχρι να φτάσω στην τσαγιέρα. Βάζω να γίνεται το τσάι και μέχρι ν’ αρχίσω να διαβάζω, βλέπω στο YouTube, Ελενίτσα. Μεγάλη παρηγοριά. Χαίρομαι κανά μισάωρο, άνευ λόγου και αιτίας, και μετά την πέφτω στους εθνικούς πολέμους. Ένα 6ωράκι το πάω σερί, χωρίς ανάσα. Στις 6 ώρες πάνω που έχει γυαλίσει το μάτι και έχει σηκωθεί η τρίχα όρθια, κάνω διάλειμμα. “Σερφάρω” στο Google και ψάχνω ειδήσεις για το Ελενάκι. Παντού μπαίνω. Και σ’ εσάς και σ’ όλα τα γυναικεία. Παίρνω και πόζες. Σκέφτομαι πώς θα ήμουν ξανθιά, χωρίς τις γυαλαμπούκες, εννοείται. Στο μισάωρο, κόβω τις αηδίες και κάνω ένα καλό πέρασμα στις σημειώσεις. Μία νταν, σταματάω, παλεύω λίγο να τη δω στο live streaming. Μου φτάνει να τη δω να μπαίνει στο στούντιο, έτσι ένα τέταρτο της ώρας, όσο μασουλάω το μεσημεριανό μου, αγγινάρες τουρσί και καροτάκι. Προσέχω, φίλη! Καλή – καλή η (παρα)μόρφωση, αλλά μη φτάσω το Θωρηκτό Ποτέμκιν σε τόνους! Ε, μετά τα ξέρεις. Διασκέδαση, τέλος. Του δίνω και καταλαβαίνει μέχρι το βράδυ. Δε μιλάω, δε λαλάω, μόνο διάβασμα. Καμιά φορά μου χτυπάει ο σπιτονοικοκύρης να δει αν ζω. Ζω και διαβάζω. Κι όταν ζορίζομαι πολύ, κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι ότι είμαι η… Ελένη!»
«…»
«Μη γελάς, ρε συ! Σκέψου, Ελένη με διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο του Βαν. (Για Άγκυρα δεν με βλέπω, χλωμό). Άπαιχτο; Τι να κάνω, ρε φιλαράκι, αφού μπήκα στον χορό, θα χορέψω. Του χρόνου τον Φλεβάρη, αν όλα πάνε καλά, κάνω υποστήριξη. Θα το πάρω το ρημαδιακό και μετά 1 χρόνο θα γυρίζω τα νησιά, μ’ ένα λουλούδι στο μαλλί, να, σαν αυτά που φοράει η Ελένη. Μη με βρίζεις, είναι η παρηγοριά μου. Άλλες την πέφτουν στα σουτζούκια και στα σεκέρ παρέ, άλλες στους Τούρκους, εμένα με ξεκουράζει το Ελενιώ μου, μου δίνει θάρρος. Έχουν κι εδώ γιαβουκλούδες διάφορες και σταρούμπες, αλλά τη δικιά μας δεν τη φτάνει καμιά. Άσε που κι εδώ, στην αποθέωση την έχουν! Ρε συ, στείλε μου κανά νέο της, κανά καλό. Εσύ, τι κάνεις; Πώς πας με τα δικά σου;».
Διαβάστε περισσότερα εδώ
