Υπάρχουν δυο θεωρίες. Η μία υποστηρίζει ότι «οι άνθρωποι αλλάζουν», η άλλη ότι «δεν αλλάζει ο άνθρωπος». Έτσι και με τους απίστους, μία φορά μπορεί να έτυχε ή μια φορά μπορεί να είναι απλά η αρχή. Γι” αυτό που είναι η φυσική του ροπή, εξάλλου.
Αν έχεις δεχτεί την απιστία ξέρεις ότι το ερώτημα «πώς μπορώ να τον ξαναεμπιστευτώ;» θα σφυρίζει για πολύ καιρό στο κεφάλι. Μέχρι να αποφασίσεις. Αν αποφασίσεις.
Αν έχεις απιστήσει, ξέρεις είτε πώς δεν θα το ξανακάνεις είτε πώς πρέπει να φύγεις. Ή πώς απλά (μπορείς) να το ξανακάνεις. Και στις τρεις περιπτώσεις είσαι ο εαυτός σου.
Η πεποίθηση λοιπόν «μια φορά άπιστος, πάντα άπιστος» είναι κάτι που είτε έχεις υποστηρίξει ή έχεις ακούσει να σου απευθύνεται. Αλλά, μάντεψε, είναι μια μάλλον λανθασμένη τοποθέτηση, λανθασμένη γιατί το για «πάντα» δεν βρίσκει πουθενά εφαρμογή. Η ζωή δεν είναι άπειρη, δεν είναι τυχαία, έχει συμπτώσεις κι επιλογές που την καθορίζουν. Από την άλλη, δεν αλλάζουν τα χούγια των ανθρώπων, τα επιμέρους «κομμάτια» που συνθέτουν τον χαρακτήρα του. Ή έστω, δεν αλλάζουν τόσο εύκολα. Αλλάζουν ίσως οι παράμετροι.
Αλλά τελικά η απιστία είναι χούι; Είναι κατ” αρχάς (και σίγουρα) μια επιλογή. Και μάλιστα επιλογή με συνέπειες, άλλοι της δέχονται και προχωρούν στον ίδιο δρόμο της προδοσίας και της ηδονής, άλλοι στιγματίζονται (και το παίρνουν πίσω), άλλοι αλλαξοπιστούν (από αιρετικοί της «πίστης», σε φανατικούς της μονογαμικότητας)
Κανείς βεβαίως δεν μπορεί να παραβλέπει ότι η απιστία είναι συχνά η ίδια μια συνέπεια, συνέπεια «πραγμάτων», εν προκειμένω σχέσεων, που συχνά δεν λειτουργούν. Κι έχουν, υπ” αυτό το πρίσμα, αιτίες που αν εντοπιστούν, μπορεί και να πάψουν να υπάρχουν. Μπορεί. Επομένως η σωστή ερώτηση γι” αυτή την περίπτωση είναι «τι οδήγησε αυτό τον άνθρωπο στο να με προδώσει; Γιατι επέλεξε την απιστία;». Κι η απάντηση θα σε βοηθήσει να αποφανθείς αν πρέπει ή δεν πρέπει να τον εμπιστευτείς ξανά.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
