Στο παλιό Χόλιγουντ, οι γυναίκες-σύμβολα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να δείξουν ότι αυτό που έβλεπες κοιτάζοντάς τις ήταν αποτέλεσμα κορυφαίου επαγγελματισμού. Μαλλιά με απόλυτα αφύσικους συμμετρικούς κυματισμούς, μακιγιάζ με χείλη στην κλασική μοιραία απόχρωση της θανατηφόρας δόσης καδμίου, fitted φορέματα που δημιουργούσαν το δίλημμα αν θα πιεις μια γουλιά νερό ή θα αναπνεύσεις. Αυτή ήταν η εικόνα που τις ξεχώριζε από τις πληβείες θαυμάστριες, αυτή που τις έκανε παραδείγματα προς μίμηση, με βασική απαράβατη συνθήκη ότι το εγχείρημα απαιτούσε κόπο. Αν ήθελες να μοιάσεις στο είδωλό σου, έπρεπε να προσπαθήσεις.
Οι σημερινές ντίβες που ορίζουν όχι μόνο τι είναι στυλ, αλλά και τι είναι ωραίο, έχουν αλλάξει πολύ το παιχνίδι. Ο σύγχρονος κανόνας αποτάσσεται οτιδήποτε φαίνεται ψεύτικο και όσες ευαγγελίζονται την κομψότητα, προτιμούν να μη βγουν από το σπίτι καθόλου, παρά να αφήσουν έστω και το υπονοούμενο ότι ασχολήθηκαν πάνω από ένα τέταρτο με την εμφάνισή τους – και μέσα σ' αυτό το time frame, υπολογίζουμε και το λούσιμο. Με στυλ που 90 φορές στις 100 εξυμνεί την άνεση, τζιν που μοιάζουν παλιά, T-shirts που μοιάζουν κατεστραμμένα, make-up που μοιάζει αόρατο και μπούκλες που μοιάζουν ξανοιγμένες από τον ήλιο, οι σημερινές ντίβες θέλουν να πείσουν για την αβασάνιστη προέλευση της φυσικής τους τελειότητας. Όσες έχουμε την εμπειρία να κυκλοφορήσουμε άβαφες, με ένα τζιν αυθεντικό χρέπι κι ένα T-shirt που όντως μασήθηκε από το πλυντήριο, δηλαδή όλες, ξέρουμε βέβαια πολύ καλά ότι μοιάζουμε λιγότερο με κάποια που κυκλοφορεί με το latte στο χέρι στη Νέα Υόρκη και περισσότερο με κάποια που ζει σε χαρτόκουτο κάτω από μια γέφυρα. Η «χαλαρή» εικόνα μιας σταρ είναι σχεδόν πάντα παραπλανητική, οπότε γιατί αποδεχόμαστε την πλάνη και συμφωνούμε να παίξουμε με τους όρους της;
Το πρότυπο του αβίαστου σικ, στα μέτρα της Gwyneth Paltrow και της Blake Lively, φυσικά δεν υπάρχει. Όχι τυχαία, η πρώτη θεωρείται παγκοσμίως η πιο αντιπαθητική σταρ, και όχι μόνο από άντρες, που όσο να πεις, έχουν και τεστοστερόνη και δεν προτίθενται να τη βάλουν στην κατάψυξη επειδή η Gwyneth ξέρει να διαλέγει μπαλαρίνες. Αυτό το αέρινο πλάσμα που το σύμπαν τού μοίρασε μόνο μπαλαντέρ, που περιφέρει την τελειότητά της χωρίς καν να το καταλαβαίνει, αφού δεν κούνησε ούτε το μικρό της δαχτυλάκι γι’ αυτήν, δεν είναι παρά μία επινόηση του marketing. Γιατί ναι, υπάρχουν όντως γυναίκες που δεν ξέρουν τι πάει να πει σεσουάρ και τα μαλλιά τους στεγνώνουν απλώς υπέροχα, αλλά αυτό δεν τις μετατρέπει στις ημίθεες που πλασάρει το σύγχρονο πρότυπο περί κομψότητας.
