«Πώς σου ήρθε να το φορέσεις αυτό;».
Η ερώτηση, ξερή, αυστηρή, σε τόνο πιο κατηγορηματικό απ’ όσο «σήκωνε» η ώρα, που γινόταν από μια γυναίκα απέναντι μου, στο απέναντι κάθισμα του τρένου, με γύρισε 15-20 χρόνια πίσω. Η φωνή από την οποία γινόταν η ερώτηση, επίσης.
Και μετά θυμήθηκα. Για την ακρίβεια, σήκωσα τα μάτια στις δύο γυναίκες στα αντικρινά καθίσματα για να σιγουρευτώ ότι θυμάμαι σωστά.
Ναι, για μια δεκαετία ήμασταν γειτόνισσες με την Α. και τη μαμά της, διπλανά διαμερίσματα στην ίδια πολυκατοικία. Αντηχούσε το κτήριο από τους καβγάδες τους, από τη φωνή τη μαμάς, κυρίως. Κάθε πρωί το ίδιο τροπάρι: «Που πας έτσι;», «Πώς θα βγεις στον δρόμο μ’ αυτό;», «Γιατί τόσο στενό παντελόνι;», «Γιατί τόσο κοντή μπλούζα; Τα νεφρά σου είναι απ’ έξω!», «Τι θα πουν στη γειτονιά;».
Η Α. ήταν το κορίτσι που ήμουν κάποτε εγώ. Είχε πλάκα. Επικοινωνούσαν τα μπαλκόνια μας. Καπνίζαμε κρυφά. Πετούσαμε λούτρινα η μία στην άλλη. Γελάγαμε. Μετά χαθήκαμε. Και τώρα την ξανάβλεπα, απέναντι μου στο βαγόνι.
Μικρός (και απαράλλαχτος) ο κόσμος, το ίδιο «μεγάλη» μ’ εμένα, εκείνη, αλλά διαφορετική. Με τη μαμά της ακόμη «δεμένη» στο πόδι της, να τη ρωτάει φωναχτά πώς της ήρθε να φορέσει το… ποιό; Το παντελόνι; Τη μπλούζα; Τα μποτάκια; Το «τι»;
Μ’ έπιασε παράπονο και ντροπή. Έτσι όπως έπεφταν τα τσουλούφια στο πρόσωπο της, παραιτημένα κι αυτά όπως κι εκείνη, μου ‘ρθε να την αρπάξω, να τη σπρώξω έξω από το βαγόνι, μακριά από τη μαμά της που είχε «γαντζωθεί» στο δικό της παντελόνι και ζούσε μέσα από τη ζωή και τα ρούχα της κόρης της.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