Ασφαλώς, η Gwyneth δεν είναι λίγο πιο δημοφιλής από τον Αδόλφο Χίτλερ μόνο και μόνο επειδή δημιουργεί στη μέση γυναίκα ένα σωρό συμπλέγματα. Μια ματιά στο blog της ηθοποιού καθιστά σαφές ότι αυτή η νοοτροπία του να διαφημίζεις πόσο απλά και χωρίς προσπάθεια σου ήρθαν όλα καλά, δεν αφορά μόνο την εμφάνιση. Η ηθοποιός «γράφει» για τα ενδιαφέροντά της, πλασάροντας το επιφανειακό πασάλειμμα με ό,τι της γυαλίσει ως προσωπική ενασχόληση και δη πετυχημένη. Η Gwyneth, και κάθε Gwyneth αρκεί να κοιτάξουν έντονα μια γλάστρα και να πουλήσουν την εμπειρία πάνω από τη λεζάντα «η κηπουρική με χαλαρώνει» ή να μιλήσουν με κάποιον που έχει διαβάσει Καζαντζάκη και να κάνουν λόγο μετά για το πόσο σπουδαία συντροφιά σού κρατά η λογοτεχνία. Η αποστροφή που ακολουθεί δεν είναι τελείως ανεξήγητη – συνήθως αυτά που αξίζουν στη ζωή είναι δύσκολα και το να βάζεις στον ίδιο ιδιοσυγκρασιακό κουβά του «είμαι τόσο gifted που δεν χρειάζεται να προσπαθήσω για τίποτα» το φυσικό σου κάλλος με τα μεγάλα επιτεύγματα του πνεύματος δεν είναι μόνο σνομπ, είναι και κάλπικο, ειδικά από τη στιγμή που βάφεις τα μαλλιά σου με τρεις διαφορετικές αποχρώσεις για να πετύχεις το natural look που λέγαμε.
Το πλασάρισμα της φυσικής ομορφιάς μέσα από γυναίκες-είδωλα που υφίστανται πάσης φύσεως επεξεργασία για να μοιάζουν φυσικές είναι βέβαια κάτι όχι ιδιαίτερα τίμιο, αλλά ούτε και αληθοφανές. Επιστρέφει λοιπόν το ερώτημα, αν όλες ξέρουμε το παιχνίδι του marketing, γιατί προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στα στάνταρντ του; Η απάντηση είναι παλιά όσο και η σκόνη: Επειδή αυτό είναι η μόδα τώρα. Οι γυναίκες δεν φημιζόμαστε ως είδος για την επικράτηση της λογικής μας επί των trends, αλλιώς, για να αναφέρουμε δύο παραδείγματα τυχαία, ούτε οι Ευρωπαίες θα πασαλείβονταν για αιώνες με αγνό παρθένο μόλυβδο, ούτε οι Κινέζες του 19ου αιώνα θα μετέτρεπαν τα πέλματά τους σε μουστοκούλουρα.
Τελείως αναπάντεχα, την καλύτερη απάντηση στην υποκρισία του να προβάλλεις την τεχνητή, δήθεν φυσική, τελειότητα, την έδωσε η διευθύντρια της Vogue, Anna Wintour. Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου εκδοχή ως προς το γιατί έκανε σχετικά πρόσφατα εξώφυλλο την Kim Kardashian με τον Kanye West, μια ιστορία που αντιμετωπίζεται ως το φινάλε του Lost, ήτοι ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Στο δικό μου λοιπόν φινάλε, η Wintour, ενοχλημένη από την ξιπασιά των κάλπικων natural στυλιστικών ειδώλων, δεδομένου ότι δεν γεννήθηκε ακόμα ο άνθρωπος που θα σφετεριστεί τα ισόβια σκήπτρα της ούτε στο τι σημαίνει στυλ, αλλά ούτε και ξιπασιά, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, χαρίζοντας το εμβληματικό της εξώφυλλο στην Kim Kardashian. Της οποίας το ντύσιμο, το μακιγιάζ και το lifestyle μπορεί να μην είναι το απαύγασμα της χάρης, αλλά ουδέποτε προσπάθησε να κρύψει ότι αυτή τουλάχιστον προσπαθεί.
